Ὁ δὲ μακάριος Ἀνδρέας ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ περὶ τοῦ δούλου ἐκείνου, νὰ τοῦ ἀποκαλύψῃ τί νὰ κάμῃ εἰς τὸ ζήτημά του· καὶ ἦλθε φωνὴ λέγουσα· «Δὲν εἶναι τοῦτο συμφέρον του, δεῖξον ὅμως εἰς αὐτὸν πῶς ἔχει τὸ πρᾶγμα διὰ νὰ μὴ σὲ θεωρήσῃ ἀνίσχυρον». Παρευθὺς τότε λέγει ὁ μακάριος Ἀνδρέας πρὸς τὸν Ἄγγελον, ὅστις τὸν ἐφύλαττε· «Γέμισον τὸ ποτήριον τῆς Χάριτος, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἔπια καὶ ἐγὼ καὶ ἔγινα τοιοῦτος, καὶ πότισον αὐτόν». Παρευθὺς τότε ἐπότισεν αὐτὸν ὁ Ἄγγελος ἀοράτως, ὁ δὲ δοῦλος ἐκεῖνος ἤρχισε νὰ κάμνῃ τὰ σχήματα τοῦ μακαρίου Ἀνδρέου· καὶ ὡς τὸν εἶδεν ὁ Ὅσιος ἐγέλασε καὶ ηὐφραίνετο· ὁ δὲ Ἐπιφάνιος, ὡς εἶδε τὸ φαινόμενον, ἐταράχθη, διὰ νὰ μὴ ἀγανακτήσῃ ὁ πατήρ του καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Παρακαλῶ σε, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, μὴ κάμῃς τὸ πρᾶγμα τοῦτο εἰς τὸν δοῦλον τοῦ πατρός μου, διὰ νὰ μὴ διωχθῇς καὶ σύ, ἀλλὰ καὶ ἐμὲ θέλει μισήσει καὶ ὀργισθῆ ὁ πατήρ μου». Ὁ δὲ μακάριος ἐπρόσταξε τὸν Ἄγγελον νὰ πάρῃ τὸ χάρισμα ἀπ’ ἐκεῖνον, καὶ παρευθὺς ἐπῆρεν αὐτὸ ὁ Ἄγγελος καὶ ἦλθε πάλιν εἰς τὴν πρώτην του κατάστασιν· ὡς δὲ εἶδεν ὁ δοῦλος, ὅτι ἐγυμνώθη τοῦ χαρίσματος, ἐλυπήθη πολὺ καὶ παρεκάλει τὸν Ὅσιον νὰ δώσῃ πάλιν εἰς αὐτὸν τὴν χάριν ἐκείνην, ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Δὲν εἶναι τοῦτο θέλημα Θεοῦ».

Τὴν πρωΐαν συνώδευσεν ὁ Ἐπιφάνιος τὸν Ἅγιον, ὅστις ἐξῆλθεν εἰς τὸν πνευματικόν του ἀγῶνα. Ὅταν δὲ ἐστράφη ὀπίσω, ἐκάλεσε τὸν δοῦλον ἐκεῖνον, ὅστις ὡμίλει μετὰ τοῦ Ἁγίου συριακά, καὶ τοῦ λέγει· «Πῶς εἶδες τὰ μυστήρια ἐκεῖνα, καὶ συνωμίλεις μετὰ τοῦ Ἀνδρέου;». Ὁ δὲ δοῦλος, ἔχων πίστιν εἰς τὸν Ἐπιφάνιον, δὲν ἔκρυψε τίποτε, ἀλλὰ τοῦ ἐφανέρωσεν ἅπαντα, λέγων· «Αὐθέντα, ὅταν ἦλθα εἰς τὸν κοιτῶνά σου, ἐξαίφνης ἔγινα ἄφωνος· διότι ἔβλεπον τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου ὅπου ἤστραπτεν ὑπὲρ τὸν ἥλιον καὶ ὡς ἔστεκον θαυμάζων, ἤκουσα φωνῆς, πόθεν ἐλθούσης δὲν γνωρίζω, ἡ ὁποία μοὶ εἶπεν· «Βλέπεις διὰ νὰ γίνῃ τρελλὸς διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ τί χάριν ἔλαβεν;». Βλέπων δὲ ἐγώ, ἰδοὺ ἐξεχωρίσθη μικρά τις ἀκτὶς ἀπὸ τὴν λάμψιν τοῦ Ἁγίου καὶ ἦλθεν εἰς τὸ πρόσωπόν μου, καὶ παρευθὺς ἤρχισα καὶ ἔκαμνα τὰ σχήματα τοῦ Ἁγίου, ὅσην ὥραν εἶδες· ὕστερον δὲ ἐπῆραν τὴν χάριν ἀπ’ ἐμοῦ καὶ πάλιν ἔμεινα ὅπως ἤμην τὸ πρότερον εἰς τὰ τοῦ κόσμου πράγματα· τὸ λοιπόν, αὐθέντα μου, ἀπὸ τῆς σήμερον νὰ εἶσαι φροντιστής μου καὶ προνοητὴς τῆς σωτηρίας μου». Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος τοῦ εἶπεν· «Ἐγὼ ἀπὸ τὴν σήμερον θὰ σὲ ἔχω ὡς φίλον μου καὶ ἀδελφὸν πνευματικόν».