Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος Ἀνδρέας ἔλαβε θάρρος καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Αὐθέντα, δέχομαι νὰ παλαίσω, μόνον δίδαξόν με ποίαν τέχνην νὰ μεταχειρισθῶ διὰ νὰ τὸν ρίψω;». Εἶπε δὲ ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἀνδρέαν· «Γνώριζε, ἀγαπητέ, ὅτι αὐτοὶ οἱ ἀράπηδες μόνον θρασεῖς εἶναι, ἀλλὰ δύναμιν οὐδόλως ἔχουν· μὴ φοβηθῇς λοιπὸν βλέπων τοιοῦτον μέγαν, διότι εἶναι ὡς λάχανον σάπιος καὶ ἀδύνατος». Ἀφοῦ δὲ τοῦ ἔδωκε θάρρος, ἔπιασεν αὐτὸν ἀπὸ τὴν μέσην καὶ τοῦ ἔδειξε πῶς νὰ παλαίσῃ τὸν ἀράπην, τοῦ παρήγγειλε δὲ ταῦτα· «Ὅταν σὲ πιάσῃ ὁ ἀράπης, μὴ φοβηθῇς, ἀλλ’ ἐναγκαλίσου αὐτὸν σταυροειδῶς καὶ θέλεις ἴδει τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ». Τότε ἐξῆλθεν εἰς τὸ μέσον ὁ Ἀνδρέας καὶ εἶπε μεγάλη τῇ φωνῇ· «Μαυρισμένε, ἔλα νὰ παλαίσωμεν οἱ δύο». Ἰδὼν ὁ ἀράπης ἐκεῖνος, ὁ χιλίαρχος τῶν δαιμόνων, ὅτι ἐζήτει τοῦτον ὁ Ἀνδρέας, ἐσηκώθη καὶ ἤρχετο μετὰ μεγάλης ὑπερηφανείας νὰ τὸν ἁρπάσῃ καὶ τὸν ἐφοβέριζε μὲ τὸ βλέμμα, διὰ νὰ τὸν φοβηθῇ· ὁ δὲ Ἀνδρέας τὸν ἔπιασε σταυροειδῶς καὶ τὸν ἔρριψεν εἰς τὴν γῆν, τοιουτοτρόπως ὥστε ἐπὶ πολλὴν ὥραν ἔμενεν ἄφωνος. Τότε ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην οἱ λευκοφόροι καὶ παρευθὺς ἔδραμον καὶ ἁρπάσαντες αὐτὸν τὸν ἐκαταφιλοῦσαν καὶ τὸν ἤλειφον μὲ μύρον θεϊκόν· οἱ δὲ κατάμαυροι ἐκεῖνοι ἀράπηδες ἔφυγον μετὰ μεγάλης ἐντροπῆς. Εὐθὺς τότε ὁ περίδοξος ἐκεῖνος νεανίας ἔδωκε τοὺς στεφάνους εἰς τὸν μακάριον Ἀνδρέαν καὶ καταφιλῶν αὐτὸν τοῦ εἶπεν· «Ἀπὸ σήμερον νὰ εἶσαι ἰδικός μου φίλος, ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα γυμνὸς καὶ καταφρονημένος, γίνου σαλὸς δι᾽ ἐμέ, ἵνα σὲ ἀξιώσω πολλῶν ἀγαθῶν εἰς τὴν Βασιλείαν μου».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος ἐξύπνησε καὶ ἐσυλλογίζετο τὸ πρᾶγμα· ὅταν δὲ ἐξημέρωσεν, ἦλθεν εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον (τὸν Νικηφόρον) καὶ εἶπέ μοι τὴν ὅρασιν. Ὡς δὲ ἐγὼ τὴν ἤκουσα, ἐξέστην, διότι ἤρχετο καὶ εὐωδία ἀπ’ αὐτοῦ, ὥσπερ μύρου πολυτίμου καὶ οὕτω προεκρίναμεν καὶ οἱ δύο νὰ προσποιῆται τὸν σαλὸν (τρελλόν), κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, τὸν ὁποῖον τοῦ εἶπε· «Γίνου σαλὸς δι’ ἐμέ, ἵνα σὲ ἀξιώσω πολλῶν ἀγαθῶν εἰς τὴν Βασιλείαν μου», διότι ἀλλέως δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὸν αὐθέντην του. Κατὰ δὲ τὴν ἀκόλουθον νύκτα, ἐν ὥρᾳ μεσονυκτίου, ἐγερθεὶς προσηύχετο, μετὰ δὲ τὸ τέλος τῆς προσευχῆς λαβὼν μάχαιραν ἐπῆγεν ἐπάνω εἰς τὸ στόμα τοῦ φρέατος καὶ ἤρχισε νὰ κατακόπτῃ τὰ ἐνδύματά του εἰς λεπτὰ τεμάχια, ὡς δαιμονιζόμενος, κράζων μὲ μεγάλας φωνάς, καθὼς κάμνουν οἱ πάσχοντες.