Ὅθεν καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σκεῦος ἱερὸν καὶ κατοικητήριον ἐγένετο. Τούτου τοῦ Ἁγίου τὸν Βίον διηγοῦμαι σήμερον πρὸς τοὺς ἀγαπητοὺς ἀκροατάς, τοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς ἄθλους αὐτοῦ, τοὺς κατὰ Θεὸν ἱδρῶτας καὶ πόνους, οὓς ὑπέμεινεν, ὑπὲρ μάλιστα τῶν ἁγίων Εἰκόνων.
Πατρὶς τοῦ Ὁσίου τούτου Πατρὸς ἡμῶν Μιχαήλ, εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη καὶ τῆς ὁποίας κατόπιν διδάσκαλος καὶ Ποιμὴν ἐγένετο, ἦτο ἡ ἐν Φρυγίᾳ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας λαμπρὰ καὶ ἔνδοξος πόλις τῶν Συννάδων [1]. Οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἦσαν πλούσιοι ἐκ τῶν τὰ πρῶτα φερόντων, ὅμως ἐθλίβοντο ἐπειδὴ δὲν εἶχον τέκνα. Ὅθεν ἐδέοντο θερμῶς τοῦ Θεοῦ νὰ δώσῃ εἰς αὐτοὺς τέκνον, ὑποσχόμενοι νὰ ἀφιερώσουν τοῦτο, ὡς ἤθελε γεννηθῆ, εἰς τὸν ἐν τῇ πόλει των εὑρισκόμενον Ναὸν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων Αὐτόν, ἐδώρησεν εἰς αὐτοὺς τέκνον, ὠνόμασαν αὐτὸ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Εὐθὺς λοιπὸν ἐξετέλεσαν τὴν ὑπόσχεσίν των. Ὡς δὲ ἀνήρχετο κατὰ τὴν ἡλικίαν ὁ Μιχαήλ, σφόδρα ἐμίσει καὶ ἀπεστρέφετο τὰς τῶν παίδων ἀσχολίας, ὡς ἐννοῶν, ὅτι οὐδὲν τὸ ὠφέλιμον ἤθελεν ἀποκομίσει ἐξ αὐτῶν. Ἀντιθέτως, ὡς εἰσῆλθεν εἰς τὸ διδασκαλεῖον, ἐκάθητο σεμνοπρεπῶς μετὰ σωφροσύνης, προσέχων εἰς μόνα τὰ ὑπὸ τοῦ διδασκάλου λεγόμενα. Ἐκεῖθεν δὲ ἐπανήρχετο εἰς τὴν οἰκίαν του, ἔχων συνοδοιπόρους τὴν φρόνησιν καὶ τὴν εὐσχημοσύνην. Οὕτω πορευόμενος ὁ παῖς Μιχαήλ, ἐντὸς ὀλίγου ἐξέμαθεν ἅπαντα τὰ εἰς τὰ σχολεῖα διδασκόμενα μαθήματα καὶ προήχθη εἰς τὴν ἐκμάθησιν τῆς γραμματικῆς, τῆς ποιήσεως καὶ ἄλλων ἀνωτέρων μαθημάτων, τυχών, ἐπὶ τούτοις, φύσεως δεξιᾶς. Ὅθεν πάντες ἐθαύμαζον τὴν σοφίαν αὐτοῦ καὶ ἐπεθύμουν νὰ ἀκροῶνται τῶν συνετῶν αὐτοῦ λόγων. Οἱ ἄρχοντες τῶν Συννάδων προσεκάλουν αὐτὸν καὶ προέτεινον πρὸς λύσιν ἀπορίας ἄξια καὶ δυσνόητα, οὗτος δὲ ἔλυε ταῦτα, ἄνευ τῆς ἐλαχίστης δυσκολίας.
Τούτων οὕτως ἐχόντων, ὁ Ἅγιος οὐδὲν περισσότερον ἐπεθύμησεν, εἰ μὴ τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, ἥτις οὐδὲν ἄλλο εἶναι ἢ ἡ ἀποφυγὴ τῆς δόξης τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ ἕνωσις. Ὅθεν, ἐγκαταλείψας τὴν πατρίδα αὐτοῦ, ἔφυγεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπου εὗρε τὸν ἁγιώτατον Θεοφύλακτον τὸν μετέπειτα Ἐπίσκοπον Νικομηδείας, ὅστις, καταφρονήσας πᾶσαν δόξαν καὶ φαντασίαν, εἰργάζετο τὴν ἀρετήν, τὴν δωρίζουσαν τὸν ἐκ Θεοῦ στέφανον.