Λόγος Α’, Διηγηματικὸς εἰς τοὺς Ἁγίους ἐνδόξους καὶ Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους ΠΕΤΡΟΝ καὶ ΠΑΥΛΟΝ.

Ἐλθόντες εἶτα εἰς τοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, διέτριβον ἐκεῖ ἡμέρας τινάς, καὶ θαυματουργήσαντες εἰς τὴν γυναῖκα τὴν ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος, ἐνεβλήθησαν εἰς τὴν φυλακὴν ὑπὸ τῶν κυρίων αὐτῆς. Ἐπιστρέψαντες δὲ πρὸς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν τὸν δεσμοφύλακα καὶ βαπτίσαντες πάντας τοὺς ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, ἐξῆλθον τῆς πόλεως· διοδεύσαντες δὲ τὴν Ἀμφίπολιν, ἡ ὁποία εἶναι ἠφανισμένη εἰς τὸν Στρυμόνα ποταμὸν καὶ τὴν Ἀπολλωνίαν, ἤτοι τὴν Ρένδιναν, ἦλθον εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὅπου ἦτο ἡ Συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.

Ἐκεῖ πολλοὺς μαθητεύσαντες, ἐξήγειραν τοὺς Ἑβραίους πρὸς ὀργήν· διὰ τοῦτο διωχθέντες ἐκεῖθεν, ἀπῆλθον εἰς την Βέροιαν· καὶ ὁ μὲν Τιμόθεος καὶ ὁ Σίλας ἀπέμειναν ἐκεῖ, ὁ δὲ Παῦλος διὰ θαλάσσης ἦλθεν εἰς τὰς Ἀθήνας, ἰδὼν δὲ ἐν αὐταῖς βωμὸν ἐπιγραφόμενον «Τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ», ἐδίδαξεν εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον ὅτι ὁ ἄγνωστος μέχρι τότε δι’ αὐτοὺς Θεός, εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἐκ τῆς διδασκαλίας του αὐτῆς ὁ θεῖος Παῦλος ὡδήγησε πολλοὺς πρὸς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ Διονύσιον τὸν Ἀρεοπαγίτην, καί τινα γυναῖκα ἀρχόντισσαν, Δάμαριν λεγομένην. Πολλὰς δὲ καὶ ἄλλας δημηγορίας ποιήσας ἐν Ἀθήναις ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ μετέβη εἰς τὴν Κόρινθον· ἐκεῖ δὲ εὑρὼν τὸν Ἀκύλαν καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ Πρίσκιλλαν, ὁμοτέχνους ὄντας αὐτοῦ, διέτριψε χρόνον ἕνα καὶ μῆνας πέντε· εἰργάζετο δὲ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν σκηνοποιητικὴν τέχνην, ράπτων σκηνάς, αἱ ὁποῖαι κατασκευάζονται ἀπὸ ὕφασμα. Μετὰ ταῦτα πολλοὺς φωτίσας διὰ τοῦ λόγου τοῦ κηρύγματος καὶ παραλαβὼν τὸν Τιμόθεον, τὸν Ἀκύλαν καὶ τὴν Πρίσκιλλαν, ἔρχεται εἰς Ἔφεσον· ἀφήσας δὲ ἐκεῖ τὸν Ἀκύλαν καὶ τὴν Πρίσκιλλαν, ἀπῆλθε μετὰ τοῦ Τιμοθέου εἰς Καισάρειαν. Ἀπ’ ἐκεῖθεν μετέβη πάλιν εἰς Ἀντιόχειαν, εἰς τὴν ὁποίαν παραμείνας χρόνον τινὰ ἐξῆλθε, διερχόμενος τὴν Γαλατικὴν χώραν καὶ τὴν Φρυγίαν· εἶτα πάλιν εἰς Ἔφεσον παραγίνεται, διατρίψας ἐκεῖ χρόνους δύο καὶ τὸν Τιμόθεον χειροτονήσας Ἐπίσκοπον Ἐρέσου, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν Μακεδονίαν.

Περιελθὼν εἶτα καὶ πάλιν τὴν Ἑλλάδα, καὶ διατρίψας εἰς τὰς πόλεις αὐτῆς τρεῖς μῆνας καὶ πολλοὺς μαθητεύσας, ἔρχεται εἰς τὴν Τρωάδα· ἐκεῖ ἀνέστησε τὸν Εὔτυχον, νυστάξαντα καὶ πεσόντα κάτω ἀπὸ τὸ ἀνώγειον καὶ ἀποθανόντα· ἔπειτα ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν Ἄσσον. Ἀπ’ ἐκεῖθεν εἰς τὴν Μυτιλήνην, κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην ἀντίκου τῆς Χίου γενόμενος, κατὰ τὴν ἑτέραν εἰς τὴν Σάμον νῆσον ἐπέρασε·


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ σελ. 12 γράφεται Ὑστιακὴ ὁδός.

[2] Αἱ ἐπιστολαὶ αὗται τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἑρμηνευθεῖσαι ὑπὸ τοῦ θείου Χρυσοστόμου εἰς 250 ὁμιλίας, ἐμφαίνουσι τὸ ὕψος τῶν νοημάτων αὐτοῦ, τὴν ὑπερβολὴν τῶν γενομένων εἰς αὐτὸν ἀποκαλύψεων, καὶ τὴν θεόθεν δοθεῖσαν εἰς αὐτὸν σοφίαν, διὰ τῆς ὁποίας συμβιβάζει θαυμασίως τὴν Παλαιὰν μετὰ τῆς Νέας Διαθήκης. Διὰ τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν ἑρμηνεύει τὰ Μυστήρια τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ὑπὸ τοὺς τύπους τῆς Παλαιᾶς κεκρυμμένα, κρατύνει τὰ τῆς πίστεως δόγματα, πλατύνει τὴν ἠθικὴν τοῦ Εὐαγγελίου διδασκαλίαν, καὶ ὑποδεικνύει ἀκριβῶς τὰ καθήκοντα ἑκάστης τάξεως καὶ ἡλικίας καὶ καταστάσεως ἀνθρώπων.