Ἐπίστευσε τότε ἐκεῖνος εἰς τοὺς ἀπατηλοὺς λόγους καὶ εἰσήγαγεν ἐντὸς τοῦ κελλίου του, ὁ κακοδαίμων, τὸν δαίμονα, μὴ συλλογισθεὶς τὰς ἐνέδρας καὶ τὰς ἐπιβουλὰς τοῦ μισοκάλου, ὁ ἀνόητος. Διότι εἰς τοιοῦτον σκότος κρημνίζεται ὁ ὑπερήφανος.

Ὅταν λοιπὸν εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον τοῦ Μοναχοῦ ὁ ἔξαρχος τῆς ἀσελγείας, τόσον πόλεμον ἤναψεν εἰς τὴν σάρκα του, ὥστε ᾐχμαλώτισε τὴν καρδίαν του καὶ συγκατετέθη ὁ ἄθλιος, νὰ πορνεύσῃ μὲ τὴν γυναῖκα. Ὡς δὲ ἐπλησίασεν αὐτήν, τὸν ἥρπασεν ὁ διάβολος καὶ ἔρριψεν αὐτὸν κατὰ γῆς, ὅπου ἐπὶ ὥραν πολλὴν ἐκείτετο ὡς νεκρός, ὁ δείλαιος. Διότι ὁ δαίμων εἰσῆλθεν ὅλως ἐντὸς αὐτοῦ καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τῶν φρενῶν του. Ἀργότερον δέ, μετὰ ἀπὸ ὥρας πολλάς, ἠγέρθη, ὡς ἠδυνήθη, καὶ ἐννοήσας τὴν ἁμαρτίαν του, μετέβη εἰς τὸν Ὅσιον Παλάμωνα ὅλως ἔντρομος, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐξωμολογήθη μετὰ δακρύων τὸ πάθος του, εἰπών· «Ἐγὼ ὁ ἴδιος, Πάτερ, ἐγενόμην αἴτιος τῆς ἀπωλείας μου, ὁ ἀσύνετος, διότι, ἂν καὶ τόσον φρονίμως μὲ ἐνουθέτει ἡ ἁγιωσύνη σου, ἐγώ, ὁ μάταιος, δὲν ὑπήκουσα. Διὰ τοῦτο δικαίως συναπεκόμισα τοὺς καρποὺς τῆς παρακοῆς μου. Ἀλλὰ σᾶς παρακαλῶ νὰ μὲ βοηθήσετε, διότι κινδυνεύω νὰ ἀπολεσθῶ ὑπὸ τοῦ δαίμονος». Ταῦτα ἐκείνου λέγοντος, οἱ μὲν Ὅσιοι, ὡς συμπαθεῖς, ἔκλαυσαν, αὐτὸς δὲ ἐπήδησεν ἔξω τῶν θυρῶν μὲ ὁρμὴν βιαίαν, ὡς νὰ ἐκέντων αὐτὸν διὰ σουβλίου. Ὑπὸ τοῦ δαίμονος δὲ συρόμενος καὶ τρέχων πρὸς τὸ ὄρος, ἔφθασεν εἰς πόλιν τινά, τοῦ Πανὸς καλουμένην, ὅπου εἰσελθὼν εἰς λουτρόν, ἔπεσεν ἐπὶ τῆς ἐσχάρας καὶ πολὺ ἐβλάβη ὑπὸ τοῦ πυρός, ὁ ἄθλιος. Τοῦτο τὸ γεγονὸς ὑπῆρξε διὰ τὸν Παχώμιον διδασκαλία ταπεινοφροσύνης καὶ τιμωρίας.

Ὅθεν, ἔχων πλέον εἰς τὴν ψυχήν του ἐρριζωμένον τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, δὲν ὑπεχώρει εἰς κανὲν πάθος, ἀλλὰ μᾶλλον ἐβλάστανε καρποὺς ἀρετῆς, τόσον ὥστε ὁ Γέρων πολὺ ἐθαύμαζε, βλέπων ὅτι ὑπερέβαινεν αὐτὸν κατὰ τὰς ἐνθέους ἀρετάς. Ὅθεν συνεχώρησεν εἰς αὐτὸν νὰ ἀγωνίζεται καὶ μόνος εἰς οἵους ἀγῶνας ἤθελεν ὁδηγήσει αὐτὸν ὁ Κύριος. Μετέβη λοιπὸν εἰς χωρίον τι ἔρημον, Ταβέννην ὀνομαζόμενον, καὶ ἀφ’ οὗ ἔμεινεν ἐκεῖ πολλὰς ἡμέρας ἡσυχάζων, ἤκουσε φωνὴν ἐκ Θεοῦ, ἐνῷ προσηύχετο, ἥτις ἐπρόσταξεν αὐτὸν νὰ μείνῃ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν καὶ νὰ κτίσῃ Μοναστήριον, διότι πολλοὶ ἔμελλον νὰ συναχθῶσιν ἐκεῖ καὶ νὰ σωθοῦν διὰ μέσου αὐτοῦ. Ἐννοήσας λοιπὸν ὁ Ὅσιος, ὅτι ἐκ Θεοῦ ἦτο ἡ προσταγή, μετέβη εἰς τὸν Γέροντα καὶ ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτὸν τὴν ὀπτασίαν, ζητῶν συγχώρησιν.