Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος ΑΝΔΡΕΑΣ ὁ διὰ Χριστὸν Σαλὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Καὶ ὅτι ὅσοι ἐλπίζουν εἰς τὸν Θεὸν μὲ ὅλην των τὴν καρδίαν, χαρὰν μεγάλην ἔχουν καὶ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι;». Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ ἔβαλα εἰς τὸν νοῦν μου, ὅτι κάποιο θαῦμα ἔγινεν εἰς αὐτὸν καὶ ἤρχισα νὰ τὸν ἐρωτῶ μὲ λόγους παρακλητικούς. Λέγει δὲ πρὸς ἐμὲ ὁ μακάριος· «Δὲν γνωρίζεις, ἀδελφέ μου, ὅτι εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ τὰ πλατείας ἤμην, κάμνων καθὼς καὶ πάντοτε; Ὅμως, φίλε μου, ὁ πόθος καὶ ἡ ἀγάπη σου ἡ πολλὴ μὲ ἀναγκάζει νὰ σοῦ εἴπω τὴν ἀλήθειαν· πλὴν ὁρκίζω σε, ἕως ὅτου ζῶ καὶ εὑρίσκομαι εἰς τὸν κόσμον τοῦτον νὰ μὴ ἐκβάλῃς ἀπὸ τὸ στόμα σου τίποτε ἀπὸ ὅσα θέλω σοῦ εἴπει, ὡς ὑπεσχέθην καὶ ἐγὼ νὰ μὴ εἴπω τίποτε εἰς οὐδένα».

Ἀφοῦ λοιπὸν ὑπεσχέθην νὰ τηρήσω τοῦτο μυστικόν, λέγει πρὸς ἐμὲ ὁ μακάριος· «Καθὼς εἶδας, ἀγαπητέ, κατ’ ἐκείνην τὴν μεγάλην ἀνάγκην τοῦ χειμῶνος, ἐπειδὴ ἤμην γυμνός, ἀσκεπὴς καὶ ἀνυπόδητος, δὲν ἠδυνήθην νὰ ὑποφέρω, ἀλλ’ ἐπῆγα εἰς τοὺς ὁμοίους μου πένητας νὰ καθήσω ὀλίγον μετ’ αὐτῶν καὶ δὲν μὲ ἐδέχθησαν, ἀλλὰ μὲ ἐπῆραν κατόπιν, ὥσπερ σκύλον τινὰ καὶ μὲ ἐδίωξαν μὲ τὰς ράβδους των, λέγοντες· «Φύγε ἀπ’ ἐδῶ, σκύλε». Ἐγὼ δὲ μὴ εὑρίσκων οὐδαμοῦ ἀνάπαυσιν, ἀπηλπίσθην διὰ τὴν ζωήν μου καὶ ἔλεγα· «Εὐλογητὸς ὁ Θεός μου, ὅτι καὶ ἂν ἀποθάνω ἀπὸ τὸ ψῦχος, εἰς μαρτύριον θέλει μοὶ λογισθῆ τοῦτο». Ταῦτα συλλογιζόμενος ἐπῆγα εἰς γωνίαν τινὰ ὅπου ἐκοιμᾶτο εἷς σκύλος καὶ ἐπλάγιασα πλησίον του, βάλλων εἰς τὸν νοῦν μου, ὅτι θέλω πάρει ὀλίγην ζέστην· ἐκεῖνος δέ, ὡς μὲ εἶδεν, ἐσηκώθη καὶ ἔφυγεν· ἐγὼ δὲ συλλογιζόμενος ταῦτα ἔλεγα πρὸς τὸν ἑαυτόν μου· «Ταλαίπωρε, βλέπεις τί ἁμαρτωλὸς ὅπου εἶσαι; Ὅτι καὶ οἱ σκύλοι φεύγουν ἀπὸ σέ· οἱ ἄνθρωποι ὡς πονηρὸν δαίμονα σὲ ἀποστρέφονται· οἱ συμπένητες σὲ διώκουν· τὸ λοιπὸν τὶ ἔχεις νὰ γίνῃς τώρα καὶ τὶ θὰ κάμῃς; Ἀπόθνῃσκε, ἄσωτε, ἀπόθνῃσκε! Διότι καμμίαν πλέον σωτηρίαν δὲν ἔχεις». Ταῦτα συλλογιζόμενος μετὰ πόνου καὶ σφιγγόμενος ὑπὸ τοῦ ψύχους τοῦ μεγάλου ἐκείνου, ἔκλαιον καὶ μόνον τὸν Θεὸν ἐθεώρουν μὲ τοὺς νοερούς μου ὀφθαλμούς, νομίζων ὅτι ἀπωλέσθη πλέον τὸ μέλλον δι’ ἐμέ· καὶ ὅταν ἐννόησα ὅτι ἐκρύωσαν ὅλα μου τὰ μέλη, ἔλεγα μὲ τὸν νοῦν μου, ὅτι τώρα ξεψυχῶ».

«Ταῦτα συλλογιζόμενος, ἠννόησα ἐξαίφνης, ὅτι ἦλθεν εἰς ἐμὲ κάποια θερμότης καὶ ἀνοίξας τοὺς ὀφθαλμούς μου βλέπω νέον τινὰ εὔμορφον εἰς τὸ εἶδος κατὰ πολλά, ὅστις ἐκράτει κλάδον χρυσὸν πλεγμένον μὲ κρίνα καὶ ρόδα δροσερά, ὄχι ὡς τὰ ρόδα τοῦ κόσμου τούτου, μὴ γένοιτο, ἀλλὰ πλουμιστὰ καὶ ἄλλης γενεᾶς εἰς τὴν θεωρίαν·