Τοῦτο βλέποντες οἱ παρόντες ὀρθόδοξοι ἔλαβον μεγίστην χαρὰν καὶ εὐφροσύνην· κατῃσχύνθησαν δὲ οἱ αἱρετικοὶ συκοφάνται. Χαριεντιζόμενος δὲ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας, ἠρώτησε τὸν Ἅγιον τὴν αἰτίαν τῆς νεκρώσεως τῶν μελῶν του. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο: «Ἐστάλην, λέγει, τὸν δεῖνα καιρὸν πρέσβυς εἰς τὴν Ρώμην διὰ βασιλικὴν ὑπηρεσίαν. Συνέβη δὲ νὰ λάβω τότε ἐκεῖ μεγάλην πύρωσιν τῆς σαρκός· φοβούμενος λοιπὸν νὰ μὴ ἀπολέσω τὴν καθαρότητα τῆς σωφροσύνης, προσέπεσον πρὸς τοὺς πρωτοκορυφαίους Πέτρον καὶ Παῦλον, παρακαλῶν αὐτοὺς ἡμέρας καὶ νύκτας πολλάς· καὶ μίαν νύκτα μοῦ ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον μου ὅτι ἦλθον οἱ δύο Ἀπόστολοι καὶ ἤγγισαν τὰν μέλη μου, καὶ μοῦ εἶπον τοιούτους λόγους: ἀπὸ τῆς σήμερον καὶ εἰς τὸ ἑξῆς νὰ μὴ ἔχῃς φόβον τινά. Μοῦ ἐφάνη δὲ ὅτι μὲ ἔκαυσαν μὲ πῦρ, ἐπειδὴ τόσον πόνον ᾐσθάνθην, ὥστε ἀπὸ τὴν ὑπερβολὴν τοῦ πόνου ἐξύπνησα· ἀπὸ τότε λοιπὸν ἕως τώρα, τῇ τοῦ Χριστοῦ μου χάριτι καὶ τῇ θαυματουργίᾳ τῶν πανειφήμων Ἀποστόλων, ἐνεκρώθησαν τὰ μέλη μου, καὶ πλέον δὲν αἰσθάνομαι σαρκικὴν ἐπιθυμίαν παντάπασιν.
Αὐτὰ βλέπων καὶ ἀκούων ὁ μάγιστρος Μανουήλ, προστάζει καὶ φέρουσι τὴν γυναῖκα εἰς τὸ μέσον ἐκεῖ, καὶ τὴν ἐξετάζει μὲ πολλὴν ἀκρίβειαν, διὰ νὰ μαρτυρήσῃ φανερὰ τὸ πόθεν παρεκινήθη νὰ συκοφαντήσῃ τὸν Ἅγιον· φοβουμένη λοιπὸν ὁμολογεῖ φανερὰ τὴν ἀλήθειαν, ἀποκαλύπτει τὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα τῆς ἔδωσαν τὰ ἀργύρια, τὰ ὁποῖα ἔχει ἀκόμη εἰς τὸ κιβώτιόν της, ἐσφραγισμένα μὲ τὴν βοῦλλαν τῶν συκοφαντῶν. Στέλλουσι τότε οἱ κριταὶ καὶ φέρουν τὸ κιβώτιον καὶ εὑρίσκουσιν ἀληθῆ ὅλα ὅσα εἶπεν ἡ γυνή. Τί τὸ μετὰ ταῦτα; Γίνεται ἀπόφασις νὰ τιμωρηθῶσιν οἱ συκοφάνται κατὰ τοὺς βασιλικοὺς νόμους· ἑτοιμάζονται τὰ βασανιστικὰ ἐργαλεῖα, ἀλλὰ πάλιν ἡ χριστομίμητος εὐσπλαγχνία τοῦ ἱεροῦ Μεθοδίου ἐμεσίτευσεν εἰς τοὺς ἄρχοντας καὶ τοὺς ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὰς τιμωρίας. Τοῦτο μόνον εἶπε· νὰ δοθῇ εἰς αὐτοὺς διὰ κανόνα των, ὅτι κάθε χρόνον, τὴν ἡμέραν ὅπου ἐπιτελεῖται ἡ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ ἀναθεματίζωνται εἷς ἕκαστος μεγαλοφώνως ἀπὸ τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν, ἕως εἰς τὸν περιώνυμον Ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας, διὰ τὸ μῖσος ὅπου ἔχουν κατὰ τῶν σεβασμίων καὶ θείων Εἰκόνων, ὅπερ καὶ ἐγένετο ἕως ὅτου ἔζων οἱ χριστομίσητοι εἰκονομάχοι, καὶ γίνεται μέχρι σήμερον πρὸς σωφρονισμὸν τῶν ἐπιζώντων αἱρετικῶν κατὰ τῶν ὁποίων ἀπαγγέλλεται τὸ ἀνάθεμα ὡς ἀρραβὼν τῆς αἰωνίου κολάσεως, ἥτις ἀναμένει αὐτούς.