Μετὰ ταῦτα, ἀναχωρήσαντες ἐκ Ρώμης, μετέβημεν εἰς τὴν Κύπρον, ὅπου μᾶς ἐδέχθησαν οἱ ἀδελφοὶ μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Εἶχε δὲ συνήθειαν ὁ Ἅγιος νὰ ἐπισκέπτεται τὰς νύκτας τὰ κοιμητήρια ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα εὑρίσκοντο τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸν δι’ ἕνα ἕκαστον ἐκ τῶν θλιβομένων καὶ στενοχωρουμένων. Καθὼς δὲ ὁ φίλος δίδει εἰς τὸν φίλον του ὅ,τι τοῦ ζητεῖ, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς παρεχώρει εἰς τὸν Ἅγιον ὅ,τι ἐζήτει.

Συνέβη λοιπὸν κάποτε νὰ ἐπιπέσῃ μέγας λιμὸς εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, μέχρι τοῦ σημείου ὥστε οὐδὲ εἰς τὴν ἀγορὰν εὑρίσκετο ἄρτος. Ὁ δὲ προρρηθεὶς Φαυστινιανός, ἔχων πολλὰς ἀποθήκας πλήρεις σίτου καὶ κριθῆς, ηὔξησεν, ὡς ἄσπλαγχνος, τὴν τιμὴν καὶ ἐπώλει ταῦτα ἀκριβὰ καὶ ἐὰν δὲν ἐλάμβανεν ἐπὶ χεῖρας τὰ χρήματα, δὲν ἔδιδεν εἰς κανένα, μεγάλην δὲ πεῖναν καὶ στενοχωρίαν εἶχον οἱ πτωχοί. Ὅθεν μετέβη ὁ Ἅγιος πρὸς αὐτὸν καὶ τὸν παρεκάλει νὰ τοῦ δώσῃ σῖτον, ἵνα ἐξοικονομήσῃ τοὺς πεινῶντας, μετὰ δὲ ταῦτα θὰ τὸν ἐπλήρωνεν ὅσα ἤθελεν. Ἀλλ’ ὁ Φαυστινιανὸς ἀπήντησεν εἰς τὸν Ἅγιον· «Ὕπαγε καὶ παρακάλεσε τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον σὺ προσκυνεῖς, καὶ θέλει σοῦ δώσει σῖτον διὰ νὰ διαθρέψῃς τοὺς φίλους σου». Ὅθεν ὁ Ἅγιος μεταβὰς νύκτα τινὰ εἰς τὰ κοιμητήρια, παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ δώσῃ τροφὴν εἰς ἅπαντας τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην δι’ οὗτινος τρόπου ἐγνώριζεν ἡ πάνσοφος Αὐτοῦ πρόνοια. Εὐθὺς τότε ἦλθε φωνὴ ἀοράτως λέγουσα· «Ἐπιφάνιε, ὕπαγε εἰς τὸν Ναόν, τὸν καλούμενον Διὸς ἀσφάλεια καὶ αἱ θύραι τούτου, αἵτινες ἐπὶ τόσους, χρόνους εἶναι κεκλεισμέναι, θέλουν ἀνοίξει. Ἀφοῦ δὲ εἰσέλθῃς ἐντὸς αὐτοῦ, θέλεις εὕρει χρυσὸν πολύν. Τοῦτον λάβε καὶ ἀγόρασον ὅλον τὸν σῖτον καὶ τὴν κριθὴν τοῦ Φαυστινιανοῦ, ἵνα δώσῃς τροφὴν εἰς τοὺς πεινῶντας». Ὡς ἤκουσε ταῦτα ὁ Ἅγιος, οὕτω καὶ ἔπραξεν. Ὅθεν ἀγοράσας ὅλον τὸν σῖτον καὶ τὴν κριθὴν τοῦ Φαυστινιανοῦ, ἐγέμισε δι’ αὐτῶν πολλὰς οἰκίας καὶ διένειμεν εἰς ὅλην τὴν πολιτείαν.

Οὕτω δι’ ὅλους μὲν τοὺς ἄλλους ὁ σῖτος καὶ ἡ κριθὴ ἦσαν πολὺ εὐθηνά, εἰς τὸν οἶκον ὅμως τοῦ Φαυστινιανοῦ προεκλήθη μετ’ ὀλίγον μεγάλη στενοχωρία, ἐπειδή, ἐξ αἰτίας τῆς φιλαργυρίας του, ὁ Φαυστινιανὸς ἐπώλησεν ὅλον τὸν σῖτον καὶ τὴν κριθὴν ποὺ εἶχε καὶ δὲν ἐκράτησε τίποτε διὰ τοὺς ἀνθρώπους του. Ἦλθε λοιπὸν εἰς στενοχωρίαν, διότι δὲν ἐτόλμα νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὸν Ἅγιον σῖτον διὰ τοὺς ἀνθρώπους του, ἐπειδὴ ἐνόμιζε τοῦτο ἀτιμίαν.