τέλος ἐκίνησε καὶ καθολικὸν διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, τοιουτοτρόπως δὲ ἔφθασε καὶ εἰς τὰς τῶν Ἀποστόλων σφαγάς. Τότε συνέβη νὰ ἀποτμηθῇ τὴν κεφαλὴν διὰ ξίφους καὶ ὁ μακάριος Ἀπόστολος Παῦλος. Λέγουσι δέ, ὅτι ἐκ τοῦ λαιμοῦ αὐτοῦ, εἰς τὴν ὥραν τῆς ἀποτομῆς, ἀντὶ αἵματος ἔρρευσε γάλα καὶ περιέβρεξε τὸ ἔνδυμα τοῦ ἀποκεφαλίσαντος αὐτόν, ὅστις καὶ ἐπίστευσεν εἰς Χριστόν.
Καὶ ἄλλο δὲ θαῦμα λέγουσιν, ὅτι ἔκαμεν ὁ Ἀπόστολος εἰς τὸν καιρὸν τῆς τελειώσεώς του· καὶ ἀκούσατε καὶ αὐτὸ ἐν συντόμῳ. Ὅταν οἱ στρατιῶται ὡδήγουν ἔξω τῆς πόλεως Ρώμης τὸν Ἀπόστολον ἵνα τὸν ἀποκεφαλίσωσι, συνήντησαν γυναῖκα τινά, Περπέτουαν ὀνόματι, ἡ ὁποία ἦτο τυφλὴ ἀπὸ τὸν δεξιὸν ὀφθαλμόν, καὶ τῆς λέγει ὁ Ἀπόστολος· «γύναι, δός μοι τὸ μανδήλιόν σου, καὶ ὅταν ἐπιστρέψω θὰ σοῦ τὸ δώσω· ἐκείνη μὲν τότε παρευθὺς ἔδωκε τὸ μανδήλιον, οἱ δὲ στρατιῶται περιέπαιζον αὐτὴν λέγοντες· «γρήγορα θέλεις λάβει αὐτό»· ὅταν δὲ ἐπῆγαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἔδεσαν μ’ ἐκεῖνο τὸ μανδήλιον τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Ἀποστόλου, καὶ οὕτω τὸν ἀπεκεφάλισαν. Ὁ δὲ Θεός, διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν δοῦλόν του, τί ᾠκονόμησε; Τὸ μανδήλιον ἐκεῖνο ἀοράτως εὑρέθη εἰς τὰς χεῖρας τῆς Περπετούας αἱματωμένον καὶ τρίβουσα μὲ ἐκεῖνο τοὺς ὀφθαλμούς της ἰατρεύθη, οἱ δὲ στρατιῶται ἐπιστρέψαντες εὗρον αὐτὴν ἰατρευμένην καὶ καταφιλοῦσαν τὸ μανδήλιον ἐκεῖνο· καὶ ὡς εἶδον τὸ τοιοῦτον θαῦμα, παρευθὺς ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν λέγοντες. «Μέγας ὁ Θεός, ὁ ὑπὸ τοῦ Παύλου κηρυχθείς».
Τοῦτο ἀκούσας ὁ Νέρων καὶ θυμωθεὶς περισσῶς, ἐπρόσταξε νὰ θανατώσουν τοὺς στρατιώτας ἐκείνους, ἕκαστον μὲ χωριστὸν θάνατον, τοὐτέστιν ἄλλον μὲν νὰ ἀποκεφαλίσουν, ἄλλον νὰ κατακαύσουν, ἄλλον νὰ λιθοβολήσουν, ἄλλον νὰ σχίσουν εἰς τέσσαρα, ἄλλον νὰ κρεμάσουν, ἄλλον νὰ πνίξουν εἰς ποταμόν, ἄλλον νὰ ἐκδάρουν καὶ σχεδὸν εἰπεῖν, τοῦ ἑνὸς ὁ θάνατος δὲν ὡμοίαζε μὲ τὸν τοῦ ἄλλου· τέλος καὶ αὐτὴν τὴν Περπέτουαν, ὡς κηρύττουσαν μεγαλοφώνως τὸν Χριστόν, ἐπρόσταξε νὰ δέσουν μυλόπετραν εἰς τὸν λαιμόν της καὶ νὰ τὴν ρίψουν εἰς τὸν Τίβεριν ποταμὸν τῆς Ρώμης.
Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτου τοῦ θαύματος ἂς ἔχῃ τέλος ὁ λόγος μου· Γάϊος δὲ τις Ἐκκλησιαστικὸς χρονογράφος, καὶ Ζεφυρῖνος, Ἐπίσκοπος Ρώμης, καὶ Διονύσιος Ἐπίσκοπος Κορίνθου, γράφουσιν, ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ ὁμοῦ ἐμαρτύρησαν οἱ δύο οὗτοι Ἀπόστολοι, κατὰ τὸ δέκατον τρίτον ἔτος τῆς ἡγεμονίας τοῦ Νέρωνος.