Ἀλλ’ ὁ μισόκαλος δὲν ἔπαυεν ἐνοχλῶν τὸν μακάριον, Κωνσταντῖνον, διότι ἐντὸς τοῦ πλοίου εὑρίσκετο, φεῦ! Μοναχός τις Ἁγιορείτης, διεστραμμένην ἔχων τὴν γνώμην. Πλέοντες δὲ ἦλθον εἰς τὴν Λῆμνον. Ὁ νέος τότε ἐξῆλθεν εἰς τὸ Κάστρον πρὸς περιήγησιν καὶ ὁ Μοναχὸς ἔμεινεν ἐν τῷ πλοίῳ καὶ ἔκλεψε τὴν τροφὴν τοῦ σιτηρεσίου του, ὁ σκολιός. Ὅτε δὲ ὁ νέος ἐπέστρεψε καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸ πλοῖον δὲν εὗρε τὴν τροφήν του, δυσηρεστήθη καὶ εὐθὺς ἠρώτησε τὸν ναύκληρον τίς τάχα νὰ ἦτο ὁ τοῦτο πράξας. Ἐκεῖνος δὲ ἠπόρει μὴ γνωρίζων τὸν κλέπτην. Ἀλλ’ ὁ ἀναιδέστατος, ἀντὶ νὰ αἰσχυνθῇ διὰ τὴν κλοπὴν τὴν ὁποίαν διέπραξε, μᾶλλον ηὐθαδίασε. Καὶ στραφεὶς πρὸς τὸν νέον εἶπε: Τί σοῦ φαίνεται, ὅτι δὲν γνωρίζω τὸν λογισμόν σου; Δὲν μελετᾷς νὰ γίνῃς Χριστιανὸς ἐνῷ εἶσαι Τοῦρκος; Ὦ τῆς ἀθεοφοβίας τοῦ Μοναχοῦ ἐκείνου! Ἡ πονηρὰ αὐτοῦ καρδία πονηρὰ κατὰ τοῦ δικαίου ἐξεφράσθη! Ταῦτα ὡς ἤκουσαν ἅπαντες οἱ ἐν τῷ πλοίῳ ἐκ στόματος καλογήρου τὸν ἐμέμφθησαν. Ὁ δὲ νέος τόσον ἐθυμώθη, ὥστε ἐὰν ἦτο δυνατὸν θὰ ἐφόνευεν αὐτὸν ἐκείνην τὴν στιγμήν. Ὅθεν μόλις καὶ μετὰ βίας εἰρήνευσαν αὐτούς.
Ἀφοῦ ἐταξίδευσαν ἀρκετά, ὁ Κωνσταντῖνος ἐξῆλθεν εἰς τὴν νέαν Σκήτην. Ἀνελθὼν τότε ἐν αὐτῇ, ἔμεινε παρά τινι ἀδελφῷ ἕως εἴκοσιν ἡμέρας καὶ ἀνήγγειλεν εἰς αὐτὸν τοὺς λογισμούς του, ἰδιαιτέρως δέ, ὅτι ἦτο Ἀγαρηνὸς καὶ ἐπόθει θερμῶς νὰ λάβῃ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀδελφὸς ἔδραμεν εὐθὺς εἰς τοὺς ἐπιτρόπους τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παύλου καὶ ἀνήγγειλεν εἰς αὐτοὺς τὰ κατὰ τὸ νέον. Ἐκεῖνοι ὅμως ἐπρόσταξαν αὐτὸν νὰ ἀποδιώξῃ ταχέως τὸν νέον ἐκ τῶν ὁρίων των, ἂς εἴπῃ δὲ εἰς αὐτὸν ἵνα καταφύγῃ εἰς τὴν Μεγίστην Λαύραν τοῦ Ἀθανασίου. Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ νέος τὸν ὁρισμὸν τῶν προεστώτων ἐθλίβη διὰ τὴν ἀποβολήν του. Ὅμως ὑπακούσας, ἂν καὶ μὴ βουλόμενος ἀπῆλθεν ἐκεῖθεν καὶ ἀνῆλθεν εἰς τὴν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης. Εὑρίσκετο δὲ ἐν αὐτῇ ἐνάρετός τις Πνευματικὸς ὀνόματι Χρύσανθος, τὸν ὁποῖον συμβουλευθεὶς καὶ προσμείνας ἡμέρας τρεῖς, τῇ τετάρτῃ ἠγέρθη ἵνα πορευθῇ πρὸς τὴν Λαύραν.
Πορευόμενος ὅθεν ὁ νέος ἔφθασε μέχρι τοῦ ἀμφόδου [1] τοῦ Σταυροῦ τοῦ κοινῶς λεγομένου Χαΐρι. Ἐκεῖ δελιάσας καὶ μὴ δυνάμενος νὰ προχωρήσῃ, ἐπειδὴ ἐκ τῆς κακοκαιρίας δι’ ὁμίχλης ἐκαλύπτετο ὁ τόπος, ἀντὶ νὰ πορευθῇ εἰς τὴν Λαύραν, ἐπορεύθη εἰς τὰ Καυσοκαλύβια. Τοῦτο δὲ ἴσως νὰ ἦτο Θεοῦ οἰκονομία.