Τῇ Θ’ (9ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΚΥΡΙΛΛΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας.

Καὶ λοιπὸν πηγαίνων ὁ γέρων εἰς τὸ κελλίον του, ἐκλείσθη τρεῖς ἡμέρας καὶ παρεκάλει θερμῶς τὸν Κύριον νὰ τοῦ φανερώσῃ περὶ τοῦ Μελχισεδέκ. Ἀποκαλυφθείσης δὲ τῆς ἀληθείας ἐκ Θεοῦ, ἐπανῆλθε πρὸς τὸν Ἅγιον Κύριλλον καὶ τοῦ λέγει· ἄνθρωπος εἶναι, Δέσποτα, ὁ Μελχισεδέκ, καὶ ὄχι υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ δὲ Ἅγιος τοῦ εἶπε· καὶ πόθεν τὸ ἠξεύρεις, πάτερ; ὁ γέρων ἀπεκρίθη· ὁ Θεὸς μοῦ ἐφανέρωσεν ὅλους τοὺς Πατριάρχας ἕνα καθ’ ἕνα, ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ ἕως τοῦ Μελχισεδέκ, τοὺς ὁποίους εἶδον ὅλους διερχομένους ἔμπροσθέν μου· καὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Μελχισεδὲκ νὰ περάσῃ, μοῦ εἶπεν Ἄγγελος Κυρίου· ἰδού, οὗτος εἶναι ὁ Μελχισεδέκ· ἐπληροφορήθην λοιπόν, Δέσποτα, ὅτι οὕτως εἶναι. Τότε ὁ Ἅγιος Κύριλλος, εὐχαριστήσας τὸν Κύριον, ἐχάρη πολύ, ὅτι ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν πλάνην τὸν γέροντα, καὶ ἀπέλυσεν αὐτὸν ἐν εἰρήνῃ. Ἀπελθὼν δὲ ὁ γέρων ἐκήρυξεν εἰς ὅλους, ὅτι ὁ Μελχισεδὲκ εἶναι ἄνθρωπος καὶ ὄχι υἱὸς τοῦ Θεοῦ· μὲ τοιαύτην σοφίαν καὶ μέθοδον τοῦ Ἁγίου ὡδηγήθη ὁ ἁπλοῦς γέρων εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας.

Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἔζησεν εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἀλεξανδρείας χρόνους ὁλοκλήρους τριάκοντα καὶ ἔγραψε πολλὰ βιβλία ψυχωφελῆ καὶ ὀρθόδοξα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ πλέον ἐξαίρετα εἶναι οἱ θησαυροὶ καὶ τὰ ὀνομαζόμενα Γλαφυρὰ εἰς τὴν Παλαιὰν Γραφήν, καὶ ἀφ’ οὗ ἐκαθάρισεν εἰς τὰς ἡμέρας του τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰς αἱρέσεις, παρέδωκε τὴν ἁγίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, κατὰ τὴν ἐνάτην τοῦ Ἰουνίου, εἰς τὴν ὁποίαν ἑορτάζεται ἡ καθ’ αὑτὸ καὶ κυρία μνήμη αὐτοῦ. Παρεστάθη δὲ μόνη αὐτὴ ἡ Κυρία Δέσποινα Θεοτόκος εἰς τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, καὶ ἐπεσκέφθη τὸν δοῦλόν της μετὰ ἐπιμελείας ὅτι καὶ αὐτὸς εἰς τὴν ζωήν του τὴν ἐδούλευσε πιστῶς καὶ ἠγωνίσθη πολλὰ διὰ τὴν τιμήν της ὁ τρισμακάριστος. Καὶ τώρα εὑρίσκεται εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ συναγάλλεται μὲ ὅλους τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων, μὲ Πατριάρχας, μὲ Προφήτας, μὲ Ἀποστόλους, μὲ Ἱεράρχας, καὶ ὅλους τοὺς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίους· ἐξαιρέτως δὲ καὶ μάλιστα μὲ τὸν ἄκρον καὶ ἠγαπημένον φίλον του τὸν θεῖον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον καὶ παρίσταται ἀμὲσως εἰς τὸν θρόνον Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς παναχράντου αὐτοῦ Μητρός, ὑπὲρ ὧν ὑπερεμάχησε καὶ ἐκακοπάθησε καὶ τὴν Παναγίαν καὶ Ὁμοούσιον Τριάδα ἀκαταπαύστως παρακαλεῖ δι’ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ τύχωσι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν· ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

                                                              

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ μέγας Λογοθέτης Ἐπιφάνιος διηγεῖται ὅτι ἐπειδὴ ὁ Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος ἐξέβαλε τῆς Ἐκκλησίας τὸν βασιλέα Βασίλειον τὸν Βʹ διὰ τὰς βουλγαροκτονίας, ἐρραπίσθη παρὰ τοῦ βασιλέως. Ὅθεν ὁ Σέργιος τραχέως ὕβρισε καὶ ἐκακολόγησε τὸν βασιλέα· τυχὼν δὲ τότε ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁ Ἀλεξανδρείας, ὀνόματι Θεόφιλος, προσεκλήθη ἵνα γένηται τῶν δύο κριτής. Ὁ δὲ ποιήσας δύο κηρίνους ἀνδριάντας, καὶ τούτους ἀντικρὺ ἀλλήλων θεὶς καὶ μηδὲν εἰπών, τοῦ μὲν ἑνὸς ἔκοψε τὴν γλῶσσαν, τοῦ δὲ ἄλλου τὴν δεξιάν· ὅθεν ὁ Ἀλεξανδρείας ἀπὸ τότε ὠνομάσθη κριτὴς τῆς Οἰκουμένης, ὡς δύο οἰκουμενικὰ πρόσωπα συμβιβάσας. (Παρὰ Δοσιθέῳ βιβλ. ζʹ, κεφ. ιθʹ, παρ. θʹ τῆς Δωδεκαβίβλου). Πλὴν σὺ ἔχε πιστότερον τὸ τοῦ Ζωναρᾶ.

[2] Αἱ Μίτραι αὗται τοῦ Ἀλεξανδρείας δὲν εἶναι δύο ὁλόκληροι, ἀλλὰ μία ἐσχηματισμένη ὅμως μὲ δύο κορυφάς. Ὁμοίως καὶ τὰ αὐτοῦ ἐπιτραχήλια δὲν εἶναι δύο ὁλόκληρα, ἀλλ’ ἕν, ἀπὸ τὴν μέσην ὅμως καὶ κάτω χωρισμένον καὶ φαινόμενον ὡς δύο.

[3] Τὰ λόγια ταῦτα, ὁμοίως καὶ τὰ κατωτέρω, εἶναι τοῦ Ἀνωνύμου συγγραφέως τοῦ βίου τοῦ Χρυσοστόμου, ὅστις συντομωτέραν ἀναφέρει τὴν ὀπτασίαν ταύτην.