Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος ΑΝΔΡΕΑΣ ὁ διὰ Χριστὸν Σαλὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

«Ἀναβλέψας τότε εἰς τὸ ὕψος ἐκεῖνο εἶδον θρόνον φοβερὸν καὶ ἐπηρμένον, κρεμάμενον εἰς τον ἀέρα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐξήρχετο πῦρ, ὄχι ὡς τὸ πῦρ τοῦτο, ἀλλ’ ἐφαίνετο λευκότερον ἀπὸ τὴν χιόνα· εἰς δὲ τὸν θρόνον ἐκεῖνον ἐκάθητο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς πορφύραν καὶ βύσσον ἐνδεδυμένος καὶ ἐξαστράπτων, μὲ συνεσταλμένην ὅμως τὴν λαμπρότητα αὐτοῦ συγκαταβατικῶς διὰ τὴν ἐμὴν εὐτέλειαν, ἵνα δυνηθῶ καὶ τὸν ἴδω. Εἶδα τότε τὴν θεάνθρωπον εὐπρέπειαν αὐτοῦ, ὅπως βλέπει τις τὸν ἥλιον ἀνατέλλοντα φαιδρὸν μὲ τὰς ἀκτῖνας. Μετὰ ταῦτα δὲν ἠδυνήθην πλέον νὰ τὸν ἴδω καθαρῶς. Ἔπεσα λοιπὸν καὶ τὸν ἐπροσκύνησα τρίς, καὶ πάλιν ἐδοκίμασα νὰ σηκωθῶ νὰ ἴδω τὴν ὡραιότητα αὐτοῦ, ἀλλὰ καθὼς προεῖπον, κρατούμενος φόβῳ καὶ χαρᾷ καὶ φρίκῃ δὲν ἠδυνήθην νὰ ἐπανίδω τὴν ὡραιότητα αὐτοῦ. Ἦλθε δὲ φωνὴ ἐκ τοῦ φωτὸς ἐκείνου μετὰ μεγάλης βοῆς, εἰς τρόπον ὥστε συνετρίβη ὁ θαυμαστὸς ἀὴρ ἐκεῖνος. Ἦτο δὲ ἡ ἀκουσθεῖσα φωνὴ μελισταγὴς καὶ πραεῖα καὶ ἐλάλησε τρεῖς λόγους, τοὺς ὁποίους ἠννόησα, καὶ ηὐφράνθη ἡ ψυχή μου ὡς οὐδέποτε ἄλλοτε· καὶ μετ’ ὀλίγον εἶπέ μοι ἄλλους τρεῖς λόγους, καὶ ὡς ἤκουσα καὶ τούτους ἐγέμισεν ἡ καρδία μου χαρᾶς θεϊκῆς· καὶ πάλιν ἐτρίσσευσε, καὶ εἶπεν ἄλλους τρεῖς φρικτοὺς λόγους, ὥστε ἔκραξαν παρευθὺς τὰ οὐράνια ἐκεῖνα Τάγματα βοὴν φοβεράν, ἦτο δὲ νομίζω τὸ ἐξαίσιον ἐκεῖνο μέλος τὸ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος».

«Ἀκούσας ἐγὼ τούτους τοὺς θείους καὶ ἀρρήτους λόγους, παρευθὺς ὡς ἀνέβην, οὕτω καὶ κατέβην, καὶ ἤμην ὅλος ἐν ἐμαυτῷ, ἱστάμενος ἔνθεν ἡρπάγην τὸ πρότερον. Συλλογιζόμενος δὲ μεγάλως τὰ ὅσα μοὶ συνέβησαν, ποῦ ἤμην δηλαδὴ καὶ ποῦ εὑρέθην, ἐθαύμασα καὶ πορευόμενος εἰς τὸ πλάτος τοῦ Παραδείσου ἐκείνου ἐστοχαζόμην τὰ ὅσα ἦσαν ἐκεῖ, καὶ διαλογιζόμενος ἔλεγον· «Ἆρά γε νὰ εἶναι καὶ ἄλλος ἐδῶ ἢ μόνον ἐγώ; Συλλογιζόμενος δὲ ταῦτα, βλέπω καὶ ἰδοὺ παιδιὰς μεγάλη, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ἦσαν φυτά, ἀλλὰ ὅλος κάμπος κατὰ πολλὰ ὡραιότατος καὶ χλοηφόρος, κρίνα τε καὶ ρόδα ἀνθίζων θαυμαστά. Ἦσαν δὲ ἐκεῖ καὶ πηγαὶ ἀπὸ τὰς ὁποίας ἐξήρχετο μεγάλη εὐωδία καὶ γλυκύτης· ἰδὼν δὲ τὴν τερπνότητα τοῦ τόπου καὶ τὴν χλόην τῆς ἀναπαύσεως, διηπόρουν εἰς τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, τὰ μεριζόμενα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν».