Ἀφοῦ ἀπεμακρύνθη ἐκεῖθεν ὁ Ἅγιος, ἐκεῖνος, ὅστις ἐζήτησε τὸ σκέπασμα, εἶπε γελῶν πρὸς ἐκεῖνον ὅστις ὑπεκρίθη τὸν νεκρόν· «Σήκω ἐπάνω, διότι ἀνεχώρησεν ἐκεῖνος ὁ ἀνόητος». Ἀλλὰ οὗτος δὲν ἔδωκεν ἀπάντησιν. Τότε, ἐγγίσας αὐτόν, εἶδεν ὅτι πράγματι εἶναι νεκρός. Ὅθεν τρέξας ἐπρόφθασε τὸν Ἅγιον καὶ προσπεσὼν πρὸ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ἐφανέρωσεν ὅλην τὴν ἀλήθειαν καὶ παρεκάλει αὐτὸν νὰ παρίδῃ τὸ παράπτωμα αὐτῶν καὶ νὰ ἀναστήσῃ τὸν νεκρόν, λάβῃ δὲ ὀπίσω καὶ τὸ ἔνδυμά του. Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν· «Ὕπαγε, τέκνον, καὶ θάψε αὐτόν, διότι πρῶτον ἀπέθανεν ἐκεῖνος καὶ κατόπιν ἐζήτησες σὺ τὸ σκέπασμα». Ἡμεῖς δὲ κατελθόντες εἰς τὴν θάλασσαν ἀνήλθομεν εἰς πλοιάριον καὶ ἐταξιδεύσαμεν εἰς τὴν Κύπρον, ὅπου, ὅτε ἐφθάσαμεν, μᾶς ἐδέχθησσν οἱ ἀδελφοὶ μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Ἦτο δὲ ἐκεῖ νομικός τις Ἑβραῖος, Ἰσαὰκ τὸ ὄνομα, πολὺ εὐλαβὴς καὶ φυλάττων μὲ ἀκρίβειαν τὸν νόμον τοῦ Μωϋσέως, ὁ ὁποῖος, ἁφοῦ συνανεστράφη τὸν Ἅγιον καὶ κατηχήθη παρ’ αὐτοῦ, ἐβαπτίσθη καὶ παρέμεινε μεθ’ ἡμῶν.

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἡ ἀδελφὴ τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου, ἔχουσα εἰς τὴν δεξιὰν αὐτῆς χεῖρα πάθος ἀνίατον, τὸ ὁποῖον κατέτρωγε τὰς σάρκας της, καὶ ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ὅτι, διὰ τῆς μεσιτείας αὐτοῦ, ὁ Θεὸς θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς, ἀπέστειλε γράμματα καὶ ἀνθρώπους βασιλικοὺς εἰς τὴν Κύπρον, διὰ νὰ φέρουν τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Ρώμην, εἰς τὴν ὁποίαν διέμενεν, ἵνα τὴν θεραπεύσῃ. Ἐλθόντες δὲ εἰς τὴν Κύπρον οἱ ἀπεσταλμένοι, ἔδωσαν τὰ γράμματα εἰς τὸν Ἅγιον. Ἦτο δὲ ἐκεῖ εἰδωλολάτρης τις πλούσιος πολύ, Φαυστινιανὸς καλούμενος, ὅστις καὶ ἐδεξιώθη τοὺς ἀπεσταλμένους. Οὗτος δὲ ἐχθρεύετο πολὺ τὸν Ἅγιον καὶ ἔλεγεν εἰς ἐκείνους· «Τί προσέχετε εἰς αὐτὸν τὸν ὑποκριτήν, ὡσὰν νὰ ἦτο θεός; Αὐτὸς λόγους ψυχροὺς ἔχει μόνον καὶ τίποτε ἄλλο».

Ἡμέραν δέ τινα, ἐνῷ ὁ Ἅγιος ἐπώπτευε τοὺς τεχνίτας, οἵτινες εἰργάζοντο εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εὑρίσκοντο δὲ πλησίον τούτου καὶ οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ παλατίου, εὑρέθη εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον καὶ ὁ Φαυστινιανός. Εἷς δὲ ἐκ τῶν οἰκοδόμων, πεσὼν ἁπὸ μεγάλου ὕψους, ἐκτύπησεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ Φαυστινιανοῦ. Καὶ ὁ μὲν οἰκοδόμος, ὅστις ἔπεσε, δὲν ἔπαθεν οὐδὲν κακόν, ὁ δὲ Φαυστινιανὸς ἔπεσε κατὰ γῆς καὶ ἔμεινε νεκρός. Πλησιάσας τότε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος, ἔλαβε τὴν χεῖρα αὐτοῦ, λέγων· «Ἀνάστα, τέκνον, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου καὶ ὕπαγε ὑγιὴς εἰς τὴν οἰκίαν σου».