κρατῶν δὲ τὸ εὔμορφον φυτὸν ἐκεῖνο εἱς τὰς χεῖράς του, μὲ ἐκτύπησεν εἰς τὸ πρόσωπον καὶ μοῦ λέγει· «Ἀνδρέα, ποῦ εἶσαι;». Ἐγὼ δὲ εἶπον· «Ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου». Καὶ πάλιν μὲ ἐκτύπησεν εἰς τὸ πρόσωπον μὲ τὸν ὡραῖον κλάδον ἐκεῖνον καὶ μοῦ εἶπε· «Λάβε δύναμιν καὶ ζωὴν ἀνίκητον εἰς τὸ σῶμά σου». Καὶ παρευθὺς μὲ τὸν λόγον, εἰσῆλθεν ἡ εὐωδία ἐκείνη τῶν ἀνθέων εἰς τὴν καρδίαν μου καὶ συνῆλθεν ἡ ζωή μου καὶ μετὰ ταῦτα πάλιν ἤκουσα φωνῆς λεγούσης· «Πάρετε αὐτὸν εἰς παραμυθίαν ἕως δύο ἑβδομάδας καὶ πάλιν θέλει ἐπιστρέψει ὀπίσω, ὅτι θέλω ἀκόμη νὰ δουλεύσῃ εἰς τὴν γῆν». Καὶ σὺν τῷ λόγῳ ἦλθον εἰς ὕπνον βαθὺν καὶ τὶ ἔπαθον δὲν γνωρίζω, διότι ὡς νὰ ἐκοιμώμην ὅλην τὴν νύκτα καὶ τὸ πρωῒ νὰ ἠγέρθην ἐκ τοῦ ὕπνου, οὕτω μοὶ ἐφάνησαν αἱ δύο ἑβδομάδες, τὰς ὁποίας διῆλθον ἐκεῖ ὅπου ἐπρόσταξεν ὁ πανάγαθος Θεός».
«Βλέπων δὲ τὸν χαριέστατον καὶ θαυμαστὸν ἐκεῖνον Παράδεισον κατὰ πολλὰ ἀνθηφόρον καὶ εὐωδέστατον, ἐξέστη ἡ ψυχή μου καὶ ἐσυλλογιζόμουν κατὰ νοῦν· «Ἆρά γε τί νὰ εἶναι τοῦτο ὅπου ἔγινεν εἰς ἐμέ; ἡ κατοικία μου ἦτο εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, καὶ πῶς εὑρέθην ἐδῶ;». Θαυμάζων δὲ τὸ πρᾶγμα καὶ μὴ δυνάμενος νὰ κατανοήσω, ἔλεγα πάλιν πρὸς τὸν ἑαυτόν μου· «Ἰδοὺ πῶς κατὰ ἀλήθειαν εἶμαι φρενόληπτος· διότι ἐνῷ ἔπρεπε νὰ εὐχαριστῶ καὶ νὰ δοξάζω τὸν Θεόν, ὅστις ἔκαμεν εἰς ἐμὲ τοιοῦτον καλόν, κάθημαι καὶ ἐρευνῶ τὸ μέγα τοῦτο καὶ ὑπερθαύμαστον θαῦμα». ᾘσθανόμην δὲ τὸν ἑαυτόν μου ὡς ἄσαρκον, διότι δὲν ἐνόμιζον παντελῶς ὅτι φορῶ σάρκα, ἐφόρουν δὲ ἔνδυμα λευκὸν ὡς χιὼν καὶ βλέπων αὐτὸ ἔχαιρον διὰ τὴν ὡραιότητα αὐτοῦ· εἰς δὲ τὴν κεφαλήν μου εἶχον στέφανον χρυσοῦν καὶ λαμπρόν, πεπλεγμένον ἀπὸ παντὸς εἴδους ἄνθη. Εἰς τοὺς πόδας ἐβάσταζον ὑποδήματα καὶ ἤμην ἐζωσμένος μὲ ζώνην χρυσοΰφαντον. Ὁ ἀὴρ τοῦ Παραδείσου ἐκείνου ἤστραπτεν ἐκ τῆς θεωρίας ἀρρήτου φωτός, ὑπερευωδίαζε δὲ ἀπὸ τὰ ἄνθη, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀνεδίδετο θαυμαστὴ εὐωδία, παραλλασσομένη ξενοπρεπῶς καὶ ἐρχομένη εἰς τὴν ὄσφρησίν μου μὲ ηὔφραινε καὶ ἤμην ὡσὰν βασιλεὺς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ· ἔχαιρον δὲ μεγάλως βλέπων τὸν ἑαυτόν μου τοιοῦτον».