Εἰσελθόντες τότε καὶ οἱ τρεῖς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἀνέγνωσαν τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ὄρθρου, κατόπιν δὲ κοινωνήσας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ καλῶς ἐμπλουτισθεὶς διὰ θείας δυνάμεως καὶ λαβὼν τὰς εὐχὰς τῶν ἀδελφῶν καὶ ἀποχαιρετήσας τούτους, ἐξῆλθε πάλιν μυστικῶς, οὔσης ἔτι σκοτίας. Συναντήσας δὲ καθ’ ὁδὸν Ἐκκλησίαν ἀνοικτήν, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία, εἰσῆλθεν ἐντὸς καὶ μετὰ τὴν ἀπόλυσιν σταθεὶς πρὸς τῆς Δεσποτικῆς Εἰκόνος προσηύχετο θερμῶς. Μετὰ δὲ τὸ τέλος τῆς θείας λειτουργίας ἐπρόφερε τούτους τοὺς προφητικοὺς λόγους. «Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἄκακος ἐναντίον τοῦ κείροντος ἄφωνος».

Ἐξελθὼν τοῦ Ναοῦ, ὁ Ἅγιος διηυθύνθη εἰς τόπον παράμερον καὶ ἐκεῖ ἐστάθη προσευχομενος, ἕως ὅτου ἀνοίξῃ τὸ κριτήριον. Ὡς δὲ ἤνοιξε τοῦτο, ἔσπευσε δρομαίως. Ὡς δὲ ἔφθασεν εἰς τὴν θύραν, ἐποίησεν ἐπ’ αὐτοῦ τρὶς τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ καὶ κατόπιν εἰσῆλθεν. Ἠρώτησε τότε ἕνα τῆς αὐλῆς ποῦ εἶναι ὁ κριτής. Καὶ ἐκεῖνος ὡδήγησε τὸν μακάριον Μᾶρκον πρὸς αὐτόν. Τότε ὁ κριτὴς ἠρώτησε τὸν Μάρτυρα. «Τί θέλεις; Τί ζητεῖς;». Ἀπεκρίθη ὅθεν ὁ Μάρτυς: «Ἤμην Χριστιανός, Μᾶρκος τὸ ὄνομά μου. Κατάγομαι ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην καὶ ἐγεννήθην εἰς τὴν Σμύρνην ἀπὸ γονεῖς Χριστιανούς. Πρὸ ἀρκετῶν χρόνων, τυφλωθεὶς κατὰ τὸν νοῦν, ἠρνήθην, φεῦ! τὴν πίστιν μου τὴν ἁγίαν καὶ ἐδέχθην τὴν ἰδικήν σας τὴν βρωμεράν. Κατόπιν μὲ ἠλέησεν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μου καὶ τότε ἠννόησα τὴν πλάνην εἰς τὴν ὁποίαν ἔπεσα. Ἦλθον λοιπὸν σήμερον ἐδῶ, διὰ νὰ ὁμολογήσω ὅτι ἔσφαλα, ἐγκαταλείψας τὸ φῶς καὶ ἀκολουθήσας τὸ σκότος». Ταῦτα δὲ λέγων, ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ κόλπου του ἓνα σταυρὸν καὶ ἠσπάσθη αὐτὸν συνεχίσας. «Αὕτη εἶναι ἡ πίστις ἡ ἀληθινὴ καὶ Θεὸν ἀληθινὸν Ποιητὴν τοῦ σύμπαντος κόσμου ὁμολογῶ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν καταδεχθέντα νὰ σταυρωθῇ ὡς ἄνθρωπος διὰ τὰς ἁμαρτίας μου, τὴν δὲ ἰδικήν σας θρησκείαν ἀπορρίπτω ὡς ψευδῆ καὶ ἀπατηλήν, καθὼς ἀπορρίπτω καὶ τοῦτο τὸ ὁποῖον εἶναι σημεῖον τῆς πλάνης σας». Συγχρόνως δὲ ἔρριψε κατὰ γῆς τὸ σαρίκιον, τὸ ὁποῖον ἔφερεν εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ ἀντὶ ἐκείνου ἐφόρεσε σκοῦφον ἁγιορείτικον.

Ταῦτα ἀκούσαντες ὅ τε κριτὴς καὶ οἱ παρευρισκόμενοι ἐξεπλάγησαν σφόδρα. Ἠρώτησεν ὅμως ὁ κριτὴς τὸν Μάρτυρα. Τί εἶναι αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγεις, ἄνθρωπε; Ἔχασες τὰς φρένας σου; Ὄχι, ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς, πολὺ καλῶς ἔχω εἰς τὸν νοῦν μου καὶ διὰ τοῦτο ὁμολογῶ ὅτι ἐπλανήθην. Μήπως εἶσαι μεθυσμένος; συνέχισεν ὁ κριτής. Ὄχι, ἀλλ’ ἀντιθέτως εἶμαι τελείως νῆστις, εἶπεν ὁ Μάρτυς.