Μαθόντες δὲ οἱ Χριστιανοὶ τὴν τυραννίαν τοῦ Μάρτυρος καὶ φοβηθέντες μήπως δειλιάσῃ, μᾶλλον δὲ ὁ διδάσκαλος Γρηγόριος, ἐξαπέστειλεν ἕνα μαθητὴν Ἀθηναῖον, ὀνόματι Ἰωάννην, ὡς τάχα χρεώστην καὶ τοιουτοτρόπως ἐπαρηγόρει τὸν Ἅγιον. Ἀλλ’ ὁ ἄρχων τοῦ σκότους μετεμορφοῦτο εἰς διάφορα σχήματα ἐκφοβίζων τὸν Ἅγιον, πότε μὲν ὡς γυνή, ἄλλοτε ὡς ἄραψ καὶ ἄλλοτε ὡς κύων ἢ καὶ ὡς διάβολος. Ταῦτα μὴ ὑποφέρων ὁ Ἅγιος ἠγανάκτει σφοδρῶς, ἀλλ’ ὁ Ἰωάννης ἐνεθάρρυνεν αὐτὸν καὶ παρηγόρει διὰ θείων λόγων καὶ παραδειγμάτων διαφόρων Ἁγίων, ἐνῷ ἔξω συγχρόνως ἅπασαι αἱ Ἐκκλησίαι τῶν Κυδωνιῶν ἦσαν πλήρεις Χριστιανῶν, οἵτινες προσηύχοντο λιτανεύοντες καὶ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ αὐτοῦ.
Μίαν νύκτα, κατὰ τὸ μεσονύκτιον, ἐνῷ ἐκοιμᾶτο ὁ Ἰωάννης, ἐγέλασε, καὶ ὁ Μάρτυς, κρεμάμενος ὤν, ἐξύπνησεν αὐτὸν καὶ εἶπε: Διατί ἐγέλασες, Ἰωάννη, τί εἶδες; Ὁ δὲ Ἰωάννης εἶπε: τίποτε δὲν εἶδα. Καὶ ὁ Μάρτυς; τοῦτο καὶ ἐκεῖνο εἶδες καὶ διὰ τοῦτο ἐγέλασες· ὅμως εἰς καλὸν θέλει εἶναι ἡ ἔκβασις. Τὴν δὲ ἐπιοῦσαν νύκτα ἐφάνη εἰς τὸν Μάρτυρα ἡ Κυρία Θεοτόκος λάμπουσα καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν. «Χαίροις, Κωνσταντῖνε, πιστὲ θεράπον τοῦ Υἱοῦ μου καὶ ἐμοῦ τῆς Μητρός Του· διὰ τὴν συνέχειαν τῆς τοῦ Ὀνόματός μου ἐπικλήσεως, ἰδού, ἦλθον πρὸς σὲ καὶ γίνωσκε ὅτι θέλημα τοῦ Υἱοῦ μου εἶναι νὰ μαρτυρήσῃς εἰς τὴν συνώνυμόν σου βασιλίδα τῶν πόλεων καὶ νὰ τελειώσῃς τὸν δρόμον τῆς ἀθλήσεως· εἰπὲ ὅθεν εἰς τὸν λαὸν ταύτης τῆς πόλεως ἐκ μέρους μου, ἵνα μὴ πλέον δέωνται ὑπὲρ σοῦ λιτανεύοντες· ἀλλὰ μάλιστα ἔπρεπε διὰ παντὸς νὰ δέωνται δι’ ἑαυτούς, ἵνα μὴ ἐπέλθωσιν αὐτοῖς αἱ μέλλουσαι συμφοραί· διότι ἀπεφασίσθη νὰ καῇ ἡ πόλις αὕτη, ὡς τῶν Σοδομιτῶν, ἐπειδὴ καὶ αὐτοὶ ἐκείνων τὰς πράξεις ἐζήλωσαν· διὰ δὲ τὴν ἀνομβρίαν δι’ ἣν δέονται, ὅταν μέλλῃς νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὸ πλοιάριον, θὰ ἀφήσωσι τὰ νέφη τὰ ὕδατα αὐτῶν». Πράγματι, οὕτω καὶ ἐγένετο.
Ταῦτα καὶ ἄλλα διηγήθη κατόπιν ὁ ρηθεὶς Ἰωάννης ὁ Ἀθηναῖος ἐξελθὼν ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ τὰ ἐσημείωσε καὶ τὰ ὁποῖα, διασκορπισθέντων τῶν Κυδωνιῶν διὰ τὴν ἐπακολουθήσασαν ἀνωμαλίαν, δὲν εὑρέθησαν.
Μετὰ ταῦτα, βλέπων ὁ ἡγεμὼν τὴν καρτερίαν του καὶ τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ἀπεφάσισε νὰ τὸν ἀποστείλῃ εἰς τὸ Βυζάντιον, γράψας τὰ κατ’ αὐτὸν ἅπαντα πρὸς τὸν πασᾶν, τὸν ἔφορον τοῦ στόλου. Καὶ ὡς εἰσῆλθεν ὁ Μάρτυς εἰς τὸ πλοῖον, κατὰ τὴν πρόρρησιν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἔβρεξε τόσον, ὥστε ἐμεθύσθη ἡ γῆ.