Ὡς δὲ ἦλθεν εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Καυσοκαλυβίου, ἀνέπαυσεν αὐτὸν ὁ Δικαῖος. Ἦτο δὲ τότε Δικαῖος εἷς γέρων καὶ σεβάσμιος, Γαβριὴλ ὀνομαζόμενος. Τὸν ὁποῖον λίαν εὐλαβηθεὶς ὁ νέος καὶ ἐξαγγείλας εἰς αὐτὸν πάντας τοὺς λογισμούς του, ἐπὶ πλέον δὲ ὅτι ἐπόθει νὰ βαπτισθῇ, τὸν ἐνεθάρρυνεν ὁ Γέρων, εἰπών: Θάρσει, τέκνον, ὁ Θεὸς ὁ Ἅγιος θέλει οἰκονομήσει τὸ συμφέρον, πλὴν ἔχε ὑπομονὴν κατὰ τὸ παρόν. Καὶ ζητήσας συμβουλὴν παρὰ πάντων τῶν πατέρων, οὐδεὶς συνεχώρησεν εἰς αὐτὸν νὰ τελέσῃ τὴν βάπτισιν. Ὅθεν ἀπεκρίθη πρὸς τὸν νέον, ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ βαπτισθῇ ἐκεῖ, ἀλλὰ νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὴν Λαύραν. Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀναχωρήσας καὶ ἐκεῖθεν κατηυθύνετο πρὸς τὴν Λαύραν. Πορευόμενος δὲ κατὰ τὸν τόπον τὸν ὀνομαζόμενον κὺρ Ἡσαΐου, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπάρχουσι δένδρα παμμεγέθη, ἔβλεπεν ὁ Ἅγιος ἔχοντα εἰς τὴν κορυφήν των ἕνα ἕκαστον σταυρὸν καὶ προσεκύνει πάντας τοὺς σταυρούς, θαυμάζων καὶ λέγων. «Κύριε, ἐλέησον. Τί πολλοὶ σταυροὶ εἶναι ἐδῶ;» ᾐσθάνετο δὲ καὶ εὐωδίαν θαυμασίαν.

Φθάσας εἰς τὴν Λαύραν καὶ συνομιλήσας μετὰ τοῦ Πνευματικοῦ, εἶπεν εἰς αὐτὸν νὰ ὑπάγῃ καὶ νὰ εἴπῃ τὰ κατ’ αὐτὸν εἰς τοὺς προεστῶτας. Ἐκεῖνοι δέ, ἀκούσαντες καὶ φοβηθέντες, ἀπέστειλαν αὐτὸν πρὸς τὸν Παναγιώτατον Πατριάρχην Γρηγόριον, ὅστις ἦτο τότε ἐξόριστος εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων. Ἐβοήθησαν μάλιστα αὐτὸν καὶ οἰκονομικῶς, δώσαντες αὐτῷ πέντε ἀργυρᾶ νομίσματα. Ὅθεν ὁ νέος δεχθεὶς ταῦτα καὶ μείνας τὸ ἑσπέρας ἐκεῖ, ἔκλαιε, καὶ ἐθρήνει διὰ τὴν συμφορὰν τῆς ἀποτυχίας του λυπούμενος καθ’ ὑπερβολήν. Ὑπνώσας δὲ μικρὸν βλέπει μίαν ὡραιοτάτην καὶ πάγκαλον γυναῖκα, ἥτις χαριέντως εἶπεν αὐτῷ νὰ μὴ λυπῆται, ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὰ Καυσοκαλύβια. Καὶ τὸ πρωῒ σπουδαίως ἐπορεύθη εἰς τὴν Σκήτην πρὸς τὸν Δικαῖον Γαβριὴλ καὶ διηγήθη εἰς αὐτὸν τὴν ἐμφάνειαν τῆς γυναικὸς καὶ τοὺς λόγους αὐτῆς.

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Γέρων ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι καὶ παραλαβὼν τὸν νέον ἀπέκρυψεν αὐτὸν ἐν τῇ καλύβῃ αὐτοῦ. Διότι αὐτὸς ἐκάθητο εἰς τὸ Ἀρχονταρίκιον. Πλὴν διὰ νὰ μένῃ ἥσυχος, μεθ’ ἡμέρας τινὰς ἀπέστειλεν αὐτὸν πρὸς τὸν Πατριάρχην μεθ’ ἑνὸς ἀδελφοῦ. Ὁ δὲ Πατριάρχης ἠθέλησε νὰ τὸν δοκιμάσῃ καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν. «Τί προσῆλθες πρὸς ἡμᾶς, οὐδὲν ἔχοντας, καθὼς μᾶς βλέπεις; ἡμεῖς δὲν εἴμεθα ταπεινότεροι ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη; Καὶ μάλιστα ἐξ ὑμῶν, οἵτινες ἔχετε τὴν ἐξουσίαν καὶ τὴν δόξαν καὶ πᾶσαν τὴν τοῦ κόσμου ἀπόλαυσιν;