Λοιπόν, τέκνον μου ἠγαπημένον, σπούδασον νὰ εἶσαι ἐργάτης τῆς δικαιοσύνης, καὶ θέλει σὲ φυλάξει ὁ Κύριος». Ὅταν δὲ ἐτελείωσε τὰς νουθεσίας, ἀσπασάμενοι ἀλλήλους τὸν ἐν Χριστῷ ἀσπασμόν, ὁ μὲν Δίκαιος ἐπῆγε νὰ ἐμπαίξῃ τὸν κόσμον, ὁ δὲ Ἐπιφάνιος διέβη εἰς τὴν οἰκίαν του.

Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν πάλιν ὁ Ἐπιφάνιος ἐκάθητο ἔξω τῆς θύρας τῆς οἰκίας τῶν γονέων του, καὶ διαβαίνων ἐκεῖθεν ὁ μακάριος ἔπραττε τὰ συνήθη αὐτοῦ. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἐπιφάνιος, ὡς εὔσπλαγχνος, ἠθέλησε νὰ τὸν εἰσαγάγῃ εἰς τὸν οἶκόν του καὶ μὴ θέλων νὰ φανερώσῃ εἰς τὸν πατέρα του, ὅτι ἦτο γνώριμός του, ὑπεκρίθη καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Κύριέ μου πάτερ, βλέπεις τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, πῶς περιπατεῖ γυμνός; στοχάζομαι πὼς πάσχει ὑπὸ δαίμονος, ἀλλὰ παρακαλῶ σε, κύριέ μου πάτερ, δός μοι ἄδειαν νὰ βάλωμεν εἰς αὐτὸν τράπεζαν ἀπὸ τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεός, διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ θέλομεν τὸ εὕρει εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ, ἐκ τοῦ Θεοῦ κινηθείς, ἐγέμισεν ὅλος χαράν, καὶ ἐναγκαλισθεὶς αὐτὸν τοῦ λέγει· «Μύρον τῆς ψυχῆς καὶ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, διὰ τοιοῦτον εὐτελὲς πρᾶγμα μὲ ἐρωτᾷς; Κάμε ὡς θέλεις». Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος ἔδραμε καὶ ἔφθασε τὸν Ἀνδρέαν, ὅστις εἶχε προσπεράσει ὀλίγον καὶ κρατῶν αὐτὸν ἐκ τῆς χειρός, τὸν ἔφερεν ἐκεῖ ὅπου ἐκάθητο προηγουμένως μετὰ τοῦ πατρός του· καὶ μὴ εὑρὼν ἐκεῖ τὸν πατέρα αὐτοῦ εἰσῆλθε μετὰ τοῦ Ὁσίου εἰς τὸν οἶκόν του.

Ἐνῷ δὲ συνωμίλουν, εἷς τῶν δούλων τοῦ Ἐπιφανίου, ὡς εἶδε τὸν Ὅσιον, ἐγνώρισε τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ, καὶ καθήσας εἰς τοὺς πόδας του τὸν παρεκάλει κλαίων νὰ δεηθῇ τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνῃ καὶ αὐτὸς τοιαύτης ἐργασίας ἐργάτης. Ὁ δὲ Δίκαιος, γνωρίσας μὲ τὸ προορατικὸν χάρισμα τί ζητεῖ, καὶ θέλων νὰ τοῦ ὁμιλήσῃ μυστικά, ἤλλαξε τὴν φωνήν του μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν γλῶσσαν τῶν Σύρων, καὶ ἐλάλει Συριακὰ μετὰ τοῦ δούλου ἐκείνου. Τοῦ ἔλεγε δὲ ὁ δοῦλος· «Παρακάλεσον τὸν Θεὸν νὰ γίνω καὶ ἐγὼ καθὼς εἶσαι καὶ σύ». Τοῦ λέγει ὁ Ὅσιος· «Δὲν δύνασαι νὰ ὑποφέρῃς τοὺς ἱδρῶτας καὶ τοὺς κόπους τῆς τοιαύτης ἀρετῆς· ἐπειδὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ὁποία ὑπάγει εἱς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἀλλὰ κάλλιον εἶναι νὰ εὑρίσκεσαι καθὼς εἶσαι, νὰ διδάσκεσαι ὑπὸ τοῦ αὐθέντου σου τὴν εὐσέβειαν καὶ ὅλα ὅσα εἶναι διὰ τὴν σωτηρίαν σου». Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος, βλέπων τὸν δοῦλον ἐκεῖνον, ὅτι ἤλλαξε παρευθὺς ἡ γλῶσσα του καὶ ὡμίλει γλῶσσαν τὴν ὁποίαν δὲν ἤκουσε ποτέ, ἐθαύμασε καὶ λέγει· «Ὤ τοῦ θαύματος! θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ».