ΠΑΥΛΟΣ ὁ μέγας καὶ θεσπέσιος, ὁ τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος, ἦτο ἀπὸ γένος ἑβραϊκόν, ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Βενιαμίν, ἐκ γονέων εὐγενῶν καὶ ἀρχόντων γεννηθείς, Φαρισαῖος τὴν αἵρεσιν. Εἶχε δὲ πατρίδα τὴν πόλιν Ταρσὸν, ἡ ὁποία εἶναι εἰς τὰ σύνορα τῆς Κιλικίας. Ἐπαιδεύθη εἰς ἄκρον τὸν Νόμον τοῦ Μωϋσέως ὑπό τινος διδασκάλου μεγάλου τῶν Ἰουδαίων, Γαμαλιὴλ λεγομένου· ἐκαλεῖτο δὲ τὸ πρῶτον Σαοὺλ ἢ καὶ Σαῦλος, πλὴν ἦτο μέγας τῶν μωσαϊκῶν νόμων ζηλωτὴς διὰ τοῦτο δὲ καὶ κατεδίωκε σκληρῶς τοὺς Χριστιανούς, ὅσοι ἐπίστευσαν ὑπὸ τῆς διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων. Αὐτὸς συνήργησε καὶ εἰς τὸν φόνον τοῦ Πρωτομάρτυρος καὶ Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου. Περὶ αὐτοῦ διηγεῖται καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς εἰς τὰς συγγραφείσας ὑπ’ αὐτοῦ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», ὅτι οἱ λιθοβολοῦντες τὸν Στέφανον ἄφησαν τὰ ἐνδύματά των, τὰ ὁποῖα ἐφύλαττεν ὁ Παῦλος. Καὶ τοῦτο διατί; διὰ νὰ φανῇ ὅτι αὐτὸς παρεκίνει καὶ τοὺς ἄλλους εἰς τὸν φόνον τοῦ Ἀποστόλου, καὶ ὄχι μόνον εἰς τοσοῦτον, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους πολλὰ κακὰ καὶ πειρασμοὺς ἐπροξένησε καὶ δὲν ἔπαυε καθ’ ἑκάστην ἐμβάλλων εἰς θλίψεις καὶ στενοχωρίας τοὺς Χριστιανούς, θέλων νὰ καταστρέψῃ τὸ κήρυγμα τῆς εὐσεβείας. Ταῦτα δὲ ἐποίει ὁ Ἀπόστολος, νομίζων ὅτι πράττει καλῶς καὶ ὅτι εἶναι ἐκδικητὴς τῶν πατρικῶν δογμάτων καὶ παραδόσεων· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἀγνοῶν τὰ ἔκαμνε, διὰ τοῦτο δὲν τὸν ἄφησεν ὁ Θεὸς νὰ ἀπολεσθῇ ἕως τέλους, ἀλλ’ ηὐδόκησε νὰ τὸν ἐπιστρέψῃ πρὸς θεογνωσίαν· καὶ πῶς ἔγινεν ἡ ἐπιστροφή του ἀκούσατε.

Ὁ Ἀπόστολος οὗτος, βλέπων ὅτι πληθύνεται τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὄχι μόνον εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Δαμασκὸν καὶ εἰς τὰς πέριξ πόλεις, ἐζήτησε παρὰ τῶν Ἀρχιερέων καὶ Διδασκάλων τῶν Ἰουδαίων ἐπιστολὴν πρὸς τοὺς ἐν Δαμασκῷ Ἰουδαίους, ἵνα ὅσους εὕρῃ ἐκεῖ Χριστιανούς, ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας, δεδεμένους ἀγάγῃ εἰς Ἱερουσαλήμ. Ἀπερχόμενος δὲ εἰς τὴν Δαμασκόν, φῶς Κυρίου περιέλαμψεν αὐτὸν καὶ τοὺς μὲν αἰσθητοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος ἐτύφλωσε, τοὺς δὲ νοητοὺς τῆς ψυχῆς ἤνοιξε· φωνὴ δὲ ἠκούσθη λέγουσα· «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;» ἀπεκρίθη ὁ Σαῦλος· «ποῖος εἶσαι σύ, Κύριε, ὅστις μὲ καλεῖς;». Λέγει αὐτῷ ὁ Κύριος. «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς, ὃν σὺ διώκεις· κακὸν ἰδικόν σου εἶναι νὰ κτυπᾷς μὲ τοὺς πόδας σου εἰς ἀκάνθας». Ἀπεκρίθη ὁ Σαῦλος, τρέμων καὶ φοβούμενος. «Κύριε, τί μὲ προστάσσεις νὰ ποιήσω;». Τότε τοῦ εἶπεν ὁ Κύριος· «πήγαινε εἰς τὴν Δαμασκόν, καὶ θέλει σοῦ ἀποκαλυφθῆ ἐκεῖ τί νὰ κάμῃς». Ταύτην δὲ τὴν φωνὴν καὶ οἱ ὑπηρέται αὐτοῦ ἤκουσαν, πλὴν οὐδένα εἶδον.