Ὅμως ἀληθινὸς καὶ πιστὸς εἶναι ὁ λόγος, ὅτι ὅλην τὴν ἡμέραν ἥμισυ παξιμάδι ἔτρωγε, τὸ ὁποῖον ἔκαμε καὶ τότε καὶ ἄφησε τὸ περισσότερον εἰς τὴν τράπεζαν. Οἶνον δὲ πάλιν, ὅταν ἤθελε τοῦ δώσῃ τις ἔπινε, μόνος του ὅμως δὲν ἔπινε ποτέ· πολλάκις δὲ ἔκαμνε τρεῖς καὶ τέσσαρας ἡμέρας καὶ μίαν ἑβδομάδα, ὅπου δὲν ἔβαζε τίποτε είς τὸ στόμα του, ἐπειδὴ ὁ σατανᾶς ἐσκλήρυνε τὴν καρδίαν τῶν περισσοτέρων καὶ δὲν τοῦ ἔδιδόν τι· αὐτὸς δὲ πάλιν δὲν ἐβίαζε οὐδένα νὰ τοῦ δώσῃ, διὰ νὰ μὴ γίνῃ βαρετός.

Ἀλλ’ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὴν σειρὰν τῆς διηγήσεως. Καθὼς ἐκάθητο εἰς τὸ καπηλεῖον μετὰ τῶν τιμίων ἐκείνων νέων, ἔτυχε καὶ ἐπέρασα καὶ ἐγὼ ἀπ’ ἐκεῖ· καὶ ὡς ἤκουσα τὴν φωνήν του, ἐκάθησα εἰς τόπον ἀπόκρυφον καὶ παρετήρουν. Ἀφοῦ λοιπὸν ἠγέρθησαν οἱ νέοι ἐκεῖνοι, ἔμεινεν ὁ Ἀνδρέας μόνος του καὶ μηδένα ἰδὼν ἐσήκωσε τὰς χεῖράς του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἔκαμε δέησιν διὰ τοὺς νέους ἐκείνους καί, μάρτυς μου ὁ Θεός, ἀγαπητοί· τὸν εἶδα, ὅταν προσηύχετο, ὅτι ὑψώθη ἀπὸ τὴν γῆν καὶ ἐκρέματο εἰς τὸν ἀέρα καὶ ὡς τὸν εἶδα ἐφοβήθην. Ὅτε δὲ ἐπλήρωσε τὴν προσευχήν του, σχηματισθεὶς καὶ πάλιν ὡς σαλός, ἐβγῆκεν εἰς τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ καὶ ἔκαμνε κατὰ τὸ σύνηθες.

Καιρόν τινα ἔγινε χειμὼν μέγας, ἔπεσε δὲ χιὼν ἄφθονος καὶ ἐπάγωσε τόσον, ὥστε ἐσκέπασε ὅλην τὴν πόλιν καὶ πολλοὶ ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὸ ψῦχος εὗρον τὸν θάνατον, τὰ δένδρα ἐξερριζώνοντο, τὰ πουλιὰ ἀπέθνῃσκον· ἐγὼ δὲ εἶχα λύπην πολλὴν διὰ τὸν δοῦλον τοῦ Θεοῦ, διότι ἐγνώριζα ὅτι ἦτο ἐντελῶς ἄπορος, ἀλλὰ καὶ διότι δὲν ἐγνώριζα οὔτε ποῦ εὑρίσκετο, ἀλλὰ μόνον τοῦτο ἔλεγον· «Τώρα, ὅπου καὶ ἂν εἶναι, ἀπέθανεν». Ἐκράτησε δὲ ὁ χειμὼν ἑβδομάδας δύο καὶ ὡς ἔπαυσεν ό χειμὼν καὶ ὁ πολὺς ἐκεῖνος ἄνεμος, ἰδοὺ καὶ φαίνεται νύκτα τινὰ βαθεῖαν καὶ ἦλθε πρὸς ἐμὲ ὁ μακάριος· ἐγὼ δέ, ὡς τὸν εἶδον, ἐξέστη ἡ ψυχή μου καὶ παρευθὺς τὸν ἐνηγκαλίσθην καὶ τὸν ἠσπάσθην ἐν φιλήματι ἁγίῳ, Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασεν ὥρα πολλή, σιωπῶντες ἀπὸ τῆς πολλῆς χαρᾶς, λέγει πρὸς ἐμὲ ό Δίκαιος· «Ἂς καθήσωμεν, ἀγαπητέ μου, ὅτι ἔχω λόγον νὰ σοῦ εἴπω». Καὶ ὡς ἐπαύσαμεν τῶν δακρύων μοῦ λέγει χαριέντως· «Βάλε τράπεζαν νὰ φάγωμεν».

Ὡς ἤκουσα τοῦτο ἐχάρην κατὰ πολλά. Φροντίζοντος δὲ τοῦ ὑποτακτικοῦ εἰς τὸ προσταχθεν, μοῦ λέγει· «Διατὶ ἐλυπεῖσο, Πάτερ, τόσον δι’ ἐμέ, νομίζων ὅτι ἀπέθανα καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὸ ψῦχος, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀδελφοί μου καὶ συμπένητες; Δὲν γνωρίζεις ὅτι ἐκεῖνος, ὅστις εἶπεν εἰς ἐμέ, ὅτι ἐὰν μὲ δουλεύσῃς μὲ τὴν καρδίαν σου θὰ σὲ κάμω κληρονόμον τῆς Βασιλείας μου, αὐτὸς εἶναι μετ’ ἐμοῦ καὶ μὲ φυλάττει;