Συνάζων δὲ καθ’ ἑκάστην τὸν λαὸν τῆς Ρώμης ἐδίδασκε νὰ πιστεύουν εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν Μονογενῆ, καὶ εἰς ἓν Πνεῦμα Ἅγιον, Κύριον καὶ ζωοποιόν, ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον. Οὕτω διδάσκων καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εἰς τὰς Συναγωγάς, εἰς τοὺς οἴκους, εἰς τὰς ὁδούς, πολλοὺς ἐπέστρεψεν πρὸς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, καὶ διὰ τοῦ βαπτίσματος τῆς τῶν εἰδώλων ματαιότητος ἐλευθερώσας ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας προσήγαγε τῷ Χριστῷ· ὥστε εἰς ὀλίγον καιρόν, οἱ περισσότεροι ἀκούοντες τὴν διδαχὴν τοῦ Ἀποστόλου προσέτρεχον καὶ ἐβαπτίζοντο, μυκτηρίζοντες μὲν τὰ εἴδωλα, πιστεύοντες δὲ εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Ταῦτα βλέπων ὁ Σίμων ὁ Μάγος, δὲν ἤθελε νὰ σιωπᾷ μηδὲ νὰ κρύβῃ τὴν κακίαν του, ἀλλὰ γνωρίζων ὅτι μετ’ ὀλίγας ἡμέρας θέλουν καταργηθῆ αἱ μαγεῖαι του καὶ θέλουν τὸν καταφρονήσει οἱ Ρωμαῖοι καὶ νὰ μὴ τὸν προσκυνοῦν, ἤρχισε καὶ εἰς τὸ φανερὸν νὰ ἐναντιοῦται εἰς τὴν διδαχὴν τοῦ Ἀποστόλου. Διὰ τοῦτο καὶ αὐτός, συνάζων τὸν μωρὸν λαόν, ἐπεδείκνυε φαντασίας τινάς· νεκροὺς ἐφαίνετο ὅτι ἀνέστησεν, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἦσαν δαίμονες φαινόμενοι ἀντὶ τῶν νεκρῶν· χωλοὺς ἔκαμνε καὶ ἐπεριπατοῦσαν, καὶ ἄλλα περισσότερα ἐποίει φανταστικῶς. Ὄχι δὲ μόνον εἰς τοὺς ἄλλους ἔκαμνε τὰς τοιαύτας φαντασίας, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ἐγένετο ἄλλοτε μὲν ὡς διπρόσωπος, ἄλλοτε δὲ ὡς αἴξ, μετὰ ταῦτα ἐγένετο ὄφις, ἄλλοτε ὡς πτηνὸν ἱπτάμενον, πολλάκις δὲ καὶ εἰς τὸ πῦρ εἰσήρχετο κατὰ φαντασίαν, συνεργείᾳ τοῦ διαβόλου, διὰ νὰ πλανᾷ τοὺς ἁπλουστέρους καὶ ἀδαεῖς ἀνθρώπους. Καὶ ὁ μὲν Σίμων ἐκεῖνος τοιαῦτα ἔπραττεν, ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος, ὡπλισμένος μὲ τὴν δύναμιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅλας αὐτὰς τὰς τέχνας τοῦ τρισκαταράτου πλάνου ἀπεδείκνυεν ψευδεῖς καὶ φαντασιώδεις.
Τέλος ἰδὼν ὁ μιαρὸς Σίμων, ὅτι ἐνώπιον τοῦ Ἀποστόλου δὲν ἰσχύουν αἱ τέχναι του, ἐπενόησε νὰ παρακινήσῃ τὸ πλῆθος τῶν Ρωμαίων εἰς ὀργήν, νὰ φονεύσουν τὸν Πέτρον, διὰ νὰ δύναται ἐκεῖνος ἀνενόχλητος νὰ πλανᾷ τοὺς ἀνθρώπους. Τί ἔκαμε λοιπόν; μίαν τῶν ἡμερῶν, ποιήσας στέφανον ἀπὸ δάφνας, ἔβαλεν εἰς τὴν μιαράν του κεφαλήν· ἔπειτα ἀνέβη εἰς ἕνα ναὸν τῶν Ἑλλήνων ὑψηλόν, καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἐστάθη καὶ ἐδημηγόρησε πρὸς τὸν λαόν, λέγων: