Ἱκανῶς λοιπὸν προσευξαμένη ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος ἐγερθεῖσα εἰσῆλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα, ἔνθα ἡ ἁγία Σορὸς ἡ περιέχουσα τὸ ἱερὸν αὐτῆς Μαφόριον ἔκειτο. Λαβοῦσα δὲ αὐτὸ καὶ ἐξελθοῦσα ἔστη ἔμπροσθεν τῶν βασιλικῶν θυρῶν τοῦ βήματος καὶ θέσασα τοῦτο ἐπὶ τῆς Παναχράντου αὐτῆς κεφαλῆς ἀπετύλιξε μὲ ὡραίαν σεμνότητα, εἶτα κρατήσασα αὐτὸ διὰ τῶν ἀχράντων αὐτῆς χειρῶν, τὸ ὁποῖον ἦτο μέγα καὶ φοβερόν, ἐφήπλωσεν ἐπάνω τοῦ περιεστῶτος λαοῦ καὶ ἐσκέπασεν ὅλους τοὺς ἐκεῖ ὑπάρχοντας. Ἔβλεπον δὲ αὐτὸ οἱ μακάριοι ἐπὶ ἱκανὴν ὥραν οὕτως ἐφηπλωμένον, καὶ ἔπεμπε λάμψιν ἀστραποειδῆ ὡς ἤλεκτρον ἐξαστράπτον. Ἐν ὅσῳ δὲ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἐφαίνετο ἱσταμένη ἐκεῖ καὶ ἡ ἁγία αὐτῆς Σκέπη [4] ἐφαίνετο ἐξηπλωμένη χάριτας διανέμουσα· ὅτε δὲ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἤρχισε νὰ ἀναβαίνῃ εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐχάνετο ὀλίγον κατ’ ὀλίγον καὶ ἡ θεία Σκέπη, ἥτις μετ’ ὀλίγον ἐπήρθη καὶ πλέον δὲν ἐφαίνετο, παρέμεινεν ὅμως ἐκεῖ ἡ χάρις αὐτῆς, διὰ τοῦ ἱεροῦ Μαφορίου, τὸ ὁποῖον ἐφυλάττετο ἐκεῖ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῶν Βλαχερνῶν, ἥτις χάρις ἐπεσκίαζε τοὺς πιστούς. Ταῦτα εἶδε καὶ ὁ ἱερὸς Ἀνδρέας καὶ ὁ μύστης αὐτοῦ Ἐπιφάνιος τῆ μεσιτείᾳ τοῦ θείου Πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου. Διότι πεπλουτισμένος ὢν ἐκεῖνος τοῦ χαρίσματος τῆς ὑψηλῆς θεωρίας τῶν ὑπερφυῶν ἀποκαλύψεων, μετέδωκεν ἐκ τῆς Χάριτος αὐτοῦ καὶ εἰς τὸν Ἐπιφάνιον.

Τοιαῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια φρικτὰ καὶ ἐξαίσια ἐνήργει ὁ Ὅσιος τὰ ὁποῖα διὰ νὰ παραθέσωμεν ὅλα ἐδῶ, δὲν ἐπαρκεῖ εἰς ἡμᾶς ὁ χῶρος, εἶναι ὅμως ταῦτα γεγραμμένα εἰς τὸ ἰδιαίτερον αὐτοῦ βιβλίον [5]. Οὕτω λοιπὸν θεαρέστως καὶ ξενοτρόπως πολιτευόμενος ἔφθασε καὶ εἰς τὸ μακάριον αὐτοῦ τέλος. Ὅταν δὲ προεγνώρισε τὴν τελευτήν του, μετέβη τὴν πρωΐαν ἐκείνην εἰς τὸν οἶκον τοῦ Ἐπιφανίου, ὅστις ἔμενεν εἰσέτι ἐξιστάμενος δι’ ὅσα πάλιν κατὰ τὴν παρελθοῦσαν νύκτα ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν ὁ Ὅσιος νέα φοβερὰ καὶ παράδοξα. Ἀφοῦ δὲ τὸν ἐδίδαξεν ἱκανῶς ἐσιώπησε καὶ ἤρχισε νὰ ραίνῃ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ μὲ θερμὰ δάκρυα ἐπὶ ἱκανὰς ὥρας ἀναλογιζόμενος τὴν ἄκραν τοῦ Δεσπότου φιλανθρωπίαν καὶ τὰ ἀνέκφραστα ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου, τὰ ὁποῖα πρὸ καταβολῆς κόσμου «ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Ματθ. κε’ 34, Α’ Κορ. β’ 9). Τότε λέγει εἰς τὸν Ὅσιον ὁ Ἐπιφάνιος· «Τίμιε Πάτερ, εἰπὲ εἰς τὸ τέκνον σου, τίς ἡ αἰτία τῶν τοσούτων δακρύω καὶ τῆς τοιαύτης ἐκστάσεως;».