Δεόμεθά Σου πάριδε, ἄνες, ἄφες, ἀγαθέ, εὔσπλαγχνε, ἐλεῆμον, συμπαθέστατε, Πολυέλεε, καὶ μὴ καταισχύνῃς ἡμᾶς, μηδὲ ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου, ὦ ἡδονὴ καὶ φίλτρον ἔρωτος γλυκυτάτου, καμπτόμενος ἐπὶ ταῖς ἐντεύξεσι τῶν ἀγαπώντων Σε. Παρακαλοῦμέν Σε, Δέσποτα, τοὺς δούλους Σου, τοὺς τὸ γόνυ κλίνοντας, ἐλέησον· φώτισον ἡμῶν τὰ ὄμματα τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ἁγίασον ἡμῶν τὰ αἰσθητήρια τὰ νοερὰ τῷ Ἁγίῳ Πνεύμιατι· φαίδρυνον ἡμῶν τοὺς τῆς ψυχῆς διαλογισμοὺς τῇ ἀφάτῳ εὐωδίᾳ τῆς ἀειζώου Σου Χάριτος· ἔμπνευσον ἡμῖν πνεῦμα Σοφίας καὶ Ἰσχύος, πνεῦμα Συνέσεως, πνεῦμα ἀγάπης, εἰρήνης καὶ πραότητος· πνεῦμα δακρυρροητικόν, ἵνα εὐοδούμενοι καὶ κυβερνώμενοι παρὰ τῆς ἀρρήτου Σου δεξιᾶς, ποιήσωμεν πάντα τὰ εὐάρεστά Σοι, ἐν τῇ δυνάμει Σου καὶ τῇ ἀπείρῳ Σου φιλανθρωπίᾳ σῳζόμενοι. Ὅτι Σοι πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Ταῦτα τοῦ Ἁγίου προσευξαμένου φῶς ἤστραψεν ἔμπροσθεν αὐτῶν καὶ εὐωδία ἄρρητος ἐξεχύθη, ὡς ἀπὸ πολλῶν ἀρωμάτων, τόσον δὲ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ συνεκλονίσθη ὁ Ἐπιφάνιος, ὥστε ἔπεσε κατὰ γῆς. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἐγείρας αὐτόν, τὸν ἐσταύρωσεν εἰς τὸ μέτωπον καὶ προσηυχήθη ἐπ’ αὐτοῦ. Ἀσπασθεὶς κατόπιν τοὺς ὀφθαλμούς, τὸ πρόσωπον καὶ τὰς χεῖρας τοῦ Ἐπιφανίου ἀπεχαιρέτησεν αὐτόν. Ἐνῷ δὲ ἐκεῖνος ἔκλαιε πικρῶς καὶ ἤθελε νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν Ἅγιον, οὗτος τοῦ ἔδωσεν αὐστηρὰν ἐντολὴν νὰ μὴ ἐξέλθῃ τοῦ οἴκου του, ἀλλὰ νὰ μείνῃ ἐκεῖ εἰρηνεύων. Ἐξελθὼν δὲ ὁ Ἅγιος καὶ ἀναχωρήσας ἐπῆγεν εἰς τοὺς τόπους, ὅπου ἐσυνήθιζε νὰ κοιμᾶται· φθάσας δὲ ἐκεῖ ἐσήκωσε τὰς χεῖράς του εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ παρεκάλει τὸν Θεὸν καθ’ ὃλην τὴν νύκτα ὑπὲρ τῶν ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσι καὶ ἀνάγκαις ὄντων καὶ ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου.
Μετὰ ταῦτα, ἐκεῖ τοῦ Ὁσίου προσευχομένου, ἦλθον πρὸς αὐτὸν ὅλοι οἱ Ἅγιοι χαίροντες καὶ εὐφραινόμενοι ἵνα συνοδεύσωσι τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχὴν χωριζομένην ἀπὸ τοῦ σώματος, τούτου δὲ γενομένου, ἔφερον αὐτὴν εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ μεγάλης παρρησίας καὶ ψαλμῳδίας. Κατὰ τὴν ὥραν ταύτην ἔτυχεν ἐκεῖ πλησίον γυνή τις πτωχή, ἥτις αἰσθανομένη τὴν ἄρρητον ἐκείνην εὐωδίαν, ἠγέρθη καὶ ἀνάψασα τὸν λύχνον αὐτῆς ἐξῆλθε τοῦ οἴκου της καὶ ἀνεζήτει τὴν αἰτίαν τῆς εὐωδίας. Ἐλθοῦσα δὲ εἰς τὸν τόπον ὅπου ἐκοιμήθη ὁ Ὅσιος εὗρεν αὐτὸν κοιμηθέντα κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν τὸν γλυκὺν ὕπνον, καὶ μύρον θαυμαστὸν ἔβλυζεν ἀπὸ τὸ ἅγιον αὐτοῦ σῶμα.