«Ἐξανέτειλε δὲ ὁ Θεὸς ἐκεῖ πάσης γενεᾶς φυτά, ὄχι ὡς τοῦ κόσμου τούτου, μὴ γένοιτο! ἀλλὰ ἀειθαλῆ καὶ ἑτεροφυῆ, μελίρρυτα καὶ ὑψίκομα, κλίνοντα τοὺς κλάδους καὶ σειόμενα πρὸς ἄλληλα παρεῖχον ἡδονὴν καὶ θεωρίαν ὡς τὸ κρίνον, τῆς ὁποίας ἡδονῆς καὶ ἀγαλλιάσεως ἀπολαμβάνουσιν οἱ μακάριοι. Τὸ δὲ θαυμαστότερον, ὅτι τὰ μὲν εἶχον ἄλλην θεωρίαν, τὰ δὲ ἑτέραν· καὶ τὰ μὲν εἶχον ἄνθη καὶ φύλλα μόνον, τὰ δὲ ὅλον καρπόν· ἕτερα δὲ καὶ ἄνθη καὶ φύλλα καὶ καρπὸν καὶ τέρψιν καὶ θεωρίαν ὅλα θαυμαστά, πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον δὲν ἔχω πῶς νὰ τὸ παρομοιάσω. Θαῦμα δὲ ἦτο εἰς αὐτά· διότι ἐπάνω εἰς αὐτὰ ἦσαν πετεινὰ καὶ στρουθία καὶ τέττιγες (τζίτζικες). Καὶ τὰ μὲν ἦσαν χρυσόπτερα, τὰ δὲ χιονόπτερα· καὶ τὰ μὲν ἐκάθηντο ἐπὶ τῶν φύλλων τῶν δένδρων καὶ ἐκελάδουν γλυκά, τόσον ὥστε ὁ γλυκὺς κελαδισμὸς αὐτῶν ἠκούετο ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ· τὰ δὲ πτηνὰ ἐκεῖνα ἐδοκίμαζα νὰ τὰ ἐννοήσω, ἀλλ’ ἡρπάζετο ὁ νοῦς μου εἰς ἔκστασιν, διότι ὡς ρόδα ἢ κρίνα ἢ ἄλλο τι εἶδος ἀνθέων, οὕτως ἦσαν τὰ κάλλη τῶν στρουθίων ἐκείνων παράδοξα καὶ θαυμαστά. Πάλιν δὲ τοῦ πρώτου στρουθίου τὴν ὡραιότητα ἐκθαμβούμενος κατὰ τὸν λογισμὸν καὶ τὴν διάνοιαν, ἐστοχαζόμην ὅτι εἶχεν ἄλλης δόξης καὶ θεωρίας τὴν βαφήν. Καὶ πάλιν ἐθεώρουν ἕτερον θαυμαστότερον καὶ εἶχα μεγάλην χαρὰν εἰς τὴν μελῳδίαν αὐτῶν τὴν ἀκατάπαυστον. Τίς ὅμως νὰ διηγηθῇ τὰ ξένα καὶ φρικτὰ κάλλη, τὰ ὁποῖα ἐφαίνοντο ἐκεῖ; Ὅλα δὲ τὰ ὡραῖα φυτὰ ἐκεῖνα ἔστεκον κατὰ τάξιν στιχοειδῶς. Ὤ μακαρία ἡ χεὶρ ἡ ταῦτα φυτεύσασα!».
«Πάλιν δὲ ἐμβαίνων εἰς τὰ ἐνδότερα τοῦ Παραδείσου, ἐνόμιζον ὅτι πλέον δὲν θέλω ἴδει τὸ σκότος τοῦ κόσμου τούτου· διότι τὰ ἐνταῦθα σκότος εἶναι ἔναντι τῶν ἐκεῖ. Ὡς δὲ περιεπάτουν εἰς τὸ πλάτος ἐκεῖνο βλέπω, καὶ ἰδοὺ ποταμὸς μέγας ἔτρεχεν ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Παραδείσου καὶ ἐπότιζε τὰ φυτὰ ἐκεῖνα, διερχόμενος ἀπὸ τὰς ρίζας αὐτῶν μὲ γαλήνην μεγάλην· καὶ τὰ ὡραῖα στρουθία ἐκεῖνα ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον, καὶ ποτιζόμενα ἐκελάδουν. Περὶ δὲ τὸν ποταμὸν ἦτο ἄμπελος ἐξηπλωμένη, μὲ φύλλα χρυσᾶ ἐστολισμένη, τῆς ὁποίας τὰ κλήματα ὡμοίαζον ὡς λύχνος καὶ λίθος τίμιος, κατὰ τὸν εἰπόντα· «Ἰδοὺ ἐγὼ ἐμβάλλω εἰς τὰ θεμέλια Σιὼν λίθον πολυτελῆ, ἐκλεκτόν, ἀκρογωνιαῖον» (Ἡσ. κη’ 16). Εἰς ὅλον δὲ τὸν Παράδεισον ἦτο πλῆθος σταφυλῶν μεγάλων καὶ ὡραιοτάτων· μὲ τὴν περιπλοκὴν δὲ τῶν κλημάτων ἐστεφανώνοντο ὅλα τὰ φυτὰ ἐκεῖνα.