Διότι ἂν εἴχετε ἔστω καὶ ὀλίγον λογικόν, δὲν ἠθέλετε στηριχθῆ εἰς τὰ τοιαῦτα οὔτε ἠθέλετε πέσει εἰς τόσον σκότος ἀπὸ τὴν ἀναισθησίαν σας· ἐπειδὴ οὐδεὶς λογικὸς ἄνθρωπος καὶ κύριος τοῦ λογισμοῦ δὲν ἤθελε πέσει ποτὲ εἰς τοιαύτην φανερὰν πλάνην, καθόσον τοῦτο εἶναι τὸ γνώρισμα τοῦ λογίου, τὸ νὰ μεταχειρίζεται τὸ λογικὸν μὲ ὀρθὸν λόγον, καὶ μὲ αὐτὸ νὰ ἐκλέγῃ τὰ καλλίτερα· καλλίτερον δὲ ἀπὸ ὅλα τὰ καλὰ εἶναι τὸ νὰ γνωρίζῃ τις τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅπερ εἶναι τὸ πρώτιστον τῶν ἀγαθῶν, καὶ ἀνάβασις τοῦ νοὸς πρὸς τὸν Θεόν. Οἱ ἰδικοί σας ὅμως λόγοι, καὶ ἡ κομψότης τῆς ἐκφράσεως, ὄχι μόνον εἶναι πλήρεις ματαίων φλυαριῶν καὶ μύθων, ἀλλὰ σᾶς προξενοῦν καὶ μεγάλην ἔπαρσιν, καὶ σᾶς ἀποχωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅπερ εἶναι τὸ χείριστον πάντων, καὶ τὸ ὁποῖον ἔπαθες καὶ σύ, μὲ τὸ νὰ ἀνοίξῃς εἰς αὐτοὺς τοὺς λήρους τὰ ὦτά σου καὶ ὅλος προσηλώθης καὶ κατεποντίσθης τόσον, ὥστε κατήντησες νὰ ἀλλάξῃς καὶ τὸ ὄνομά σου, καὶ ἀντὶ Χριστιανὸς καὶ εὐσεβής, ἐπροτίμησες νὰ ὀνομάζησαι ἄθεος καὶ παραβάτης.
Τοὺς λόγους τούτους ἀκούσασα ἡ θηριώδης καὶ μιαρὰ ἐκείνη ψυχὴ τοῦ τυράννου, καὶ κατὰ ἀλήθειαν γεμάτη ἀπὸ σκότος εἰδωλικόν, ἐγέμισεν ἀπὸ ἄγριον θυμόν, καὶ εὐθὺς προστάζει νὰ ἐξαπλώσουν εἰς τὴν γῆν τοὺς Μάρτυρας καὶ μὲ λωρία ὠμὰ καὶ σκληρὰ νὰ δέρουν αὐτοὺς ἀνὰ τέσσαρες ἄνδρες· τούτου δὲ γενομένου ἐβράχη ὅλον τὸ σῶμα τῶν Μαρτύρων ἀπὸ τὰ αἵματα, αἱ πληγαὶ δὲ καὶ τὰ τραύματα τὰ ὁποῖα ἐπροξενήθησαν εἰς τὰ σώματά των ἔφερον ὀδύνην ἀφόρητον εἰς αὐτούς. Ἀφήσας δὲ τούτους ὀλίγον ἐπρόσταξεν εἶτα νὰ καρφώσουν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν μὲ καρφία εἰς τὸ ξύλον, καὶ κατόπιν τοὺς ἐκρέμασε. Ἀκολούθως ἐπρόσταξε νὰ τοὺς ξέουν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας, ξεομένων δὲ τῶν Μαρτύρων ἔπιπτον τὰ μέλη αὐτῶν εἰς τὴν γῆν, καὶ ἀπὸ κάθε μέρος τοῦ σώματος αὐτῶν αἱ ὀδύναι ἦσαν ὑπερβολικαὶ καὶ ἀφόρητοι. Παρ’ ὅλα ταῦτα ὅμως ἡ δύναμις καὶ τὸ ἀνδρεῖον τῆς ψυχῆς αὐτῶν δὲν ἐσμικρύνθη οὔτε ἐμαλακώθη, ἀλλὰ θεωροῦντες πρὸς μόνον τὸν Χριστόν, τοιαῦτα καὶ μὲ τὸν νοῦν καὶ μὲ τὴν γλῶσσάν των ἔλεγον.
«Καὶ σύ, Κύριε Ἰησοῦ, εἰς τὸ ξύλον ἐκρεμάσθης παρὰ τῶν παρανόμων, καὶ ἵνα θεατρίσῃς καὶ ἐκριζώσῃς τὴν ἁμαρτίαν ὑπέμεινας τὸν διὰ Σταυροῦ θάνατον· εἰς τὸ ξύλον καὶ ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι Σὲ ἠγαπήσαμεν κρεμάμεθα, διὰ νὰ ἀποβάλωμεν ξεόμενοι τὴν τῆς σαρκὸς παχύτητα, καὶ διὰ νὰ ἰατρεύσωμεν τὴν ψυχήν μας, ἥτις ἐπληγώθη μὲ τὴν ἁμαρτίαν, ὑποφέρομεν τὴν πληγὴν τῶν σιδηρῶν ὀνύχων·