Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ τὰ λοιπὰ τοῦ Βίου, ὑπὸ Πολυβίου Ἐπισκόπου πόλεως Ρινοκούρων.

Τί ἔκαμε λοιπόν; Εἶχε πέντε πλοῖα ἰδικά του, ἐναύλωσε καὶ ἄλλα πέντε καὶ δώσας χρήματα πολλὰ εἰς ἕνα ἔμπιστον ἄνθρωπόν του, Λογγῖνον ὀνόματι, ἔστειλε τοῦτον εἰς τὴν Καλάβριαν, διὰ νὰ ἀγοράσῃ ἀπὸ ἐκεῖ σῖτον καὶ νὰ τὸν φέρῃ. Ταξιδεύσας δὲ ό Λογγῖνος εἰς τὴν Καλάβριαν μὲ τὰ πλοῖα ταῦτα, ἠγόρασε σῖτον, ἐφόρτωσε τὰ πλοῖα καὶ ἐπέστρεφεν. Ὅταν δὲ ἔφθασαν ἀντικρὺ εἰς τὴν πολιτείαν, ἐξέσπασε μεγάλη τρικυμία, ἐκ τῆς ὁποίας κατεποντίσθησαν ὅλα τὰ πλοῖα, τὸν δὲ σῖτον ἐξέβρασεν ἡ θάλασσα ἔξω εἰς τὸν αἰγιαλόν.

Πληροφορηθεὶς ταῦτα ὁ Φαυστινιανὸς κατῆλθεν εὐθὺς εἰς τὴν παραλίαν, ὅπου, ἰδὼν τὰ γενόμενα, ἤρχισεν ὁ θεόργιστος νὰ λέγῃ βλασφημίας κατὰ τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ καὶ νὰ ὑβρίζῃ τὸν Ἅγιον λέγων· «Ὤ! Κατὰ ποῖον τρόπον θέλω λυτρωθῆ ἀπὸ τοῦτον τὸν μάγον! Δὲν ηὐχαριστήθη μὲ τὰ τόσα κακά, τὰ ὁποῖα μοῦ ἐπροξένησεν εἰς τὴν ξηρὰν γῆν μὲ τὰς μαγείας του, ἀλλὰ ἔστειλε δαιμόνια καὶ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἔπνιξαν τὰ πλοῖα μὲ τὸν σῖτον, τὸν ὁποῖον ἔφερον διὰ τροφὴν τῶν ἀνθρώπων μου; Ὤ! Ποῖος ἄνεμος ἔφερεν ἐδῶ τοῦτον τὸν μάγον καὶ μᾶς ἀναταράσσει τόσον;». Ἀφ’ οὗ δὲ εἶπε ταῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα, μετέβη εἰς τὴν οἰκίαν του, ἀπειλῶν τὸν Ἅγιον. Ὅλοι δὲ οἱ πτωχοί, οἵτινες εὑρίσκοντο εἰς τὴν πόλιν, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδία, μετέβησαν εἰς τὸν αἰγιαλὸν καὶ συνέλεγον σῖτον, τὸν ὁποῖον ἔφερον εἰς τὰς οἰκίας των. Καὶ ἄλλοι μὲν ἐξ ἐκείνων συνήθροιζον σῖτον δι’ ἕνα χρόνον, ἄλλοι δὲ διὰ δύο. Ἡ δὲ σύζυγος τοῦ Φαυστινιανοῦ ἦτο ἀγαθῆς προαιρέσεως καὶ ἔκαμνε πολλὰς ἀγαθοεργίας. Αὕτη, κρυφίως ἀπὸ τὸν σύζυγόν της, ἔστειλεν εἰς τὸν Ἅγιον δύο χιλιάδας νομίσματα, διὰ νὰ τῆς δώσῃ σῖτον πρὸς διατροφὴν τῶν ἀνθρώπων της. Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτήν· «Κράτησον τὰ χρήματά σου καὶ λάβε σῖτον, ὅσον σοῦ ἀναγκαιοῖ, ὅταν δὲ καρποφορήσουν οἱ ἀγροί σας, τότε μοῦ δίδεις τὸν σῖτον, τὸν ὁποῖον θὰ λάβῃς». Οὕτω δὲ καὶ ἐγένετο.

Εἰς τὴν Ἐπισκοπὴν ἔμενε Διάκονός τις καλλιγράφος, Σαβῖνος τὸ ὄνομα, πρᾶος πολὺ καὶ ἐνάρετος, ὅστις μεταξὺ ὅλων ἡμῶν τῶν ἑβδομήκοντα ἀδελφῶν, οἵτινες εἴμεθα εἰς τὴν Ἐπισκοπήν, ἔλαμπε περισσότερον ἐν πάσῃ ἀρετῇ. Τοῦτον κατέστησεν ὁ Ἅγιος πληρεξούσιον, διὰ τὰ διαχειρίζεται τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας. Καιρὸν δέ τινα ἐκρίνοντο ἀπὸ τὸν Σαβῖνον δύο ἄνθρωποι, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ μὲν εἷς ἦτο πλούσιος, ὁ δὲ ἄλλος πτωχός. Τὸ δίκαιον ὅμως ἦτο μὲ τὸ μέρος τοῦ πλουσίου.


Ὑποσημειώσεις

[1] Παράβαλε καὶ Λευιτικὸν ιθʹ 15.

[2] Οἱ Οὐαλεντινιανοὶ ἦσαν αἱρετικοὶ λαβόντες τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς αἱρέσεως αὐτῶν Οὐαλεντίνου. Ὁ Οὐαλεντῖνος αὐτὸς ἦτο Ἀλεξανδρεύς, δράσας ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ ἐν Ρώμῃ καὶ ἀποθανὼν ἐν Κύπρῳ κατὰ τὸ βʹ ἥμισυ τοῦ Βʹ αἰῶνος. Ἡ ὑπ’ αὐτοῦ ἀναπτυχθεῖσα αἱρετικὴ διδασκαλία, παραπλήσιος οὖσα τῆς αἱρέσεως τῶν λεγομένων Γνωστικῶν, ἔσχεν ὀπαδοὺς μέχρι καὶ αὐτῶν ἔτι τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ὅτε διὰ τῆς τούτου καὶ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπιπόνου διδασκαλίας ἐξησθένησε καὶ τελικῶς παντελῶς ἐξέλιπεν.

[3] Ἅπαντες οἱ αἱρετικοὶ οὗτοι, πλὴν τοῦ Σαβελλίου, ἀπετέλουν διαφόρους ὁμάδας τῶν λεγομένων Γνωστικῶν, οἵτινες καὶ ἄλλους, πλὴν τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου, ἀγαθοὺς καὶ κακοὺς Θεοὺς δογματίζοντες, ἔδρασαν κατὰ τοὺς τέσσαρας πρώτους αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Σαβέλλιος ὑπῆρξεν ἀντίπαλος τῶν Γνωστικῶν, περιέπεσεν ὅμως εἰς ἀντίθετον αἵρεσιν, ἕνα μὲν Θεὸν δογματίζων, ἀρνούμενος ὅμως τὰ τρία αὐτοῦ πρόσωπα.

[4] Βλέπε περὶ τούτου ἐν τῇ Γʹ Βασιλειῶν, κεφάλαιον κʹ (20όν).

[5] Κατ’ ἄλλους ἀκριβεστέρους ὑπολογισμούς, ὁ Ἅγιος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ἐνενηκοντούτης περίπου.