Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς Μᾶρκος, καθ’ ὅλην τὴν νύκτα τῆς Τρίτης, εὑρίσκετο εἰς μεγίστην κατάνυξιν καὶ ἔψαλλεν ἀδιαλείπτως εἱρμοὺς καὶ τροπάρια. Κατόπιν εἶπεν εἴς τινα νεανίαν ὄντα πλησίον αὐτοῦ, ὀνόματι Χαραλάμπην. Γνωρίζεις, Χαραλάμπη, τὸ τροπάριον: «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ;». «Τὸ γνωρίζω», ἀπεκρίθη ὁ νέος. «Εἰπέ μοί το», εἶπεν ὁ Μάρτυς. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ Χαραλάμπης τοῦτο τὸ τροπάριον καὶ ἔψαλλεν ὁ Μάρτυς. Μετὰ ταῦτα, κατὰ παράκλησιν τοῦ Μάρτυρος, τὸ ἔψαλλε καὶ αὐτός. Καὶ πάλιν ὁ εὐλογημένος παρεκάλει τὸν Κύριον, λέγων· «Τάχυνον, Κύριε, τάχυνον Σὲ παρακαλῶ. Πότε ἐπὶ τέλους θὰ τελειώσω τὸν προκείμενον εἰς ἐμὲ ἀγῶνα καὶ θὰ ἔλθω εἰς τὴν βασιλείαν Σου».
Πρὸς τὰ ἐξημερώματα, τῆς Τρίτης κατέλαβε τὸν Ἅγιον Μάρτυρα ὕπνος ἐλαφρός. Καὶ ἰδού, βλέπει τρεῖς νέους ὡραιοτάτους, χρυσοστολισμένους, ἐφίππους, ἐπὶ τριῶν ὡραίων καὶ ἐστολισμένων ἵππων, οἵτινες ἔσυρον ἕτερον ἵππον ὅμοιον κατὰ τὴν ὡραιότητα καὶ τὸν στολισμὸν πρὸς τοὺς ἰδικούς των ἵππους, ἀλλ’ ἄνευ ἱππέως. Ἐφάνη τότε εἰς τὸν Μάρτυρα ὅτι ἀνεβίβασαν αὐτὸν ἐπὶ τοῦ ἵππου ἐκείνου. Καὶ οἱ μὲν ὡραῖοι νεανίαι ἐβάδιζον ἐμπρός, οὗτος δὲ ἠκολούθει. Καὶ ἐφώναζον ἐκεῖνοι: Ἐμπρός, σπεῦσον διὰ νὰ μᾶς φθάσῃς. Μετὰ δὲ ταύτην τὴν ὀπτασίαν ἐξύπνησεν ἔμπλεως χαρᾶς καὶ διηγήθη εἰς τοὺς παρόντας τὰ ὁραθέντα. Ἅπαντες τότε καλῶς ἔκριναν, ὅτι Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν οἱ ἐμφανισθέντες καὶ ἐκάλουν οἱ ὅμοιοι τὸν ὅμοιον. Ἀλλὰ ποῖοι τάχα νὰ ἦσαν; Πιθανῶς, λέγομεν, νὰ ἦσαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Πολύδωρος ἐκ Νέας Ἐφέσου, Νικήτας καὶ Νικόλαος οἱ ἐν Χίῳ μαρτυρήσαντες. Διότι καὶ τῶν ἁγίων τούτων Μαρτύρων τὰ λείψανα καὶ τὰς εἰκόνας προσεκύνησε καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ἐπέθηκεν ἐπ’ αὐτῶν παρακαλῶν θερμῶς νὰ παραλάβουν αὐτὸν εἰς τὴν συνοδείαν των. Ὅθεν βεβαίως λέγομεν, ὅτι ἐκεῖνοι ἦσαν καὶ ἦλθον ἵνα ἐμβάλουν θάρρος καὶ ἰσχὺν εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ.
Τὴν αὐτὴν ἡμέραν Τρίτην, κατὰ τὸ ἀπόγευμα, ὁ Ἅγιος Μάρτυς ὡδηγήθη, κατὰ προσταγὴν τοῦ κριτοῦ, εἰς δευτέραν ἐξέτασιν. Οἱ ὑπηρέται τότε τοῦ σκότους, οἵτινες ἐστάλησαν διὰ νὰ συνοδεύσουν τὸν Μάρτυρα, ἔδειξαν τὴν συνήθη των βαρβαρότητα, διότι ἔσυρον αὐτὸν βιαίως καὶ ἀπώθουν μὲ πολλὴν ἀπανθρωπίαν. Ἐνῷ δὲ ἐβάδιζον πρὸς τὸ κριτήριον, διῆλθον ἔξωθι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Εὐστρατίου καὶ ὁ Μάρτυς, εὐλαβούμενος, ἔκυψε καὶ ἠσπάσθη τὸν τοῖχον τοῦ Ναοῦ.