Λόγος Α’, Διηγηματικὸς εἰς τοὺς Ἁγίους ἐνδόξους καὶ Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους ΠΕΤΡΟΝ καὶ ΠΑΥΛΟΝ.

Ἐκ τῶν ἐπιστολῶν τούτων πρώτη εἶναι ἡ λεγομένη πρὸς Ρωμαίους, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν ἀπὸ τὴν Κόρινθον εἰς τὴν Ρώμην, πρὸ τοῦ νὰ ὑπάγῃ ἐκεῖ.

Δευτέρα εἶναι ἡ πρὸς Κορινθίους πρώτη, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν ἀπὸ τοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας εἰς τὴν Κόρινθον.

Τρίτη εἶναι ἡ λεγομένη πρὸς Κορινθίους δευτέρα, τὴν ὁποίαν ἔστειλε καὶ αὐτὴν ἀπὸ τοὺς Φιλίππους εἰς τὴν αὐτὴν πόλιν.

Τετάρτη εἶναι ἡ λεγομένη πρὸς Γαλάτας, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν ἀπὸ τὴν Ρώμην πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τῆς Γαλατίας, ἥτις εἶναι ἐπαρχία τῆς Ἀνατολῆς.

Πέμπτη εἶναι ἡ πρὸς Ἐφεσίους, τὴν ὁποίαν ἔστειλε καὶ αὐτὴν ἀπὸ τὴν Ρώμην εἰς τὴν Ἔφεσον πόλιν.

Ἕκτη εἶναι ἡ πρὸς Φιλιππησίους, τὴν ὁποίαν ἔστειλε καὶ αὐτὴν ἀπὸ τὴν Ρώμην εἰς τοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας.

Ἑβδόμη εἶναι ἡ πρὸς Κολασσαεῖς, τὴν ὁποίαν ἔστειλε καὶ αὐτὴν ἀπὸ τὴν Ρώμην πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ὅπου ἐκατοικοῦσαν εἰς τὴν πόλιν Κολοσσάς, ἡ ὁποία εἶναι εἰς τὰ σύνορα τῆς Φρυγίας.

Ὀγδόη εἶναι ἡ πρὸς Θεσσαλονικεῖς πρώτη, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν ἀπὸ τὰς Ἀθήνας πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Θεσσαλονίκης.

Ἐνάτη εἶναι ἡ λεγομένη πρὸς Θεσσαλονικεῖς δευτέρα, τὴν ὁποίαν ἔστειλε καὶ αὐτὴν ἀπὸ τὰς Ἀθήνας πρὸς τοὺς αὐτοὺς Χριστιανούς.

Δεκάτη εἶναι ἡ πρὸς Τιμόθεον πρώτη, τὴν ὁποίαν ἔστειλε πρὸς τὸν μαθητήν του Τιμόθεον, τον ὁποῖον προείπομεν ὅτι τὸν ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον Ἐφέσου· ἀπέστειλε δὲ αὐτὴν ἀπὸ μίαν πόλιν τῆς Φρυγίας λεγομένην Λαοδίκειαν.

Ἑνδεκάτη εἶναι ἡ πρὸς Τιμόθεον β’ ἐπιστολή, τὴν ὁποίαν ἔστειλε πάλιν πρὸς αὐτὸν ἀπὸ τὴν Ρώμην, κατὰ τον καιρὸν καθ’ ὃν ἔμελλε νὰ θανατωθῇ ὁ Ἅγιος ὑπὸ τοῦ Νέρωνος.

Δωδεκάτη εἶναι λεγομένη πρὸς Τίτον, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν ἀπὸ μίαν πόλιν τῆς Μακεδονίας, Νικόπολιν λεγομένην, πρὸς τὸν μαθητὴν του τὸν Τίτον, τὸν ὁποῖον ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον τῆς μεγάλης νήσου Κρήτης.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ σελ. 12 γράφεται Ὑστιακὴ ὁδός.

[2] Αἱ ἐπιστολαὶ αὗται τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἑρμηνευθεῖσαι ὑπὸ τοῦ θείου Χρυσοστόμου εἰς 250 ὁμιλίας, ἐμφαίνουσι τὸ ὕψος τῶν νοημάτων αὐτοῦ, τὴν ὑπερβολὴν τῶν γενομένων εἰς αὐτὸν ἀποκαλύψεων, καὶ τὴν θεόθεν δοθεῖσαν εἰς αὐτὸν σοφίαν, διὰ τῆς ὁποίας συμβιβάζει θαυμασίως τὴν Παλαιὰν μετὰ τῆς Νέας Διαθήκης. Διὰ τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν ἑρμηνεύει τὰ Μυστήρια τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ὑπὸ τοὺς τύπους τῆς Παλαιᾶς κεκρυμμένα, κρατύνει τὰ τῆς πίστεως δόγματα, πλατύνει τὴν ἠθικὴν τοῦ Εὐαγγελίου διδασκαλίαν, καὶ ὑποδεικνύει ἀκριβῶς τὰ καθήκοντα ἑκάστης τάξεως καὶ ἡλικίας καὶ καταστάσεως ἀνθρώπων.