Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἑρμίας, εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ὁ αὐθέντης μου Συνέσιος σὲ παρακαλεῖ νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν οἰκίαν του, διὰ νὰ δεηθῇς εἰς τὸν Θεὸν νὰ ἀναστηθῇ τὸ παιδίον του, τὸ ὁποῖον ἀπέθανεν». Ὁ Ἅγιος τότε μοῦ εἶπε νὰ μεταβῶμεν ὁμοῦ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Συνεσίου, ὅπερ καὶ ἐγένετο.

Ὡς δὲ εἶδε τὸν Ἅγιον ἡ σύζυγος τοῦ Συνεσίου, προσέπεσε πρὸ τῶν ποδῶν του καὶ εἶπεν· «Ἦλθες ἐδῶ σὺ ὁ μέγας ἰατρὸς τῶν Χριστιανῶν. Δεῖξον λοιπὸν τὴν τέχνην σου καὶ ἀνάστησον τὸν υἱόν μας, διὰ νὰ ἴδωμεν καὶ ἡμεῖς καὶ οὕτω νὰ πιστεύσωμεν εἰς τὸν Χριστόν σου». Ὁ Ἅγιος τότε εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἐὰν πιστεύῃς εἰς τὸν Ἑσταυρωμένον Ἰησοῦν Χριστόν, θέλεις ἴδει τὸν υἱόν σου ἀναστημένον». Ἐκείνη δὲ εἶπε· «Τίποτε ἄλλο δὲν εὑρίσκεται εἰς τὸν λογισμόν μου, εἰμὴ μόνον νὰ προσέχω πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν». Πλησιάσας τότε ὁ Ἅγιος εἰς τὴν κλίνην τοῦ παιδίου καὶ ἐγγίσας τὸν λαιμὸν αὐτοῦ ἔτριψεν ἐλαφρῶς αὐτὸν καὶ εἶπε μὲ ἱλαρότητα· «Εὐστόργιε!». Εὐθὺς δέ, ὤ τοῦ θαύματος! ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς τὸ παιδίον καὶ ἀνεκάθησεν ἐπὶ τῆς κλίνης. Ἰδόντες δὲ τὸ θαῦμα οἱ παρευρισκόμεντοι ἔμειναν ἐκστατικοί. Τότε ἡ μήτηρ τοῦ παιδίου ἔλαβε τρεῖς χιλιάδας νομίσματα καὶ τὰ ἔδιδεν εἰς τὸν Ἅγιον. Ἀλλ’ οὗτος ὁ μακάριος εἶπε πρὸς τὴν γυναῖκα· «Ἐγὼ δὲν ἔχω ἀνάγκην τούτων, ἀλλὰ δὸς ταῦτα εἰς τὸν Συνέσιον, τὸν σύζυγόν σου, καὶ ἂς μεταβῇ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Κυρίου, τοῦ ἀναστήσαντος τὸν υἱόν σου, καὶ ἂς δώσῃ ταῦτα εἰς ἐκείνους οἵτινες κοπιάζουν ἐκεῖ». Οὕτω δὲ καὶ ἔπραξεν ὁ Συνέσιος. Κατόπιν ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ ἡ σύζυγός του, ὡς καὶ τὸ παιδίον των.

Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἀνάγκη νὰ χειροτονηθῇ ἄλλος Ἱερεὺς διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἵνα καταλάβῃ τὴν θέσιν τοῦ κοιμηθέντος πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου, ὁ Ἅγιος ἤθελε νὰ χειροτονήσῃ ἐμέ. Ἐγὼ δέ, λογιζόμενος τὸ μέγα βάρος τοῦ ἀξιώματος τῆς Ἱερωσύνης, δὲν ἐδεχόμην τοῦτο. Ὅτε λοιπὸν ἔφθασεν ἡ ὥρα τῆς ἱερᾶς Ἀκολουθίας καὶ μετεβαίνομεν ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐγὼ εἶχον λογισμὸν νὰ φύγω, ὅταν πλησιάσῃ ἡ ὥρα τῆς χειροτονίας μου. Ἀλλ’ ὅτε ἐφθάσαμεν εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ, μὲ ἔλαβεν ὁ Ἅγιος ἐκ τῆς χειρὸς καὶ μοῦ εἶπε· «Μεῖνον εἰς τὴν θέσιν ταύτην, ἕως ὅτου ἔλθῃ ἡ ὥρα». Ὅλοι τότε οἱ ἀκούσαντες τὸν λόγον τοῦτον, μὴ γνωρίζοντες τί δηλοῖ, ἐθαύμαζον. Ἐγὼ ὅμως δὲν ἠδυνήθην πλέον νὰ κινήσω τοὺς πόδας μου ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον καὶ ἔμενον ὡς καρφωμένος μὲ σίδηρα.