Λέγει ὁ Βασιλεύς· «Οὐχί, μὴ γένοιτο, ἀλλ’ ἀνάμεσα εἰς τὸ πικρὸν καὶ τὸ γλυκὺ εἶναι ἡ στενὴ ὁδός· ἐν τῷ πικρῷ μὲν οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ πόνοι, ἐν τῷ γλυκεῖ δὲ ἡ δρόσος τῆς Χάριτός μου καὶ ἡ παράκλησις ἐκείνων, ὅσοι πειράζονται διὰ τὴν ἀγάπην μου. Δὲν εἶναι λοιπὸν ἕνα εἶδος τὸ πικρὸν ὅλον, οὐδὲ τὸ γλυκὺ πάλιν τρόπος εἷς, ἀλλὰ πότε μὲν γλυκύ, πότε δὲ πικρὸν καὶ τὸ ἓν τὸ ἄλλο διαδέχεται. Ἂν λοιπὸν θέλῃς νὰ μὲ δουλεύσῃς, καθὼς σοῦ εἶπα, εἰπέ μοι νὰ τὸ γνωρίζω». Λέγει ὁ μακάριος· «Δός μοι νὰ φάγω ἄλλην μίαν φορὰν καὶ τότε νὰ σοῦ εἴπω ναὶ ἢ ὄχι». Τοῦ ἔδωκε τότε πάλιν ἀπὸ τὸ πικρὸν καὶ ἐπικράνθη κατὰ πολλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πίκραν τοῦ εἶπε· «Δὲν δύναμαι νὰ τρώγω ἀπὸ τοῦτο καὶ νὰ σὲ δουλεύω». Τότε ὁ Βασιλεὺς ἐφάνη ὅτι ἐγέλασεν ὀλίγον καὶ ἐξαγαγὼν ἀπὸ τοῦ κόλπου αὐτοῦ εἶδος τι πύρινον εἰς τὴν θεωρίαν καὶ εὐωδέστατον, κατὰ πολλὰ ἀνθηρόν, τοῦ λέγει· «Λάβε καὶ φάγε». Λαβὼν δὲ αὐτὸ ἔφαγε καὶ ἀπὸ τὴν γλυκύτητα αὐτοῦ ἔγινεν ὡς ἐξεστηκὼς ἐπὶ πολλὴν ὥραν. Ὅταν δὲ ἦλθεν εἰς τὸν νοῦν του, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Βασιλέως, λέγων πρὸς αὐτόν· «Ἐλέησόν με, Δέσποτα ἀγαθέ, καὶ μὴ ὑστερήσῃς με ἀπὸ τῆς ὥρας ταύτης τῆς δουλείας σου· διότι ἐγνώρισα κατ’ ἀλήθειαν ὅτι εἶναι γλυκυτάτη». Ὁ δὲ Βασιλεὺς εἶπε· «Πίστευσον, ἀγαπητέ, ὅτι ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ὅπου ἔχω, τοῦτο εἶναι τὸ μικρότερον· πλὴν ἐὰν δουλεύσῃς εἰς ἐμὲ μὲ τὴν καρδίαν σου, τὰ ἰδικά μου θὰ εἶναι ἰδικά σου καὶ θὰ σὲ κάμω κληρονόμον τῆς Βασιλείας μου». Ἐξυπνήσας δὲ ὁ μακάριος, ἐφύλαττε ταῦτα πάντα εἰς τὴν καρδίαν του.
Ὅταν δὲ ἐπέρασαν τέσσαρες μῆνες, ἀφ’ ὅτου τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν Ναόν, βλέποντες οἱ Κληρικοὶ ὅτι δὲν ἰατρεύεται, ἀλλὰ μόνον χειρότερα πάσχει, ἐπῆγαν καὶ τὸ εἶπον εἰς τὸν αὐθέντην του· ἐκεῖνος δὲ ὡς ἤκουσε τοῦτο, ἔγραψεν αὐτὸν εἰς τὸ βιβλίον τῶν φρενοβλαβῶν ὡς παράφρονα καὶ δαιμονιζόμενον· ὥρισε δὲ νὰ εἶναι ἀνεύθυνος καὶ νὰ μὴ φυλακίζεται ἐὰν περιπατῇ κατὰ τὴν νύκτα μόνος ἢ καὶ ἂν ἤθελε τυχὸν κτυπήσῃ τινά. Τότε ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔλυσαν ἀπὸ τὰ σίδηρα καὶ τὸν ἀπέλυσαν νὰ πηγαίνῃ ὅπου θέλει. Ἀφοῦ δὲ τὸν ἔλυσαν, ἔτρεξεν εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας τῆς πόλεως, ὅπου καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν ἔπαιζε καὶ ἐχόρευεν· ὅταν δὲν ἐνύκτωσεν, ἦλθε πρὸς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον, δηλαδὴ τὸν Πνευματικόν του (λέγει ὁ Νικηφόρος) καὶ μὲ εὗρε μοναχὸν εἰς τὸ κελλίον μου, γελάσας δὲ μικρόν, ἤρχισε καὶ κατέβρεχε τὸ πρόσωπόν του μὲ δάκρυα ἐγὼ δέ, ὡς τὸν εἶδον, ἠγέρθην εὐθὺς καὶ τὸν ἐνηγκαλίσθην ἐπὶ πολλὴν ὥραν καὶ ἀσπασάμενοι ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἐκαθήσαμεν.