Τῇ ΚΓ’ (23ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ ΜΙΧΑΗΛ Ἐπισκόπου Συννάδων.

Τότε ὁ θεῖος Νικηφόρος ἔπεμψεν εἰς τὴν Ρώμην, πρὸς τὸν Πάπαν Ἀδριανόν, τὸν Συννάδων Μιχαήλ, ὡς ἔμπειρον τῶν τοιούτων ζητημάτων, ὅπως ἀναγγείλῃ εἰς αὐτὸν τὰ εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν συμβαίνοντα. Ὡς δὲ ἔφθασεν ὁ Μιχαὴλ εἰς Ρώμην, ὁ Πάπας Ἀδριανός, τῇ προτροπῇ αὐτοῦ, συνεκρότησε Σύνοδον καθ’ ἣν παρεδόθη εἰς τὸ ἀνάθεμα ὁ βασιλεὺς Λέων. Ὡς δὲ ὁ θεῖος Μιχαὴλ ἐπανῆλθε μετὰ γραμμάτων καὶ ἐπιστολῶν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὁ Πατριάρχης Νικηφόρος μετὰ τῶν Ἀρχιερέων μετέβησαν πάλιν εἰς τὸν βασιλέα Λέοντα, ἐπαναλαμβάνοντες τὴν αὐτήν, ὡς καὶ πρότερον, ὑπὲρ τῶν Εἰκόνων παράκλησιν. Ἀλλὰ καὶ πάλιν ὁ ἄφρων βασιλεὺς ἀδιάσειστος ἔμενεν εἰς τὴν μιαρὰν αὐτοῦ κακοβουλίαν.

Τότε ὁ θεῖος Μιχαὴλ εἶπε μετὰ θάρρους πρὸς τὸν τύραννον· «Ἔπρεπεν, ὦ βασιλεῦ, νὰ πεισθῇς εἰς τὰς διδαχὰς καὶ δεήσεις τοσούτων ἁγίων ἁνδρῶν καὶ νὰ μὴ ἐπιμείνῃς εἰς τὴν ὀλεθρίαν γνώμην σου, ἥτις σὲ ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ τὴν αἰώνιον κόλασιν. Ἐπειδή, κατὰ τὰς θείας Γραφὰς καὶ τὸν Μέγαν Βασίλειον, ἡ τιμὴ τῆς Εἰκόνος εἰς τὸ πρωτότυπον διαβαίνει. Σὺ ἂν τολμήσῃ τις νὰ καθυβρίσῃ τὴν εἰκόνα σου, δὲν θὰ παραδώσῃς αὐτὸν εἰς τὰς χειροτέρας τιμωρίας; Καὶ ἐὰν σύ, γήϊνος ὢν καὶ πρόσκαιρος βασιλεύς, μένεα πνέεις κατὰ τοῦ ὑβριστοῦ σου, πόσον μεγαλυτέρας τιμωρίας ἄξιος θὰ εἶναι ὁ τολμήσας νὰ καταπτύσῃ καὶ νὰ καθυβρίσῃ τὴν Εἰκόνα τοῦ οὐρανίου Βασιλέως καὶ ποιητοῦ τοῦ σύμπαντος κόσμου; Πρόσεξον, ὦ βασιλεῦ, μήπως, ἐπειδὴ ἄνευ φόβου καταφρονεῖς τὴν ἄπειρον τοῦ Θεοῦ μακροθυμίαν, συμβῇ, εἰς σὲ κακόν τι ἀνέλπιστον. Καὶ τότε δὲν θὰ ἔχῃς τὸν βοῃθήσοντα. Ἐγὼ δὲ σέβομαι καὶ προσκυνῶ τὴν ἄχραντον Εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἁγίας Αὐτοῦ Μητρὸς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, τὸ δὲ ἰδικόν σου ἄθεον δόγμα καταπτύω καὶ εἰς οὐδὲν λογίζομαι, οἱ δὲ πρὸς σὲ ὁμόφρονες ἂς εἶναι ὑπόδικοι εἰς τὸ ἀνάθεμα».

Καὶ ὁ μὲν θεῖος Μιχαὴλ ταῦτα εἶπεν ἀνδρικῶς καὶ γενναίως εἰς οὐδὲν ὑπολογίσας τὴν βασιλικὴν ἐξουσίαν τοῦ τυράννου ἢ τὰς τιμωρίας καὶ ἀπειλὰς αὐτοῦ. Ὁ δὲ βασιλεύς, ἀκούσας ταῦτα, τοσοῦτον ἐπληρώθη θυμοῦ καὶ αἰσχύνης, ὥστε, σκοτισθείς, οὐδὲ τοὺς παρόντας ἠδύνατο νὰ ἴδῃ. Ὅτε δὲ συνῆλθε, πάραυτα ἐξεδίωξε τοὺς Ἁγίους, ἐξορίσας αὐτοὺς εἰς τόπους μακρὰν ἀπέχοντας ἀλλήλων, ἵνα μὴ γνωρίζῃ ὁ εἷς τοῦ ἑτέρου τὴν διαμονήν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τὰ Σύνναδα ἦτο πόλις ἔνδοξος τῆς Μείζονος Φρυγίας, μάλιστα διὰ τὰ θαυμάσια μάρμαρά της, τετιμημένη διὰ θρόνου Μητροπολίτου, δώδεκα Ἐπισκόπους ἔχοντος. Σήμερον μόνον ἐρείπια ταύτης σῴζονται.