«Βλέπω τότε ἄνδρα τινὰ ἀστράπτοντα, ἐνδεδυμένον ἱμάτιον ὡς νεφέλην φωτεινήν, καὶ Σταυρὸν βαστάζοντα· ἐλθὼν δὲ οὗτος πλησίον μου, λέγει· «Ἡ Σταύρωσις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ’ ἡμῶν· πλὴν μακάριοι οἱ σαλοί, ὅτι εἶναι κατὰ πολλὰ φρόνιμοι· ὁ πανάγαθος Θεὸς σὲ κατέταξεν ἐδῶ, ἀλλὰ θὰ ἔλθῃς ὅταν σὲ καλέσῃ, τώρα ὕπαγε εἰς τὰ πειρακτήρια τοῦ κόσμου καὶ εἰς τὰ κέντρα ὅπου εἶναι οἱ τρίβολοι καὶ αἱ ἔχιδναι καὶ οἱ ὄφεις καὶ οἱ δράκοντες. Ὅμως θαῦμα εἶναι τοῦτο ξένον καὶ παράδοξον, ὅτι οὐδεὶς σάρκα φορῶν ἦλθεν ἐδῶ ποτέ, μόνον ἐκεῖνος ὅστις ἐκοπίασε περισσότερον ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ, δηλαδὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ σὺ ὅστις ἐδέχθης τὴν ἄκραν ταπεινοφροσύνην· πλὴν ἠννόησα πόθεν ἔγινε εἰς σὲ τὸ τοιοῦτον. Διὰ τὴν ἄπειρον πτωχείαν σου, διὰ τὸ «Φύγε ἀπ’ ἐδῶ, σκύλε», διὰ τὸ ὅτι γυμνός, νέος καὶ ὡς σαλὸς εἰς τὸ στάδιον τοῦ κοσμοκράτορος εἰσελθὼν κατεπάλαισας καὶ κατενίκησας αὐτόν, καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν κατέρριψας. Εἶδες τὰ ἐνταῦθα φρικτά· κατενόησας τὴν ἀληθινὴν ἀνταπόδοσιν τῶν Δικαίων, ἐγνώρισας τὸν Παράδεισον τοῦ Χριστοῦ. Πῶς σοὶ ἐφάνη ὁ μάταιος κόσμος ὡς πρὸς τὰ ἐδῶ; Τί λέγεις; Θεωρεῖς δόξαν; Εἶδες ποίας χαρᾶς στεροῦνται οἱ ἁμαρτωλοί;». Ταῦτα χαίρων ἔλεγεν εἰς ἐμὲ ό λαμπροφόρος ἐκεῖνος ἀνὴρ καὶ πάλιν μοὶ εἶπεν· «Ἡ Κυρία καὶ ὑπέρλαμπρος Βασίλισσα τῶν οὐρανίων Δυνάμεων, ἡ Θεοτόκος, δὲν εἶναι ἐδῶ, ἀλλ’ εἶναι εἰς τὸν μάταιον κόσμον εἰς βοήθειαν ἐκείνων, οἵτινες ἐπικαλοῦνται τὸν μονογενῆ της Υἱὸν καὶ τὸ πανάγιον αὐτῆς ὄνομα». Ταῦτα ἐκείνου ὁμιλοῦντός μοι, ἦλθον ἐγὼ ὡσὰν εἰς γλυκὺν ὕπνον, καὶ ὡς νὰ ἤθελον κοιμηθῆ ἀπὸ ἑσπέρας ἕως πρωΐ, οὕτως εὑρέθην ἐδῶ καθὼς μὲ βλέπεις. Τώρα λοιπόν, ἀδελφέ μου ἠγαπημένε ἐν Κυρίῳ εὐφράνθητι, καὶ ἂς ἀγωνισθῶμεν νὰ σωθῶμεν».
Ταῦτα τοῦ μακαρίου Ἀνδρέου διηγουμένου πρός με ἦλθον εἰς ἔκστασιν, καὶ τὸν παρεκάλουν θερμῶς νὰ μοὶ εἴπῃ ἕνα ἀπὸ τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος καὶ δὲν ἠθέλησε. Οὕτω λοιπὸν εὐφρανθέντες εἰς τὰ ἀγαθὰ τοῦ Κυρίου ὁλονυκτίς, καὶ ἡμέρας γενομένης ἀνεχώρησε, καὶ περιεπάτει εἰς τὰς λεωφόρους κάμνων τὰ καμώματά του· ἀγωνιζόμενος δὲ καὶ ὡς διὰ μέσου τοῦ πυρὸς δοκιμαζόμενος, ἔκαμνε τὸν ἑαυτόν του ὡσὰν μεθυσμένον καὶ ἄλλους μὲν ἔσπρωχνε καὶ ἄλλοι ἔσπρωχναν αὐτὸν καὶ ἐγίνετο ἐμπόδιον εἰς τοὺς διαβαίνοντας. Ὅθεν ἄλλοι μὲν τὸν ἐλάκτιζον, ἄλλοι δὲ τὸν ἔδερον ὁ δὲ Ὅσιος τὰ ὑπέμενεν ὅλα, διὰ τῆς ἐλπίδος, ἥτις φυλάττει τοὺς Δικαίους.