Ἀκούσας ταῦτα ὁ γέρων ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε λαμπρᾷ τῇ φωνῇ. «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, τέκνον μου. Ἐὰν μὲν τοῦτο εἶναι εὐάρεστον εἰς Ἐκεῖνον, Αὐτὸς μόνος, ὡς Θεὸς Παντοδύναμος, θέλει ἀρχίσει καὶ τελειώσει τὰ κατὰ σέ». Καὶ εὐθὺς προσεκάλεσε πνευματικόν, ἵνα ὁρίσῃ εἰς αὐτὸν τίνι τρόπῳ θὰ προετοιμασθῇ. Ὅθεν διώρισεν εἰς αὐτὸν τεσσαράκοντα ἡμέρας νὰ φυλάξῃ νηστείαν τρώγων μόνον ἅπαξ τῆς ἡμέρας, διαρκῶς προσκαρτερῶν καὶ εἰς οὐδένα νὰ ἐμφανισθῇ.

Ἀφ’ οὗ λοιπὸν τοιαύτη ὡρίσθη εἰς αὐτὸν προετοιμασία, ἐποίησε τὴν τοῦ Ἀποδείπνου συνήθη μετάνοιαν καὶ τὴν νύκτα ἐκείνην εἶδε τοῦτο τὸ ὅραμα. «Μοὶ ἐφάνη, ἔλεγεν, ὅτι εὑρέθην ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἐπάνω εἰς τὸ ὕψος τοῦ τρούλλου ἐκάθητο ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἰς θρόνον ὑπέρλαμπρον, κύκλῳ δὲ αὐτοῦ ἵστατο πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου. Εἷς δέ, διαφέρων τῶν ἄλλων, ἔνδοξος λίαν, ἴσως νὰ ἦτο ὁ μέγας Δημήτριος, πλησιάσας καὶ κρατήσας με ἐκ τῆς χειρός, μοὶ ἔνευσε χαριέντως νὰ μεταβῶ πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν. Εὐθὺς ὅμως ὁ Χριστὸς ἀφῆκε φωνὴν λέγουσαν· «ἄφες αὐτόν· οὔπω ἐστὶ καιρός» καὶ μὲ τὸν λόγον τοῦτον μὲ ἀπέλυσε». Ἐγερθεὶς ἐκ τῆς κλίνης ὁ μακάριος διελογίζετο τί ἄρα ἐδήλουν τὰ ὁραθέντα καὶ ἐλθὼν εἰς τὸν γέροντα ἀνήγγειλε ταῦτα πάντα. Ἐκεῖνος δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν. «Βλέπεις ὅτι δὲν εἶναι Θεοῦ θέλημα; Ὅμως, τέκνον, φύλαττε ὑπακοὴν καὶ θέλεις σωθῆ». Ἀπεκρίθη τότε ὁ Μάρτυς: Ἡ φλὸξ ἐκείνη κατεσβέσθη ἐντός μου, ὦ πάτερ, καὶ ἐγενόμην ὡς σίδηρος ἐκβαλλόμενος ἐκ τοῦ πυρός. Οὕτως εἰργάζετο καὶ ὑπήκουεν εἰς ὅλα τὰ προστασσόμενα μετὰ χαρᾶς.

Παρελθόντος δὲ ὀλίγου καιροῦ, ἤκουσε τοῦ Κυρίου λέγοντος διὰ Ἱερεμίου τοῦ Προφήτου. «Ὁ ἐξάγων ἄξιον ἐξ ἀναξίου, ὡς τὸ στόμα μου ἔσται». Καὶ συλλαβὼν ὅθεν τὸ ρῆμα τοῦτο ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ἤρξατο ὁ λογισμὸς νὰ ἐρεθίζῃ αὐτὸν ἵνα ἀπέλθῃ εἰς Μαγνησίαν, ὁπόθεν ἀφοῦ παραλάβῃ τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ βαπτίσῃ ταύτην καὶ ἀποκαταστήσῃ Χριστιανήν. Ὅθεν ὑπὸ τούτου τοῦ λογισμοῦ ἐνοχλούμενος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἀπαλλαγῇ τούτου, ἀνήγγειλεν εἰς τὸν γέροντα. Ὁ δὲ γέρων, ἀκούσας, ἀπέστειλεν αὐτὸν εἰς τὴν τῆς Ἁγίας Ἄννης Σκήτην πρὸς τὸν Πνευματικὸν Ἰωάσαφ καὶ εἶπεν εἰς τὸν Κωνσταντῖνον: Ὅ,τι σοὶ εἴπῃ ὁ Πνευματικός, ἐκεῖνο θὰ εἶναι τὸ εὐάρεστον εἰς τὸν Θεόν, τέκνον μου. Ὁ δὲ Πνευματικός, ἐξομολογήσας αὐτὸν καὶ κρίνας εὔλογον νὰ ἀπέλθῃ, ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ· ὅθεν ἐπιστρέψας εἰς τὰ ἴδια ὅλος χαίρων ἀνήγγειλεν εἰς τὸν γέροντα τὰ ὑπὸ τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς λεχθέντα.