Ἐπενόησε δὲ τοῦτο, ἵνα μή, συναντώμενοι οἱ Ἅγιοι, γράφωσι καὶ ἐλέγχωσι τὴν κακομήχανον αὐτοῦ πλάνην. Οὕτω τὸν μὲν ἁγιώτατον Πατριάρχην Νικηφόρον, ἁρπαγέντα ἐκεῖθεν, ὅπου ἡσύχαζεν, ἀποφεύγων τὴν ταραχὴν καὶ τὴν δυσσέβειαν τοῦ τυράννου, ἐξώρισεν εἰς τὴν νῆσον Θάσον, τὸν Ἅγιον Θεοφύλακτον εἴς τι φρούριον τῆς Ἀνατολῆς, Στρόβιλον καλούμενον, τὸν δὲ θεῖον Μιχαὴλ εἰς ἕτερον τῆς Ἀνατολῆς φρούριον, Εὐδοκιάδα καλούμενον. Ἐν αὐτῷ διέμεινεν ὁ Ἅγιος ὑπὲρ τὰ δέκα ἔτη, ὑπομένων μετ’ εὐχαριστίας πᾶσαν ταλαιπωρίαν καὶ κακουχίαν καὶ δεόμενος τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τοῦ ἐξορίσαντος αὐτὸν βασιλέως, κατὰ τὸ λόγιον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ διακελεύοντος· «Προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς» (Ματθ. ε’ 44, Λουκ. ϛ’ 28).
Τίς λοιπὸν λόγος ἢ ποία ἁνθρωπίνη γλῶσσα δύναται νὰ διηγηθῇ ἢ νὰ περιγράψῃ τοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς πόνους, τοὺς ὁποίους ἀνέλαβεν ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν ἐξορίαν ἐκείνην; Τὴν φροντίδα ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν πρόνοιαν ὑπὲρ τῶν πτωχῶν, τὴν παννύχιον στάσιν εἰς τὰς προσευχάς, τὴν εὐσπλαγχνίαν, τὴν διδασκαλίαν καὶ παραμυθίαν τῶν θλιβομένων; Τὸ δὲ μᾶλλον ἀξιομνημόνευτον εἶναι ὅτι τοὺς μὲν πιστοὺς ἐστερέωνεν εἰς τὴν Πίστιν, τοὺς δὲ ἀπίστους μετέφερεν εἰς τὴν τοῦ Θεοῦ γνῶσιν καὶ μετεφύτευεν εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν τὸν τῆς εὐσεβείας καὶ ἐπιγνώσεως λόγον. Ἐτέλει δέ, ἐπὶ τούτοις, ἄπειρα θαύματα, θεραπεύων διὰ μόνης τῆς θερμῆς έπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος πᾶσαν νόσον, ὄχι μόνον ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων. Τοὺς δὲ ἀνθρώπους τῆς χώρας ἐκείνης, τοὺς βαρβάρους καὶ ἀπαιδεύτους, τοὺς μορφὴν μὲν ἀνθρωπίνην ἔχοντας, γνώμην δὲ ἀγριωτέραν καὶ αὐτῶν τῶν θηρίων, μετέφερεν εἰς θεογνωσίαν διὰ τῶν μελιρρύτων διδαχῶν καὶ παραινέσεων αὐτοῦ. Καὶ ἄλλοτε μὲν νουθετῶν, ἄλλοτε δὲ θαυματουργῶν, μετέπεισεν αὐτούς, ὥστε νὰ θαυμάζωσι καὶ νὰ εὐλαβοῦνται αὐτὸν καὶ νὰ τὸν ἔχωσιν ὡς παράδειγμα.
Κάτοικός τις τῆς χώρας ἐκείνης μετέβαινέ ποτε εἰς ἕτερον τόπον, ὅπως πωλήσῃ μόλυβδον, τὸν ὁποῖον τὸ κτῆνος αὐτοῦ ἔφερεν ὡς φορτίον. Ἀλλὰ καθ’ ὁδόν, δι’ ἐχθρικῆς συνεργείας ἢ καὶ λόγῳ ἀπροσεξίας, ἐσκόνταψε τὸ κτῆνος καὶ συνέτριψεν ἕνα ἐκ τῶν ποδῶν αὐτοῦ. Ὁ δὲ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, λυπούμενος καὶ ἀδημονῶν, ἐπέστρεψε ζητῶν ἕτερον ζῷον, ἵνα μεταφέρῃ τὸ φορτίον.