ΜΙΧΑΗΛ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἐπίσκοπος Συννάδων, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λέοντος Ε’ τοῦ Ἀρμενίου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ωιγ’ωκ’ (813-820). Ἡ ζωὴ τοῦ Ὁσίου τούτου ὑπῆρξε τόσον λαμπρὰ καὶ διαυγής, ὥστε ὀλίγοι ἔχουσι νὰ ἐπιδείξωσι τοιαύτην. Διότι πράγματι πολλοὶ ἐξ ἐκείνων ὅσοι ἔζησαν ἐν τῷ παρόντι βίῳ τὴν κατὰ Θεὸν ζωὴν καὶ πάσῃ δυνάμει ἐσπούδασαν τὴν ἀρετήν, ἵνα εὐαρεστήσωσι τῷ Θεῷ διὰ παντὸς τρόπου ἀπέδειξαν εἰς τοὺς πολλοὺς ταύτην καὶ ἐπίζηλοι ἐγένοντο. Καὶ ἄλλοι μὲν ἐκ τούτων, καθαρίσαντες ἑαυτοὺς διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ἐγκρατείας, ἀπέβησαν σκεύη ἐκλεκτὰ καὶ ἱερὰ κατασκηνώματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἄλλοι δέ, πιστῶς ἀκολουθοῦντες τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἐλεημοσύνην ὡς πρᾶξιν εὐάρεστον εἰς τὸν Θεὸν ἀσκοῦντες, ἀπήλαυσαν τὴν ἀμοιβὴν τῆς ἀρετῆς αὐτῶν παρὰ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ τοῦ ὑποσχομένου τὰ ἴσα εἰς ἅπαντας.
Ἕτεροι πάλιν, ἐκ τῶν θερμοτέρων τοῦ Θεοῦ φίλων, μιμούμενοι τὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡμολόγησαν τὸ ὄνομα Αὐτοῦ ἐνώπιον βασιλέων καὶ τυράννων, ἀνεχόμενοι ἐν ἄκρᾳ ὑπομονῇ φυλακάς, ἐξορίας, ταλαιπωρίας, κακώσεις, ἀπειλὰς καὶ πληγὰς παρὰ τῶν σκληρῶν ἐκείνων καὶ θεοστυγῶν βασιλέων καὶ ἀρχόντων, τέλος δὲ καὶ τὸ αἷμα αὐτῶν προσέφερον ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος, εἰς οὐδὲν ἕτερον ἀποβλέποντες, εἰ μὴ ὅπως γίνωσι κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Πάντα δὲ τὰ τοῦ κόσμου τούτου πράγματα, ἤτοι ἀρχάς, ἀξιώματα καὶ ὅ,τι ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπον πρὸς τὸ ἀποβλέπειν καὶ ἐλπίζειν εἰς τὸν πλάνον τοῦτον κόσμον, οὐδόλως ἐσκέφθησαν οἱ θεοφιλεῖς καὶ θεόσοφοι οὗτοι ἄνθρωποι, ἀλλ’ ἀπέρριψαν ταῦτα, ὡς τελείως ἄχρηστα καὶ ἄξια περιφρονήσεως.
Εἷς ἐκ τῶν γενναίων τούτων προμάχων τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὑπῆρξε καὶ ὁ ἐν Ἁγίοις οὗτος Πατὴρ ἡμῶν καὶ Ὁμολογητὴς τοῦ Χριστοῦ Ἅγιος Μιχαήλ, ὁ τῶν Ἀγγέλων ὁμώνυμος, ὅστις οὐδενὸς ἐκ τῶν ἀποκτωμένων μετὰ κόπου καὶ μόχθου, ἀρεστῶν δὲ καὶ ἐντίμων ἐνώπιον Θεοῦ, ἦτο αμέτοχος. Ἀλλὰ πάντα ταῦτα ἀπέκτησε καὶ διετήρησε, τὰ πάντα ἔπαθε, τὰ πάντα ὑπέμεινε. Φέρων δὲ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ, ἐθεώρει ταῦτα ὡς καύχημα, μετὰ τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου. Τῶν δὲ βδελυκτῶν καὶ παρὰ Θεοῦ ἀποστρεφομένων οὐδενὸς μετεῖχεν, ἀλλ’ ἐβδελύσσετο πάντα καὶ ἀπέφευγε, διατηρήσας οὕτω, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, τὸ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καθαρὸν καὶ ἀλώβητον.