Φθάσαντες δὲ, εἰς τὴν βασιλεύουσαν, ἐξήτασεν αὐτὸν ὁ διοικητὴς τῆς πόλεως κατὰ τὴν συνήθειαν αὐτῶν καὶ μαρτυρήσας καὶ ἐκεῖ ὁ Μάρτυς τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πάντων, τῇ προσταγῇ τοῦ ἡγεμόνος ἐμαστιγώθη καὶ κατεδικάσθη νὰ κατακλεισθῇ ἐντὸς λουτροῦ. Εὑρισκόμενος ὅθεν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος προσεκάλεσεν ἕνα πνευματικὸν καὶ ἐξωμολογήθη· καὶ ὁ πνευματικός, ἰδὼν τὸν νέον, εἶπε πρὸς αὐτόν. «Καλὴ μὲν εἶναι ἡ ὁμολογία, τέκνον μου Κωνσταντῖνε, ἀλλὰ στοχάσου καλὰ ὅτι εἶναι δεινὰ καὶ τὰ βάσανα τῶν ἀπίστων Ἀγαρηνῶν. Πρόσεξον ὅθεν μήπως δειλιάσῃς. Διότι, ἂν θέλῃς, ἡμεῖς ἠμποροῦμεν νὰ φροντίσωμεν διὰ τὴν ἐλευθερίαν σου». Ταῦτα ἀκουσας ὁ Μάρτυς εἶπε σεμνοπρεπῶς πρὸς τὸν πνευματικόν. «Ὦ Ἅγιε πνευματικέ, βλέψον εἰς ἐμέ». Ὁ πνευματικὸς τότε παρετήρησεν. Ἔπειτα εὐλαβῶς ἀποκαλύψας τὸ ὑποκάτω του μέρος, ἔδειξεν ὅτι ἐκ τοῦ πολλοῦ τανυσμοῦ τῆς ποδοκάκης ἐσχίσθη τὸ σκέλος του ἕως δύο δάκτυλα εἰς τὸ σημεῖον τοῦ ἀφεδρῶνος.

Θεωρήσας ταῦτα ὁ πνευματικὸς ἐξεπλάγη λίαν καὶ ηὐλαβήθη τὸν Ἅγιον· εἶπε τότε πρὸς αὐτὸν ὁ Μάρτυς. «Προσέχετε νὰ μὴ τολμήσῃ κανεὶς νὰ δώσῃ χρήματα πρὸς ἀπελευθέρωσίν μου· διότι μετ’ ὀλίγας ἡμέρας τελειώνει ὁ ἀγών μου, καθὼς ἡ Δέσποινα μοῦ ἐφανέρωσε· πλὴν νὰ δώσῃς εἰς τὸν Παναγιώτατον κὺρ Γρηγόριον ἀσπασμοὺς ἐκ μέρους μου, ὅστις μὲ ἠξεύρει τίς εἶμαι καὶ νὰ εὔχεται ὑπὲρ ἐμοῦ. Τὸ δὲ πρωῒ ὡδήγησαν αὐτὸν πάλιν εἰς ἐξέτασιν καὶ εὑρόντες αὐτὸν στερεὸν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ ἔδειραν πάλιν καὶ ἔκλεισαν αὐτὸν εἰς τὸ λουτρόν, κατατυραννοῦντες οἱ ἄσπλαγχνοι θῆρες καὶ ἀνήμεροι τῆς Ἄγαρ ἀπόγονοι. Τὴν δὲ τρίτην πάλιν ἐξετάσαντες αὐτόν, ἐκολάκευον ὑποσχόμενοι πλοῦτον πολὺν καὶ ἀξιώματα, ἂν ὑπακούσῃ. Ὁ δὲ Μάρτυς, βαρυνθεὶς τὰς μωρολογίας αὐτῶν, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν τὰς φρενοληψίας των, στενάξας ἐκ βάθους καρδίας, εἶπε πρὸς τὸν ἡγεμόνα. «Ὦ ἡγεμών, εἴθε νὰ ἐγνώριζες καὶ σὺ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς σου μᾶλλον καὶ νὰ ἐγίνεσο Χριστιανός». Ταῦτα δὲ ἀκούσας ἐκεῖνος καὶ αἰσχυνθείς, ἀνέστη ὁ μάταιος κριτὴς τῆς ἀδικίας καὶ ραπίσας τὸν Ἅγιον εἰς τὴν σιαγώνα καὶ ἀπωθῶν βιαίως ἐξέβαλεν ἔξω· κατόπιν ἐπρόσταξε διὰ γραφίδος ἵνα ὁ Ἅγιος θανατωθῇ δι’ ἀπαγχονισμοῦ. Παραλαβόντες τότε αὐτὸν οἱ ὑπηρέται τοῦ σατανᾶ ἀπήγαγον καὶ πόσον ἐβασάνισαν αὐτὸν μόνος ὁ Παντεπόπτης Θεὸς γινώσκει.