Εἷς δὲ χαλκεὺς ἀνάπηρος, σκεῦος καὶ ὄργανον τοῦ σατανᾶ, ἐκαυχήθη ὁ δείλαιος, διὰ νὰ φιλιωθῇ μετὰ τῶν τυράννων, εἰπὼν ὅτι «ἐγὼ θὰ τὸν παιδεύσω τόσον, ὥστε μὴ δυνάμενος νὰ ὑπομείνῃ τὰς βασάνους, νὰ ἐπιστρέψῃ θέλων καὶ μή, διότι καὶ τὸν πρὸ δέκα χρόνων κακοθάνατον ἐκεῖνον Γεώργιον (δηλαδὴ τὸν Νεομάρτυρα Γεώργιον ὅστις ἐμαρτύρησεν ἐκεῖ), ἐγὼ τὸν ἐπαίδευσα εἰς τὸ πεῖσμά του». Καὶ λαβὼν τὴν ἄδειαν ὁ σεσαρκωμένος σατανᾶς χαλκεὺς ἐκεῖνος, τόσον ἐβασάνισε τὸν Ἅγιον Μάρτυρα, ὥστε καὶ νὰ ἀκούσῃ κανεὶς φρίττει.
Διότι κατεσκεύασε μίαν σιδηρᾶν καλύπτραν τῆς κεφαλῆς, ἐπυράκτωσε τόσον αὐτήν, ὥστε ἐγένετο ὡς φλὸξ καὶ ἐπέθηκεν ἐπὶ τῆς τοῦ Μάρτυρος κεφαλῆς. Ἔτι δὲ καὶ μολυβδίνας σφαίρας περιέσφιγξεν εἰς τὰς μήνιγγας διὰ λωρίων, ὥστε οἱ ὀφθαλμοί του ἐξῆλθον τοῦ τόπου των. Οὕτω σκληρῶς καὶ ἀπανθρώπως παιδευθεὶς ὁ Ἅγιος ἐκλείσθη εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακήν. Ἔβλεπον δὲ καθαροί τινες Χριστιανοὶ τὴν νύκτα φῶς λαμπρὸν ἐξερχόμενον ἐκ τοῦ Ναοῦ τοῦ Νεομάρτυρος Γεωργίου καὶ εἰσερχόμενον εἰς τὴν φυλακὴν ἐντὸς τῆς ὁποίας εὑρίσκετο ὁ Ἅγιος. Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, ἐξαγαγόντες αὐτὸν ἐκ τῆς φυλακῆς, ὡδήγησαν πάλιν πρὸ τοῦ ἡγεμόνος. Καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ ἡγεμών, ἐὰν ἤλλαξε γνώμην καὶ πῶς ὠνομάζετο. Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς ἀπεκρίθη. «Σεῖς, τῇ ἀληθείᾳ εἶσθε τύραννοι, θηρία ἄγρια καὶ ὄχι ἄνθρωποι λογικοί. Πλὴν λύσατε τὰς χεῖράς μου καὶ θὰ σᾶς φανερώσω ποῖος εἶμαι». Εὐθὺς τότε ἔλυσαν τὸν Μάρτυρα. Ἐκεῖνος δὲ θαρραλέως ποιήσας ἐνώπιον αὐτῶν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, εἶπε μεγαλοφώνως. «Εἴδατε ποῖος εἶμαι; Μὴ θαρρεῖτε λοιπὸν πλέον ὅτι θὰ ἀλλάξω γνώμην καὶ θὰ συγκοινωνήσω μεθ’ ὑμῶν».
Τότε ὁ τῶν Μοσχονησίων ἀγᾶς, ὑπὸ θυμοῦ πληρωθείς, ἠγέρθη καὶ ἐκβαλὼν μάχαιραν δι’ ὁρμητικοῦ κτυπήματος ἔπληξε σταυροειδῶς τὸ στῆθος τοῦ Μάρτυρος, λέγων. «Οὕτω ὁμολογεῖς, αἴ;». Ἀλλ’ ὦ τῶν θαυμασίων Σου, Χριστὲ Βασιλεῦ Παντοδύναμε! Ἐσχίσθη μὲν τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ, ἐπὶ δὲ τοῦ στήθους τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἐσχηματίσθη σταυρὸς χρυσοῦς, στίλβων καὶ λάμπων ἀπὸ οὐράνιον φῶς. Οἱ δὲ ἀσύνετοι μᾶλλον ἐξηγριώθησαν, προστάξαντες ἵνα μαστιγωθῇ παρὰ τῶν στρατιωτῶν, κατόπιν νὰ κλείσωσι τοὺς πόδας του εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον καὶ νὰ τὸν δέσωσιν ἀπὸ τὰς μασχάλας καὶ ἀπὸ τὴν μέσην καὶ ἀπὸ τὸν λαιμὸν δι’ ἁλύσεως, καὶ τὴν μὲν ἡμέραν νὰ εἶναι καθήμενος καὶ οἱ πόδες του εἰς τὸ ξύλον, καθ’ ὅλην δὲ τὴν νύκτα νὰ κρεμᾶται ὑψηλὰ ἕως τῆς πρωΐας.