Ὁ δὲ πονηρὸς δαίμων, καιόμενος ἀπὸ τὸν φθόνον του καὶ μὴ δυνάμενος νὰ κάμῃ τι, σχηματίζεται ὡς γραῖα πεπαλαιωμένη, καὶ ἐκάθησεν εἰς τὸν δρόμον θρηνοῦσα καὶ λέγουσα· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὴν πτωχὴν καὶ γερόντισσαν, πόσα κακὰ μοὶ ἔκαμεν ὁ παρμένος ἐκεῖνος, καὶ δὲν ἔχω ἄνεσιν ἀπ’ αὐτόν τί νὰ κάμω ἡ πτωχὴ καὶ ξένη;». Καὶ βλέποντες τὴν ἠρώτων τινές· «Διατί κλαίεις;». Ἐκείνη δὲ τοὺς ἔλεγεν· «Ὁ Ἀνδρέας ὅπου κατοικεῖ εἰς τὴν πόλιν ταύτην μὲ ἔπιασεν ἀπὸ τὴν κόμην καὶ σύρων με ἐδῶ καὶ ἐκεῖ ἀνέσπασε τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου καὶ λακτίζων με συνέτριψε τὰ πεπαλαιωμένα μου δόντια». Ὁ δὲ μακάριος Ἀνδρέας, ὢν ἐκεῖ πλησίον, ποιῶν τὰ συνηθισμένα του καὶ γνωρίσας τὴν τέχνην τοῦ δαίμονος, ἠγέρθη καὶ ἐπῆγεν ἐκεῖ, ἰδὼν δὲ αὐτὴν μὲ ἄγριον βλέμμα, τῆς λέγει· «Κλαῦσον, στέναξον, παληόγραια ζουμπή, ἐσκοτισμένη ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας, τὰς ὁποίας ἔχεις καμωμένας ἀπὸ τοῦ αἰῶνος, ἀποξενωμένη ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων».
Ταῦτα εἰπὼν ἔλαβε λάσπην καὶ ποιήσας αὐτὴν ὡς λίθον, τὴν ἔρριψεν εἰς τὸ πρόσωπόν της καὶ φυσήσας αὐτὴν σταυροειδῶς, ἤλλαξε παρευθὺς τὸ σχῆμα τῆς ἀνθρωπίνης μορφῆς, καὶ γενόμενος ὄφις μέγας ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ μακάριος Ἀνδρέας διέβη τὴν ὁδόν του, πράττων τὰ συνηθισμένα του. Ἐπιστρέφων δὲ συνήντησε τὸν καλὸν νέον Ἐπιφάνιον, περὶ τοῦ ὁποίου διηγήθημεν ἀνωτέρω, ὅστις ἦτο τρομοκρατημένος ἀπὸ ἐνόχλησιν δαίμονος· ἠσπάσθη δὲ ὁ Ἅγιος τὸν νέον καὶ βαστάζοντες ἀλλήλων τὰς χεῖρας περιεπάτουν, ζητοῦντες τόπον ἥσυχον νὰ καθήσουν. Ἐνῷ δὲ ἐβάδιζον, λέγει ὁ Δίκαιος εἰς τὸν Ἑπιφάνιον· «Ἴδε τὸ διεφθαρμένον δαιμόνιον ἄλλοτε μὲν γίνεται ὡς γραῖα γυνὴ ἄλλοτε δὲ ὡς Ἀγαρηνὸς ἐνδεδυμένος μαῦρον ἔνδυμα, καὶ συναντῶν τὸ ἠγαπημένον τέκνον μου, τὸ τρομάζει, φοβερίζων αὐτό». Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος ὡς ἤκουσε τοῦτο ἐθαύμασε, διότι ὀλίγον πρωτύτερα τὸν ἀπήντησεν ὁ πονηρὸς δαίμων ὡσὰν πραγματευτὴς Ἰσμαηλίτης καὶ τὸν ἐφοβέριζε, βλέπων τὴν ἐνάρετον αὐτοῦ πολιτείαν, ἐπειδὴ ἠναντιοῦτο εἰς τὰς ἡδονὰς τῆς σαρκὸς καὶ ἠγωνίζετο νὰ ἀγρυπνῇ καὶ νὰ ἐγκρατεύηται ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη. Ἦτο δὲ τότε ὁ Ἐπιφάνιος δέκα ὀκτὼ χρόνων θεαρέστως καὶ θεοπρεπῶς πολιτευόμενος· ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν νοῦν ἦτο ἐπιτήδειος, ἔτι δὲ πραότατος καὶ γλυκόλογος, καὶ ὅταν ὡμίλει ἁπὸ τὴν θείαν Γραφὴν ὅλοι οἱ φιλόσοφοι ἐθαύμαζον τὴν γνῶσιν του καὶ τὰς ἀποκρίσεις του.