Εὐθὺς ὅμως ὁ ἀπάνθρωπος ἀρχιφύλαξ ὤθησεν αὐτὸν ἀποτόμως καὶ ὁ Μάρτυς ἔπεσε πρηνὴς καὶ ἐτραυματίσθη. Κατόπιν διὰ χονδρῆς ράβδου ἐκτύπα τὸν Μάρτυρα ἀνηλεῶς καθ’ ὅλον αὐτοῦ τὸ σῶμα καὶ καθ’ ὅλην τὴν διαδρομήν. Ὅμως τὸ ἀρνίον τοῦ Χριστοῦ, ἂν καὶ φρικτῶς ὑπέφερεν ἀπὸ τοὺς ραβδισμούς, οὐδὲ τὴν παραμικρὰν λέξιν ἐξέβαλλεν ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ.

Ὡς δὲ ἔφθασαν εἰς τὸ κριτήριον, εἶπεν εἰς τὸν Μάρτυρα ὁ κριτὴς τῆς ἀδικίας. «Ἐσυλλογίσθης καλά; Ἦλθες εἰς τὰ λογικά σου; Συλλογίσου, ὅτι μετὰ τὴν τρίτην φορὰν σὲ ἀναμένει ὁ θάνατος». Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς, ἐνδυναμούμενος ὑπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀπεκρίθη μετὰ θάρρους. «Ἤμην καὶ εἶμαι καλὰ εἰς τὰ λογικά μου καὶ διὰ τὸν θάνατον ἦλθον ἐδῶ. Αὐτὸν ζητῶ καὶ αὐτὸν ποθῶ». «Τί ἠννόησες, εἰπέ μας, ἀπὸ τὴν ματαίαν σου πίστιν;» εἶπεν ὁ κριτής. Ὁ δὲ Μάρτυς μὲ θαυμαστὴν τόλμην ἀπεκρίθη. «Ματαία καὶ ψευδὴς εἶναι ἡ ἰδική σας πίστις. Τὸν Χριστόν μου, τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν ποθῶ, μεθ’ ὅλης τῆς ψυχῆς μου». «Κακῶς θὰ σὲ βασανίσω, εἶπε μετ’ ὀργῆς ὁ κριτής». «Ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν μου οὔτε πῦρ, οὔτε μάχαιρα, οὔτε καμμία ἄλλη βάσανος δύναται νὰ μὲ χωρίσῃ», ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς μετὰ γενναιότητος. Τότε ὁ κριτὴς ἠθέλησε πάλιν νὰ κολακεύσῃ τὸν Ἅγιον Μάρτυρα, εἰπών: «Μήπως στερεῖσαι ἐνδυμάτων ἢ χρημάτων; Μεῖνε εἰς τὴν ἰδικήν μας πίστιν, ἥτις εἶναι καλή. Δὲν βλέπεις τόσους ἀγάδες καὶ τόσους ἀξιωματούχους; Ἐπειδὴ ἡ πίστις εἶναι καλὴ καὶ ἐδῶ καλῶς ζῶμεν καὶ ἔχομεν ἐξουσίαν καὶ εἰς τὸν παράδεισον θὰ εἴμεθα ἀκόμη καλλίτερα».

Τότε ὁ μακάριος Μάρτυς ἐπέδειξε μέγιστον θάρρος καὶ μεγίστην παρρησίαν, λαβὼν δὲ τὸν λόγον, οὕτως ἀπήντησεν εἰς τὸν κριτήν: «Ὁδηγὲ τοῦ σκότους καὶ πάσης ἀνομίας διδάσκαλε, δὲν αἰσχύνεσαι, ταλαίπωρε, νὰ λέγῃς τοιαύτας φλυαρίας; Μία εἶναι ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Τὸν Ἰησοῦν Χριστόν μου ἐγὼ κηρύττω Θεὸν ἀληθινὸν καὶ Ἐκεῖνον ποθῶ». Οἱ δὲ παρόντες ἀσεβεῖς, τοιαύτας ἀποκρίσεις ἀκούσαντες ἀπὸ τοῦ στόματος τοῦ καταδίκου, ὥρμησαν εὐθὺς ἐναντίον του μεθ’ ὅλης τῆς μανίας καὶ κτυπῶντες καὶ ὠθοῦντες ἀγρίως ἐκρήμνισαν αὐτὸν ἐκ τῆς κλίμακος. Ὁ δὲ κατάρατος ἀρχιφύλαξ καθ’ ὅλην τὴν ὁδὸν ἐρράβδιζεν αὐτὸν καὶ ἔδιδε κολάφους εἰς τὴν κεφαλήν του. Κατόπιν τόσον ἤνοιξε τὰ σκέλη τοῦ Μάρτυρος, ὥστε μὴ δυνάμενος νὰ προσαρμόσῃ ἐντὸς τῶν σχισμῶν τοὺς πόδας του, ἔκλεισε τούτους μὲ πολλὴν βίαν, ὥστε κατεπληγώθησαν καὶ πόνους δριμυτάτους ᾐσθάνετο ἐκ τούτου ὁ ἀοίδιμος.