Λόγος Α’, Διηγηματικὸς εἰς τοὺς Ἁγίους ἐνδόξους καὶ Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους ΠΕΤΡΟΝ καὶ ΠΑΥΛΟΝ.

μείνας δὲ ἐν τῇ Στρογγύλῃ νήσῳ, τῇ ἐπερχομένῃ ἡμέρᾳ εἰς Μίλητον ἔφθασεν· ἀπ’ ἐκεῖθεν πέμψας ἀνθρώπους εἰς Ἔφεσον, μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους καὶ Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας· διδάξας δὲ τούτους νὰ προσέχουν ἑαυτοὺς καὶ τὸ ποίμνιον ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν, ἅμα δὲ καὶ περὶ ἑαυτοῦ προειπὼν εἰς αὐτούς, ὅτι μέλλει νὰ δεσμευθῇ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, προσευχηθεὶς δὲ καὶ εἰς τὸν Θεὸν ἑαυτὸν παραθέμενος, ἐμβὰς εἰς πλοῖον ἐπέρασεν εἰς τὴν νῆσον Κύπρον, ἐκεῖθεν δὲ εἰς τὴν Ρόδον καὶ μετὰ ταῦτα εἰς τὰ Πάταρα.

Ἔπειτα εὑρὼν πλοῖον ἀπὸ τὴν πόλιν Τύρον, ἀπέπλευσεν, ἀφήσας τὴν Κύπρον ἀριστερά. Ὅτε δὲ ἐξέβη εἰς τὴν Τύρον, εὑρὼν ἐκεῖ μαθητάς τινας, ἔμεινεν ἡμέρας ἑπτά· πάλιν δὲ διὰ θαλάσσης ἀπῆλθεν εἰς τὴν Πτολεμαΐδα· ἐκεῖθεν ἐπῆγεν εἰς τὴν Καισάρειαν, ὅπου ἐποίησεν ἡμέρας τινάς, ἀναπαυόμενος εἰς τὸν οἶκον Φιλίππου τοῦ Ἀποστόλου, τοῦ ὄντος ἐκ τῶν ἑπτὰ Διακόνων· μετὰ ταῦτα ἀπῆλθεν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐκεῖθεν παρακινηθὲν τὸ πλῆθος τῶν Ἰουδαίων κατ’ αὐτοῦ, διότι ἐνόμισαν ὅτι εἰσήγαγεν ἐθνικοὺς εἰς τὸ ἱερόν, ἔμελλε νὰ θανατωθῇ· ἀλλ’ ὁ χιλίαρχος Λυσίας ἐπιστὰς ἐφύλαξεν αὐτόν, καὶ ἀπέστειλε συνοδείᾳ στρατιωτῶν πρὸς τὸν Φῆστον τὸν αὐθέντην Καισαρείας. Γνωρίσας δὲ ὁ Παῦλος τὴν ἐπιβουλὴν τῶν Ἰουδαίων καὶ ὅτι ἀλλέως δὲν δύναται νὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὰς χεῖρας αὐτῶν, ἐβόησεν ἐν μέσῳ τοῦ συνεδρίου: «Καίσαρα ἐπικαλοῦμαι»· δηλαδὴ ἐπιθυμῶ νὰ ὑπάγω νὰ κριθῶ εἰς τὴν Ρώμην ἐνώπιον τοῦ Καίσαρος.

Κατόπιν τούτου παρεδόθη εἰς ἑκατόνταρχόν τινα, Ἰούλιον ὀνόματι, μετὰ καὶ ἄλλων τινῶν δεσμίων νὰ τὸν ὁδηγήσῃ εἰς Ρώμην διὰ θαλάσσης πρὸς τὸν Καίσαρα. Ἀπὸ τῆς Καισαρείας λοιπὸν ἐπέρασαν εἰς τὴν Σιδῶνα, ἀπ’ ἐκεῖ δὲ εἰς Κύπρον· παραπλεύσαντες δὲ τὸ κατὰ τὴν Κιλικίαν καὶ Παμφυλίαν πέλαγος, ἔρχονται εἰς Μύρα τῆς Λυκίας. Ἐμβάντες δὲ εἰς ἄλλο πλοῖον Ἀλεξανδρινόν, ἔφθασαν μετὰ βίας εἰς τὴν Κνίδον· παραπλεύσαντες δὲ τὴν νῆσον Κρήτην, κατὰ τὸ ἀκρωτήριον τὸ λεγόμενον Σαλμώνην, ἦλθον εἰς τόπον καλούμενον Καλοὺς Λιμένας. Ἀπ’ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες μετὰ μεγάλης τρικυμίας τῆς θαλάσσης ἦλθον εἰς νῆσον τινὰ Κλαύδην καλουμένην· ἐκεῖ δὲ σφοδρῶς χειμασθέντες, ἔρριψαν διὰ τῶν ἰδίων τῶν χειρῶν εἰς τὴν θάλασσαν τὸ φορτίον τοῦ πλοίου.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ σελ. 12 γράφεται Ὑστιακὴ ὁδός.

[2] Αἱ ἐπιστολαὶ αὗται τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἑρμηνευθεῖσαι ὑπὸ τοῦ θείου Χρυσοστόμου εἰς 250 ὁμιλίας, ἐμφαίνουσι τὸ ὕψος τῶν νοημάτων αὐτοῦ, τὴν ὑπερβολὴν τῶν γενομένων εἰς αὐτὸν ἀποκαλύψεων, καὶ τὴν θεόθεν δοθεῖσαν εἰς αὐτὸν σοφίαν, διὰ τῆς ὁποίας συμβιβάζει θαυμασίως τὴν Παλαιὰν μετὰ τῆς Νέας Διαθήκης. Διὰ τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν ἑρμηνεύει τὰ Μυστήρια τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ὑπὸ τοὺς τύπους τῆς Παλαιᾶς κεκρυμμένα, κρατύνει τὰ τῆς πίστεως δόγματα, πλατύνει τὴν ἠθικὴν τοῦ Εὐαγγελίου διδασκαλίαν, καὶ ὑποδεικνύει ἀκριβῶς τὰ καθήκοντα ἑκάστης τάξεως καὶ ἡλικίας καὶ καταστάσεως ἀνθρώπων.