Ταῦτα βλέπων ἐγὼ ἐχαίρετο ἡ καρδία μου, ἐκ φρίκης εἰς θαῦμα καὶ ἐκ θαύματος εἰς ἔκστασιν ἐρχόμενος· ἐπὶ πολλὴν δὲ ὥραν ἱστάμενος καὶ θαυμάζων, ἐστοχαζόμην γλυκέως τὴν ἐπίπνοιαν τῆς εὐωδίας τοῦ ἀέρος ἐκείνου, καί ἐνόμιζον ὅτι Ἅγγελοι ἐθυμίαζον ἐν τῷ οὐρανῷ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ».
«Παυσαμένου δὲ τοῦ ἀνέμου, ὅστις ἔδιδε τὴν θαυμαστὴν ἐπίπνοιαν, ἐνόμιζον ὅτι ἤκουον ἀπὸ τὴν δύσιν ἦχον ἑτέρου τινὸς ἀνέμου, ὅσστις ἔδιδε θαυμαστήν τινα γλυκύτητα, καὶ ὅταν ἐφύσα, ἐφαίνετο ὡς χιών. Ἡ ὅρασις, καὶ ἡ εὐπρέπεια,τῶν δένδρων ἐκείνων ἦτο γεμάτη εὐωδίας θαυμαστῆς, ὑπὲρ πάντα τὰ ὁρώμενα τῶν ἐπιγείων, τόσον ὥστε ἐλησμόνησα τὰ ἐξαίσια θαύματα ἐκεῖνα ὅτου ἀπήλαυσα πρωτύτερα. Τὰ δὲ στρουθία ἐκεῖνα, ὡς ἐκελάδουν τὴν θαυμαστὴν ἐκείνην μελῳδίαν, ἐξιστάμην τῇ διανοίᾳ· εἴτε δὲ στρουθία εἴτε Ἄγγελοι ἦσαν ταῦτα δὲν γνωρίζω, ὁ Θεὸς γνωρίζει. Ἐφυσοῦσε δὲ πάλιν ἀπὸ τὸν βορρᾶν ἕτερος τρίτος ἄνεμος θαυμαστὸς πυροειδὴς ταῖς ἀκτῖσιν, ὡς τὸ τόξον τοῦ οὐρανοῦ. Ὡς δὲ ἐφυσοῦσεν οὗτος ἡσύχως, ἐκυμάτιζον τὰ ὡραιότατα ἐκεῖνα φυτά· ἔπνεε δὲ ταράσσων τὴν εὐωδίαν τῶν δένδρων καὶ εἰς πολλὴν ὥραν ἐγενόμην ἐξεστηκὼς ἀπὸ τὴν γλυκυτάτην εὐωδίαν τοῦ ἀέρος ἐκείνου καὶ ἐθαύμαζον μεγάλως εἰς τὸ παράδοξον τοῦ πράγματος, πῶς μοῦ συνέβη τὸ τοιοῦτον ἀγαθόν. Ἔπαυσε λοιπὸν καὶ ὁ τρίτος ἄνεμος καὶ σιγῆς μεγάλης γενομένης περιεπάτουν ὀλίγον διὰ νὰ περάσω τὸν ποταμόν. Ὡς δὲ ἐπορευόμην εἰς τὸ πλάτος ἐκεῖνο ἀνεθεώρουν τὸν ἄφραστον πλοῦτον τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ, ὅστις ἦτο πολλαπλασίως ἐκεῖ τεθησαυρισμένος, τὸν ὁποῖον στόμα ἀνθρώπου δὲν δύναται νὰ διηγηθῇ».
«Καθὼς λοιπὸν εἰς τὸ πλάτος τοῦ κήπου ἐκείνου ἐπροχώρουν καὶ ἔβλεπα τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια, ἰδοὺ πάλιν ὡς ἀπὸ βορρᾶ τέταρτος ἄνεμος ἔπνευσεν εὐωδέστατος, ἔχων ἡδύτητα ὡς τὰ ρόδα καὶ κρίνα χρῶμα ἔχων πορφυροῦν ὡς τὸ ἴον τὸ ἄνθος. Ἐσείοντο δὲ τὰ φυτὰ ἐκεῖνα καὶ ἀνέδιδον εὐωδίαν ὑπὲρ τὰ μύρα καὶ τὸν μόσχον καὶ εἰσέδυον εἰς τὴν καρδίαν μου. Ἐνόμιζον τότε ὅτι ἤμην ἐκεῖ μετὰ τοῦ σώματός μου ἐκείνου, τὸ ὁποῖον θέλει ἔχωμεν μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἢ μᾶλλον μετὰ τοῦ σώματος τούτου περιεπάτουν ἐκεῖ, δὲν ᾐσθανόμην ὅμως βάρος εἰς αὐτὸ ἢ ἐπιθυμίαν ἢ ἄλλο τι σωματικόν, τόσον ὥστε νὰ στοχάζωμαι πάλιν ὅτι χωρὶς τὸ σῶμα τοῦτο ἤμην ἐκεῖ· δὲν γνωρίζω τὶ νὰ εἴπω, ὁ Θεὸς γνωρίζει.