Τῇ ΙΖ’ (17ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ καὶ ΙΣΜΑΗΛ.

ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ τὴν ἀσθένειαν τῆς ἀνθρωπότητος γνωρίζεις, δὸς καὶ εἰς ἡμᾶς τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τὴν ἐξ ὕψους βοήθειάν σου, καὶ ἐλάφρυνον τοὺς πόνους, καὶ τὴν σκληρότητα αὐτῶν καταπράϋνον, διότι ἔχοντες τὴν ἄμαχον ἐλπίδα σου, ὑποβάλλομεν τὸν ἑαυτόν μας εἰς τοὺς ἀφορήτους πόνους τούτους, τῶν ὁποίων τὴν πικρότητα βλέπεις πόση εἶναι, Κύριε, καὶ ὅτι μᾶς καταδαμάζει ὑπερβολικά· οἴδαμεν δὲ ὅτι ταχὺς ὢν πρὸς βοήθειαν σὺ ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς θέλεις φροντίσει καὶ περὶ ἡμῶν τῶν δούλων σου, ὄχι διὰ τόσον μόνον δι’ ὃ σοῦ δεόμεθα, ἀλλὰ καὶ περισσότερα ἀπὸ ὅσα σοῦ ἐζητήσαμεν». Δὲν ἄφησε δὲ ὁ Θεὸς τοὺς δούλους του ἠμελημένους, ἀλλὰ καὶ πρὶν ἀκόμη ἀποτελειώσουν τὴν δέησιν, Ἄγγελος Κυρίου ἐπιφανεὶς ἐλάφρωσε τὰς ὀδύνας καὶ τοὺς πόνους αὐτῶν, καὶ τὰ σώματα αὐτῶν καλῶς ἐνεδυνάμωσε, καὶ πρὸς τοὺς λοιποὺς ἀγῶνας ἐνίσχυσε, δίδων εἰς αὐτοὺς μεγάλης βοηθείας χάριν καὶ ἐλπίδα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν μεγαλυτέραν.

Καθ’ ὃν δὲ χρόνον ἐγίνοντο ταῦτα, προστάζει ὁ τύραννος νὰ τοὺς ἀνακουφίσουν ὀλίγον ἀπὸ τὰ κολαστήρια, καὶ τρόπον τινὰ περιπαίζων αὐτοὺς λέγει· βλέπετε πῶς σᾶς λυποῦμαι ἀκόμη καὶ δὲν ἐφήρμοσα τὰ βαρύτερα κολαστήρια μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἐπιστρέψητε. Εἰς τοὺς λόγους τούτους λυπηθέντες οἱ Ἅγιοι, καὶ πλήρεις ὄντες παρρησίας, ἀπεκρίθησαν λέγοντες· μὴ νομίσῃς ὦ θεομάχε, ὅτι ἡμεῖς θέλομεν μεταβάλει γνώμην, διότι καθὼς μᾶς βλέπεις οὐδόλως μετετράπημεν· κάμε λοιπὸν ἐν συνεχείᾳ καὶ ὅ,τι ἄλλο ἀγαπᾷς· ἰδοὺ ἡμεῖς εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ ὑπομείνωμεν πάντα, καὶ στρεβλώσεις καὶ σφοδροτέρους ραβδισμούς, καὶ ἂν εἰς τὸ πῦρ κατακαῶμεν, τρυφὴν μᾶλλον θέλομεν τὸ νομίσει παρὰ κόλασιν, καθόσον εἰς ἐκείνους οἵτινες ἔχουν τὴν θείαν γνῶσιν εἶναι τῷ ὄντι τρυφὴ καὶ χαρὰ τὸ νὰ πάσχουν διὰ τὸν ὑπὲρ αὐτῶν παθόντα Χριστόν.

Ὁ ἀσύνετος ὅμως, τύραννος καὶ μὲ ὅλον ὅτι ἐδοκίμασε, τοὺς γενναίους Μάρτυρας, ἀκόμη ὢν κωφὸς κατά τε τὰς φρένας καὶ τὰ ὦτα, δοκιμάζει καὶ μὲ ἄλλον τρόπον νὰ ἀπατήσῃ τοὺς ἀητήτους Μάρτυρας. Ἀπομακρύνει τὸν Μανουήλ, κρατήσας δὲ τοὺς δύο μόνους, τὸν Σαβὲλ καὶ τὸν Ἰσμαήλ, ἐνόμισεν ὅτι ἠμπορεῖ νὰ ἀπατήσῃ αὐτοὺς μὲ λόγους, τάχα συμβουλεύων καὶ νουθετῶν τὰ πρὸς ὠφέλειαν αὐτῶν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἢ κατ’ ἄλλους Βαλτάνον.