Ὡς λοιπὸν τὰ πλήθη ἐκεῖνα τῶν φυτῶν διὰ τῆς πνοῆς τοῦ τετάρτου ἀνέμου παραδόξως ἐκυμαίνοντο, ἠκούετο καὶ ἦχος γλυκύτατος, ἀνεδίδετο δὲ καὶ εὐωδία θαυμάσιος. Ταῦτα βλέπων ἱστάμην ἄφωνος ἐκ τῆς ἐκπλήξεως, ᾐσθανόμην ὅμως ἀπόρρητόν τινα αἴγλην εἰς τὸν λογισμόν μου. Παύσαντος δὲ τοῦ ἀνέμου, ἔβλεπα θαῦμα φοβερόν, ὅτι εἰς τόσον καιρὸν δὲν μοὶ ἐφαίνετο νὺξ καθόλου, ἀλλὰ μόνον ἡμέρα, καὶ εἶχα χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν».
«Μετὰ ταῦτα μοὶ ἦλθεν ἔκστασις· ὅθεν ἐνόμιζον ὅτι ἔστεκον ἐπάνω τοῦ στερεώματος, καὶ μὲ ὡδήγει νεανίας λαμπροφόρος, τοῦ ὁποίου τὸ πρόσωπον ἔλαμπεν ὡς ὁ ἥλιος. Ἐνόμιζον δὲ ὅτι ἦτο ἐκεῖνος, ὅστις μὲ ἐκτύπησεν εἰς τὸ πρόσωπον λιποψυχοῦντα ἀπὸ τὸ ψῦχος καὶ ὁ ὁποῖος ἐπρόσταξε, τοὺς ὑπηρέτας του νὰ μὲ ἀνυψώσουν. Καθὼς λοιπὸν μὲ ὡδήγει, βλέπω, καὶ ἰδοὺ Σταυρὸς μέγας καὶ ὡραιότατος, κύκλῳ δὲ αὐτοῦ τέσσαρα καταπετάσματα παρόμοια μὲ νεφέλην φωτεινήν. Κύκλῳ ἔτι αὐτοῦ ἵσταντο μελῳδισταί, ὡραῖοι, ὑψηλοὶ καὶ λευκοὶ ὡς τὸ φῶς, οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐξήστραπτον ἀκτῖνας πυροειδεῖς, καὶ ἔψαλλον μέλος θαυμαστὸν ἕνεκεν τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ. Ἐκεῖνος δὲ ὁ λαμπροφόρος, ὅστις μὲ ὡδήγει, διερχόμενος ἀπὸ τὸν Σταυρόν, ἠσπάσθη αὐτόν. Ἔνευσε δὲ καὶ εἰς ἐμὲ νὰ τὸν ἀσπασθῶ· ἐγὼ δὲ ἀκολουθῶν αὐτὸν ἐπροσκύνησα καὶ τὸν ἠσπάσθην, καὶ ὡς τὸν ἠσπάσθην ἐνεπλήσθην πνευματικῆς εὐωδίας καὶ γλυκύτητος, τῆς ὁποίας οὐδέποτε ὠσφράνθην οὔτε ἐν τῷ Παραδείσῳ».
«Ἀναβλέψας δὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου βλέπω, καὶ ἰδοὺ ὑποκάτω ἡμῶν ἄβυσσος θαλάσσης· μὲ κατέλαβε τότε τρόμος καὶ, φοβηθεὶς ἔκραξα πρὸς τὸν ὁδηγόν μου καὶ εἶπον· «Κύριε, ὁδηγέ μου, ἰδοὺ ὡς ἐπὶ νεφέλης περιπατῶ, καὶ φοβοῦμαι μήπως σκοντάψω καὶ πέσω μέσα εἰς τὰ νερά, τὰ ὁποῖα εἶναι ὑποκάτω μας». Ἐκεῖνος δὲ μοῦ εἶπε· «Μὴ φοβοῦ, ὅτι θέλομεν ὑπάγει ὑψηλότερα». Καὶ εὐθὺς λαβών με ἐκ τῆς χειρός, εὑρέθημεν ἐπάνω τοῦ δευτέρου στερεώματος, τοῦ ὁποίου τὸ εἶδος ἦτο λευκὸν ὡς χιών. Βλέπω δὲ καὶ ἐκεῖ Σταυροὺς δύο ὁμοίους τοῦ προτέρου, εἰς τοὺς ὁποίους ἦτο φρικτὴ ἀκολουθία, καθὼς καὶ εἰς τὸν κατώτερον Σταυρόν, ὁ δὲ ἀὴρ ἐκεῖνος ἦτο πύρινος, εἰς ἀνάπαυσιν τῶν ἐκεῖ ὡραιοτάτων νεανίσκων.