Ταῦτα τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου εἰπόντος, λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ μακάριος· «Καὶ ποῖος εἶσαι σύ, κύριέ μου;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰωάννης, ὅστις ἔπεσεν εἰς τὸ ἄχραντον καὶ ζωοποιὸν στῆθος τοῦ Χριστοῦ». Καὶ τοῦτο εἰπών, ἔγινεν ἄφαντος ἀπὸ τὰ ὄμματα τοῦ Ἀνδρέου· ὁ δὲ μακάριος ἔμεινε δοξάζων τὸν Θεόν, ὅστις τὸν ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τοὺς τοιούτους πειρασμοὺς καὶ ἔλεγε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μεγάλη ἡ δύναμίς σου, ὅτι ἠλέησάς με τὸν ἁμαρτωλόν· φύλαξόν με ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου καὶ ἀξίωσόν με ἵνα εὕρω χάριν παρὰ σοί, Δέσποτα πολυέλεε».

Ταῦτα προσευχομένου τοῦ Ἁγίου παρῆλθεν ἡ ἡμέρα ἐκείνη, ὅταν δὲ ἐνύκτωσεν, ὕπνωσεν ὀλίγον καὶ βλέπει εἰς τὸν ὕπνον του, ὅτι εὑρέθη εἰς παλάτιον βασιλικόν, εἰς τὸ ὁποῖον τὸν ἐκάλεσεν ὁ Βασιλεὺς καὶ τοῦ λέγει· «Θέλεις νὰ μὲ δουλεύσῃς μὲ ὅλην σου τὴν καρδίαν καὶ νὰ σὲ κάμω ἕνα ἀπὸ τοὺς ἐνδόξους τοῦ παλατίου μου;». Λέγει ὁ μακάριος· «Καὶ ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, Κύριε, ὅπου δὲν ἀγαπᾷ τὸ καλόν του; Ἐγὼ κατὰ πολὺ ἀγαπῶ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ὁρίζεις». Τοῦ λέγει ὁ Βασιλεύς· «Λοιπόν, ἐπειδὴ ἀγαπᾷς, δέξου τὴν κατανόησιν τῆς Βασιλείας μου»· καὶ μὲ τὸν λόγον τοῦ ἔδωκε φαγητόν τι, τοῦ ὁποίου τὸ εἶδος ἦτο ὡς χιών. Λαβὼν δὲ τοῦτο ὁ Ἀνδρέας τὸ ἔφαγε καὶ τόσον ἦτο γλυκύ, ὥστε νοῦς ἀνθρώπου δὲν δύναται νὰ τὸ ἐννοήσῃ· ὡς δὲ τὸ ἔφαγε, παρεκάλει νὰ τοῦ δώσῃ καὶ ἄλλο, διότι, καθὼς ἔλεγεν ὁ μακάριος, ὅταν τὸ ἔτρωγεν, ἐνόμιζεν ὅτι αὐτὸ εἶναι μύρον θεϊκόν. Τοῦ ἔδωκε λοιπὸν καὶ ἄλλο, ὅμοιον κυδωνίου καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Λάβε καὶ φάγε». Λαβὼν δὲ ἔφαγε καὶ ἐκεῖνο· ἦτο δὲ τοῦτο ξινὸν καὶ πικρὸν ὡς ἁψίνθιον καὶ ἀπὸ τὴν πίκραν ἔσεισε τὴν κεφαλήν του ὀλίγον καὶ ἐλησμόνησε τὴν γλυκύτητα τοῦ πρώτου φαγητοῦ. Ὅταν ὁ Βασιλεὺς εἶδεν ὅτι ἐπικράνθη, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἰδοὺ ὅτι δὲν ὑπομένεις τὴν πικρίαν τοῦ γεύματος· ἐγὼ τῆς τελείας μου ὑπηρεσίας τὴν αἴσθησιν σοῦ ἔδωκα, διότι αὕτη εἶναι ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. ζ’ 14). Τοῦ λέγει ὁ μακάριος· «Πικρὸν εἶναι τὸ πρᾶγμα τοῦτο, Δέσποτα, καὶ τίς δύναται τρώγων αὐτὸ νὰ σὲ δουλεύῃ;».

Λέγει πάλιν ὁ Βασιλεύς· «Τί λέγεις, τὸ πικρὸν μόνον ἐγνώρισας; Δὲν σοῦ ἔδωκα πρῶτον τὸ γλυκὺ καὶ εἶτα τὸ πικρόν;». Ἀπεκρίθη τότε ὁ Ἀνδρέας· «Ναί, Δέσποτα, ἀλλὰ μόνον τὸ πικρὸν θὰ δίδῃς περὶ τοῦ ὁποίου εἶπες, ὅτι εἶναι ὁμοίωμα τῆς στενῆς ὁδοῦ;».