Ἡ Θεία Γραφὴ ἔγραψε τὰς δύο μεγάλας ἁμαρτίας, τὰς ὁποίας ἔπραξεν ὁ βασιλεὺς Δαυΐδ. Ἤτοι, τὴν μοιχείαν μετὰ τῆς συζύγου Οὐρίου τοῦ Χετταίου καὶ τὸν φόνον τοῦ Οὐρίου ὑπ’ αὐτοῦ, τοῦ ἀθώου καὶ πιστοτάτου δούλου αὐτοῦ. Ἀλλ’ ἔγραψε καὶ τὴν τελείαν μετάνοιαν τοῦ Δαυΐδ, διὰ τὰς δύο ταύτας παρανομίας, ἐξ ἧς ὁ Δαυῒδ κατέστη τὸ μέγα παράδειγμα τῆς μετανοίας εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας. Καὶ ἡμεῖς λοιπὸν ἐγράψαμεν τὰ δύο ταῦτα τοῦ Μάρκου παραπτώματα, τὴν μοιχείαν καὶ τὴν ἄρνησιν, διότι ἔρχεται κατόπιν ἡ θριαμβεύουσα μετάνοια, ἡ τὰ νικητήρια κατὰ πάσης παρανομίας σαλπίζουσα καὶ θαυμασίως ἐξαστράπτουσα διὰ τῶν ρυάκων τῶν μαρτυρικῶν αἱμάτων. Διότι, καθὼς ἐν τῷ Ἁγίῳ Βαπτίσματι ὁμοῦ μετὰ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἐκπλύνονται καὶ ὅσαι προαιρετικαὶ ἀνομίαι εὑρίσκονται εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἐκ δὲ τοῦ ὕδατος ἀνέρχεται νέος Ἀδὰμ ὁ βαπτιζόμενος, οὕτω καὶ διὰ τῆς ροῆς τῶν μαρτυρικῶν αἱμάτων, ὅλα, ὅσα ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτεν ὁ ὑπὲρ Χριστοῦ ἀθλῶν, ἀποκαθαίρονται καὶ ὄντως υἱὸς Θεοῦ κατὰ χάριν ἀναγεννᾶται, ὥστε, κατὰ τὸν Θεολόγον, δὲν ἔχει πλέον φόβον νὰ ἀπολέσῃ τὴν ἀθωότητα ἀπὸ μεταγενέστερα ἁμαρτήματα. Ὅθεν ἀφοῦ οὕτως εἰσῆλθον εἰς ὁδὸν μετανοίας, ἀνεχώρησαν ἐκεῖθεν καὶ πορευθέντες πρὸς τὰ βόρεια ἔφθασαν εἰς τόπους ρωσικούς. Ὅμως παρ’ ὅλον ὅτι διῆλθον ἐκ διαφόρων πόλεων καὶ χωρῶν, εἰς οὐδεμίαν ἔκριναν εὔλογον νὰ κατοικήσουν. Διότι κατ’ ἀρχὰς ἡ συναίσθησις τῆς ἀρνήσεως ἠνάγκασεν αὐτὸν νὰ φύγῃ τὸ ταχύτερον ἐκεῖθεν διὰ νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν προτέραν του εὐσέβειαν.

Ἀφοῦ λοιπὸν τοῦτο ἐγένετο καὶ ἐβάδιζεν ἤδη εἰς τὴν ὁδὸν τῆς μετανοίας, ἡ θεία χάρις ἄνωθεν ἐνέπνευσεν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Μάρκου τὸν λογισμὸν τοῦ μαρτυρίου καὶ αὕτη ὡς ἀγαθὴ ἐδέχθη τὸν θεῖον σπόρον, τοῦ καιροῦ δὲ προϊόντος ἐβλάστησε καὶ ἐκαρποφόρησεν. Ἀλλ’ ἡ θεία χάρις δὲν εἶναι μόνον σπέρμα, ἀλλὰ καὶ τὸ πῦρ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἦλθεν ὁ Κύριος νὰ σκορπίσῃ εἰς τὴν γῆν, ἵνα θερμάνῃ τὸν κόσμον. Τοῦτο λοιπὸν τὸ οὐράνιον πῦρ, ὡς ἀπέδειξαν τὰ γεγονότα, ἤναψε φλόγα λαμπρὰν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ εὐλογημένου Μάρκου καὶ οὕτω εἰς τὸ ἑξῆς οὐδὲν ἄλλο ἐλογίζετο, εἰ μὴ μόνον τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον. Ὅθεν τοῦτον τὸν πόθον τρέφων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τοὺς ὀθωμανικοὺς τόπους καὶ πανταχοῦ ἐξωμολογεῖτο καὶ ἀπεκάλυπτε τὸν σκοπὸν τοῦ μαρτυρίου εἰς Ἀρχιερεῖς, Πατριάρχας καὶ Πνευματικοὺς πατέρας.