Λόγος Α’, Διηγηματικὸς εἰς τοὺς Ἁγίους ἐνδόξους καὶ Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους ΠΕΤΡΟΝ καὶ ΠΑΥΛΟΝ.

Μετὰ ταῦτα ἀπῆλθε πάλιν ὁ θεῖος Πέτρος εἰς Ἱεροσόλυμα, κατ’ ἀποκάλυψιν Θεοῦ, διὰ τὴν Κοίμησιν τῆς Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας· ἦσαν δὲ τότε ἕνδεκα χρόνοι ἀπὸ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ δὲ τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, πάλιν ἐπιστρέψας ὁ Ἀπόστολος εἰς τὴν Αἴγυπτον, διεπέρασεν εἰς τὰ πόλεις τῆς Ἀφρικῆς. Ἐκεῖθεν ἀπέπλευσε δεύτερον εἰς Ρώμην, ἵνα ἐπιστηρίξῃ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μένουν εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν· προσμείνας δὲ ἐκεῖ ἡμέρας ἱκανάς, ἀπῆλθεν εἰς τὴν Φωτικὴν πόλιν καὶ εἰς τὸ Μεδιόλανον, τὴν ὁποίαν ὀνομάζουσι σήμερον οἱ Λατῖνοι Μιλάνον· χειροτονήσας δὲ καὶ ἐκεῖ Ἐπισκόπους, κτίσας δὲ καὶ Ἐκκλησίας, καὶ πολλοὺς ἐπιστρέψας πρὸς θεογνωσίαν, ἐπέρασεν εἰς τὴν λεγομένην Βρεττανικὴν νῆσον, τὴν ὁποίαν λέγουσι σήμερον Ἀγγλίαν. Διατρίψας δὲ καὶ ἐκεῖ χρόνους πολλούς, καὶ πολλὰ Ἔθνη πεπλανημένα ἐπιστρέψας πρὸς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, ἐπέστρεψε τρίτην φορὰν εἰς τὴν Ρώμην, διότι Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη εἰς τὴν Βρεττανίαν, καὶ τοῦ εἶπε· «ὁ καιρὸς τοῦ θανάτου σου ἐγγίζει, ὦ Ἀπόστολε τοῦ Χριστοῦ Πέτρε. Πρέπει λοιπὸν νὰ ὑπάγῃς εἰς τὴν Ρώμην, εἰς τὴν ὁποίαν θέλεις ὑπομείνει θάνατον σταυρικόν, οὕτω δὲ μέλλεις νὰ ἀπολαύσῃς τὸν ἡτοιμασμένον σοι στέφανον τῆς δικαιοσύνης παρὰ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ».

Ταύτην τὴν ὀπτασίαν ὡς εἶδεν ὁ Ἅγιος, ἀφήσας τὴν Βρεττανίαν, ἦλθεν εἰς τὴν Ρώμην, ὡς προεῖπον, τρίτην φοράν. Εἶχε δὲ τότε ὁ βασιλεὺς Νέρων δώδεκα χρόνους εἰς τὴν Ρώμην ἐξουσιάζων. Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ Ἀπόστολος, τὸν μὲν Λῖνον, τὸν Ἐπίσκοπον Ρώμης, εὗρεν ἤδη τεθνηκότα, ἐχειροτόνησε δὲ ἀντ’ αὐτοῦ τὸν Ἅγιον Κλήμεντα· ἀλλὰ περὶ μὲν τῆς χειροτονίας τοῦ Κλήμεντος, πῶς ἔγινε, καὶ τίνας λόγους τὸν ἐδίδαξεν ὁ Ἀπόστολος εἰς τὴν χειροτονίαν, ἅμα δὲ καὶ πόσας διαλέξεις ἐποίει καθ’ ἑκάστην μετὰ τοῦ Σίμωνος Μάγου, πλατύτερον τὰ διηγεῖται μόνος του ὁ Ἅγιος Κλήμης οὗτος εἰς τὸ βιβλίον ὅπερ συνέγραψεν ὁ ἴδιος, τὸ ὀνομαζόμενον Κλημέντια· ἡμεῖς δὲ ἂς διηγηθῶμεν περὶ τῆς τελειώσεως τοῦ Ἀποστόλου, διὰ νὰ φέρωμεν εἰς πέρας καὶ τὰ περὶ αὐτοῦ. Εὑρισκομένου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου εἰς τὴν Ρώμην καὶ διδάσκοντος καθ’ ἑκάστην ἡμέραν τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, πολλοὶ ἐπέστρεφον εἰς θεογνωσίαν, ὄχι μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες·


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ σελ. 12 γράφεται Ὑστιακὴ ὁδός.

[2] Αἱ ἐπιστολαὶ αὗται τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἑρμηνευθεῖσαι ὑπὸ τοῦ θείου Χρυσοστόμου εἰς 250 ὁμιλίας, ἐμφαίνουσι τὸ ὕψος τῶν νοημάτων αὐτοῦ, τὴν ὑπερβολὴν τῶν γενομένων εἰς αὐτὸν ἀποκαλύψεων, καὶ τὴν θεόθεν δοθεῖσαν εἰς αὐτὸν σοφίαν, διὰ τῆς ὁποίας συμβιβάζει θαυμασίως τὴν Παλαιὰν μετὰ τῆς Νέας Διαθήκης. Διὰ τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν ἑρμηνεύει τὰ Μυστήρια τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ὑπὸ τοὺς τύπους τῆς Παλαιᾶς κεκρυμμένα, κρατύνει τὰ τῆς πίστεως δόγματα, πλατύνει τὴν ἠθικὴν τοῦ Εὐαγγελίου διδασκαλίαν, καὶ ὑποδεικνύει ἀκριβῶς τὰ καθήκοντα ἑκάστης τάξεως καὶ ἡλικίας καὶ καταστάσεως ἀνθρώπων.