ὁ μὲν εἷς ἀπὸ τὸ ἓν μέρος τοῦ φωτοφόρου ἐκείνου Σταυροῦ, ὁ δὲ ἕτερος ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ κρατήσαντες αὐτὸν ὁμοῦ ὁ μὲν εἷς ἀπὸ τὴν δεξιὰν ὁ δὲ ἄλλος ἀπὸ τὴν ἀριστερὰν χεῖρα, τὸν ἔβγαλαν ἔξω τοῦ λάκκου, καὶ τὸν ἔφερον εἱς τὴν ὁδόν, παρευθὺς δὲ ἔγιναν ἄφαντοι. Ὁ δὲ Σταυρὸς ἐκεῖνος ἐπροχώρει ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ τοῦ ἔφεγγε νὰ περιπατῇ ἕως οὗ ἔφθασεν ἐκεῖ ὅπου ἤθελε.
Στρέψας τότε τοὺς ὀφθαλμούς του ὁ Ἅγιος νὰ ἴδῃ τὸν Σταυρόν, βλέπει αὐτὸν ὅτι ὑψώθη κατὰ τὸ μέσον τῆς πόλεως· καὶ ἀναβαίνων εἰς τὸ ὕψος ἔπεμπε πυροειδεῖς ἀκτῖνας εἰς τὸν ἀέρα. Ἀφανοῦς δὲ γενομένου τοῦ Σταυροῦ, ἵστατο εἰς τὸ μέσον τῆς ὁδοῦ· καὶ ἰδοὺ βλέπει τὸ εὐκτήριον ἐκεῖνο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καὶ ἐφάνη Ναὸς μὲ πέντε τρούλλους, ὡραιότερος καὶ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους· εἶδε δὲ καὶ τὸν Κύριον ὅτι ἐκάθητο ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ, γύρωθεν δὲ αὐτοῦ ἵσταντο Χερουβεὶμ καὶ Σεραφείμ, καὶ τὰ λοιπὰ τάγματα μετὰ φόβου καὶ τρόμου· ὡς δὲ εἶδε τὸν Κύριον, ἁπλώσας τὰς χεῖρας πρὸς αὐτόν, εἶπε· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου»· καὶ παρευθὺς ἐπροφήτευσεν ὁ Δίκαιος, ὅτι μέλλει νὰ κτισθῇ ὁ Ναὸς ἐκεῖνος μεγαλύτερος ὑπό τινος εὐσεβοῦς βασιλέως, τὸ ὁποῖον καὶ ἐγένετο εἰς τὸ ὕστερον [2].
Ἑτέραν πάλιν νύκτα, ἀγρυπνίας γενομένης κατὰ τὴν πρώτην Ὀκτωβρίου εἰς τὸν Ναὸν τῶν Βλαχερνῶν [3], εὑρίσκετο ἐκεῖ ὁ Ἐπιφάνιος, ἦλθε δὲ καὶ ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ποιῶν τὰ συνήθη αὐτοῦ. Περὶ δὲ ὥραν τετάρτην τῆς νυκτός, ἰδοὺ εἶδεν ὁ μακάριος τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὀφθαλμοφανῶς ἐρχομένην ἁπὸ τὴν ὡραίαν πύλην τοῦ νάρθηκος, πολλὰ ὑψηλήν, ὡς ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν ὑπάρχουσαν, δορυφορουμένην ὑπὸ φοβερᾶς παρατάξεως, Ἁγίων Ἀγγέλων, ἐν τῷ μέσῳ τῶν ὁποίων ἦτο ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης, χειροκρατοῦντες τὴν Βασίλισσαν τῶν Ἀγγέλων. Οἱ δὲ Ἅγιοι Ἄγγελοι οἱ μὲν προπορευόμενοι οἱ δὲ ἐφεπόμενοι ἔψαλλον ᾄσματα πνευματικὰ καὶ πάντερπνα, ὑπὸ τοῦ Ἀνδρέου μόνον καὶ τοῦ Ἐπιφανίου ἀκουόμενα. Ἐλθοῦσα δὲ ἡ Βασίλισσα ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ, ὅπου τὸ πάλαι εὑρίσκετο ὁ ἱερὸς ἄμβων, ἵστατο ἐν τῷ μέσῳ τῆς σολέας καὶ κλίνασα τὰ γόνατα ἡ Κυρία Θεοτόκος προσηύξατο ἐπὶ ὥραν πολλὴν ραίνουσα μὲ δάκρυα τὸ θεοειδὲς αὐτῆς πρόσωπον ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν, τὸν Μονογενῆ Υἱὸν αὐτῆς δυσωποῦσα. Ὁ δὲ Ἀνδρέας ἦλθε πρὸς τὸν Ἐπιφάνιον καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Βλέπεις, τέκνον, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου;». Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος εἶπε· «Ναί, Πάτερ τίμιε, βλέπω καὶ ἐγὼ τὴν Κυρίαν δι’ εὐχῶν σου ἁγίων».