«Ὁ Θεὸς ὁ προαιώνιος καὶ ἄναρχος, ὁ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι παραγαγὼν τὰ σύμπαντα, ὁ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κενώσας σεαυτόν, καὶ ἐν μορφῇ δούλου ἡμῖν συναναστραφείς, καὶ θάνατον ὑπομείνας τὸν διὰ σταυροῦ, ἵνα ἡμᾶς τῶν δεσμῶν τῆς ἁμαρτίας λύσῃς καὶ βασιλείας τῆς σῆς μετόχους ποιήσῃς, πρόσδεξαι ἐν εἰρήνῃ τοὺς δούλους σου καὶ τοῖς σοὶ ἀπ’ αἰῶνος εὐηρεστηκόσι κατάταξον ὅτι διὰ τὸ σὸν ἅγιον ὄνομα τὸν διὰ ξίφους τοῦτον αἱρούμεθα θάνατον, καὶ τῆς παρούσης ζωῆς ἐξιστάμεθα· ἀλλὰ καὶ τὸν περιεστῶτα ἡμᾶς ὄχλον, καὶ τῇ τοῦ πονηροῦ ἀπάτῃ δεδουλωμένον, τῇ σῇ ἐπιγνώσει, οἰκτίρμον, ἐπίστρεψον· καὶ δὸς αὐτοῖς νοῦν ὑγιῆ τε καὶ ἔμφρονα, ὅπως σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν ἐννοήσωσι, καὶ εἰς σὲ μόνον ἑαυτοὺς ἀναθέσωσι».
Ταῦτα τῶν Μαρτύρων εὐξαμένων, ἦλθε φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· «ἔλθετε ἵνα λάβητε τοὺς στεφάνους τῆς δόξης καὶ ἀπολαύσητε τὴν μακαρίαν ζωήν, ἐπειδὴ καὶ ἐτελειώσατε καλῶς τὸν δρόμον τῶν κόπων σας». Ἐν τῷ ἅμᾳ δὲ ἐκόπησαν αἱ ἅγιαι κεφαλαὶ αὐτῶν τῇ δεκάτῃ ἑβδόμῃ τοῦ Ἰουνίου, τοῦ τριακοστοῦ ἑξηκοστοῦ δευτέρου (362) ἔτους ἀπὸ Χριστοῦ· εὐθὺς δὲ ὁ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον ἵσταντο, σχισθεὶς εἰς δύο μέρη, ἐδέχθη τὰ σώματα τῶ Ἁγίων, διὰ νὰ φυλαχθοῦν σῷα καὶ ἀβλαβῆ, καὶ διὰ νὰ φανῇ καὶ τὸ πρόσταγμα τοῦ τυράννου μάταιον, ὂν κατὰ ἀλήθειαν τοιοῦτον, μὲ τὸ νὰ ἐπρόσταξε νὰ καοῦν τὰ σώματα τῶν Μαρτύρων· οἱ δὲ δήμιοι, ἰδόντες τὸ παράδοξον αὐτό, κακῶς ἔφυγον· πολλοὶ ὅμως ἀπὸ τοὺς παρεστῶτας, πιστεύσαντες εἰς τὸν Χριστόν, ἀφῆκαν τὴν προτέραν αὐτῶν πλάνην καὶ συνηριθμήθησαν μὲ τοὺς λοιποὺς Χριστιανούς· οἱ ὁποῖοι προσμείναντες δύο ἡμέρας εἰς τὸν τόπον, καὶ παρακαλοῦντες τὸν Θεὸν ἐκ ψυχῆς των, ἔξαφνα ἀπέδωκεν ἡ γῆ μὲ θαυμαστὸν τρόπον τὰ σώματα τῶν Ἁγίων γεμᾶτα ἀπὸ εὐωδίαν ἄρρητον· καὶ οὕτω λαβόντες τὰ τίμια λείψανα ἐντίμως αὐτὰ μὲ μεγάλην τιμὴν ἐνεταφίασαν τὰ ὁποῖα καθ’ ἑκάστην ἡμέραν μυρίας ἰάσεις ἀναβλύζουσι, καὶ εἰς τοὺς πρὸς αὐτὰ ἐρχομένους τὴν χάριν δωροῦνται.
Τοιοῦτον ὑπῆρξε τὸ τέλος τῶν Ἁγίων ἀλλὰ καὶ ἡ θεία δίκη δὲν ἠμέλησε δι’ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔκαμεν ὁ Παραβάτης, ἀλλ’ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τυχαίως κακὴν τὴν πληρωμήν, διότι ὁδηγήσασα αὐτὸν εἰς τὰ σύνορα τῆς Περσίας, τὸν ἠνάγκασε νὰ παραδώσῃ ἐκεῖ κακῶς τὴν ἀθλίαν ψυχήν του.