Ὁ Χαρῖνος ὅμως ὡς δόλιος προσεκάλεσε τοὺς Κληρικοὺς καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Λάβετε τὰ ἑκατὸν νομίσματα, τὰ ὁποῖα διέσωσα ἀπὸ τὸν Ἐπιφάνιον, ὅστις τὰ εἶχε διασκορπίσει». Οἱ δὲ Κληρικοὶ γνωρίσαντες τὴν ἀλήθειαν δὲν ἠθέλησαν κατ’ οὐδένα τρόπον νὰ τὰ κρατήσουν, ἀλλ’ εἶπον πρὸς αὐτὸν νὰ τὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν Ἅγιον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀδίκως τὰ ἔλαβεν. Ἐκεῖνος ὅμως οὔτε μὲ τὸν λόγον τῶν Κληρικῶν τὰ ἀπέδωκεν εἰς τὸν Ἅγιον, ἀλλὰ τὰ ἐκράτησε. Καὶ ἄλλας δὲ πολλὰς ρᾳδιουργίας ἐμηχανεύθη οὗτος κατὰ τοῦ Ἁγίου, ὅστις ὅμως οὐδόλως ἐμνησικάκησε κατ’ αὐτοῦ, δι’ ὅσα ἐναντίον του ἐνήργησεν ἐκεῖνος.

Μίαν δὲ φοράν, ὅτε, ὡς συνήθως, ἐφιλοξενοῦντο οἱ Κληρικοὶ εἰς τὴν Ἐπισκοπὴν καὶ ἅπαντες ἦσαν εἰς τὴν τράπεζαν τρώγοντες, ὁ δὲ Ἅγιος ἐδίδασκεν αὐτούς, διότι συνήθιζε πάντοτε νὰ κρατῇ εἰς τὰς χεῖράς του τὸ Ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ νὰ διδάσκῃ νύκτα καὶ ἡμέραν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, κόραξ τις ἐξέβαλε κραυγὰς δυνατάς, ὁ δὲ Χαρῖνος εἶπε πρὸς τοὺς συντρώγοντας Κληρικούς· «Ποῖος ἐξ ὑμῶν γνωρίζει τί εἶπεν ὁ κόραξ;». Ἀλλ’ οἱ Κληρικοί, ἀκούοντες μὲ προσοχὴν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον ἐδίδασκεν ὁ Ἅγιος, δὲν ἔδωσαν ἀκρόασιν εἰς τοὺς λόγους τοῦ Χαρίνου. Ἐφώναξε δὲ καὶ διὰ δευτέραν καὶ τρίτην φορὰν ὁ κόραξ, ὁπότε καὶ πάλιν ὁ Χαρῖνος εἶπε πρὸς τοὺς συνδαιτυμόνας· «Σᾶς ἠρώτησα, ποῖος ἐξ ὑμῶν γνωρίζει τί εἶπεν ὁ κόραξ;».

Τότε ὁ Ἅγιος, χωρὶς οὐδόλως νὰ ταραχθῇ ἀλλὰ μὲ πολλὴν ἱλαρότητα, εἶπε πρὸς τὸν Χαρῖνον· «Ἐγὼ γνωρίζω τὶ εἶπεν ὁ κόραξ». Ὁ Χαρῖνος συνέχισε· «Φανέρωσόν μοι τὶ εἶπεν ὁ κόραξ καὶ θέλεις ἐξουσιάσει ὅλα μου τὰ ὑπάρχοντα». Ὁ Ἅγιος τότε ἀπεκρίθη· «Ὁ κόραξ εἶπεν, ὅτι δὲν εἶσαι ἄξιος νὰ εἶσαι Διάκονος». Εὐθὺς δὲ μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου, τρόμος κατέλαβε τὸν Χαρῖνον καὶ οὔτε ἐλάλησε πλέον, οὔτε ἔφαγεν, οὔτε ἔπιε. Βαστάζοντες δὲ αὐτὸν οἱ δοῦλοί του, μετέφερον τοῦτον εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ τὸν ἐτοποθέτησαν ἐπὶ τῆς κλίνης, τὴν δὲ ἑπομένην ἀπέθανεν. Εἶχε δὲ οὗτος σύζυγον εὐλαβῆ πολὺ καὶ ἀγαθήν, ἡ ὁποία, ἐπειδὴ δὲν εἶχε τέκνον, προσέφερεν ὅλα τὰ ὑπάρχοντά της εἰς τὸν Ἅγιον καὶ ἐγένετο Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλ’ ἡ χείρ της ἦτο παράλυτος ἐπὶ δέκα χρόνους, ὡς δὲ ἐσφράγισε ταύτην ὁ Ἅγιος μὲ τὸ σημεῖον τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, εὐθὺς ἰατρεύθη. Ἔκτοτε ἅπαντες οἱ Κληρικοὶ τῆς Ἐπισκοπῆς ὑπετάσσοντο εἰς τὸν Ἅγιον μὲ φόβον καὶ σεβασμόν.