Ποιμαίνων δὲ τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ ὁ μέγας Μεθόδιος, καὶ βαστάζων εἰς τὸ ἱερὸν αὐτοῦ καὶ πολύαθλον σῶμα τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου, ἐτέλει θαύματα παράδοξα, καὶ Πνεῦμα ἅγιον εἶχε καὶ τὰ μέλλοντα ἐπροφήτευε, καθὼς ἐπροφήτευσε καὶ ὅταν ἐπῆγαν πρὸς αὐτὸν τὸν οὐράνιον ἄνθρωπον καὶ ἐπίγειον ἄγγελον αἱ μονάστριαι ὅλαι τῆς Μονῆς τοῦ Χρυσοβαλάντου, καὶ πανευλαβῶς αὐτὸ, ἐπροσκύνησαν, ζητοῦσαι νὰ χειροτονήσῃ εἰς αὐτὰς Ἡγουμένην. Ἠρώτησε λοιπὸν τότε ὁ Ἅγιος ποίαν ἐπρόκριναν ἀπὸ ὅλας νὰ χειροτονήσῃ Ἡγουμένην, αὗται δὲ ἀπεκρίθησαν· οὐδεμίαν, Δέσποτα Ἅγιε, μόνον εἰς τὸν Θεὸν πρῶτον ἐλπίζομεν καὶ δεύτερον εἰς τὴν ἁγιωσύνην σου, διότι ἔχεις Πνεῦμα Ἅγιον διὰ νὰ ψηφίσῃς ὅποιον σὲ φωτίσῃ ἡ χάρις Του. Ὁ δὲ θεόσοφος ἀπεκρίνατο πάνσοφα· ἠξεύρω ὅτι ὅλαι ἀγαπᾶτε καὶ ἐπιθυμεῖτε διὰ Ἡγουμένην σας τὴν φιλάρετον Εἰρήνην· ὄντως ἡ γνώμη σας εἶναι θεάρεστος, καὶ ἂς εἶναι δεδοξασμένος ὁ Κύριος, ὅστις μοῦ ἐφανέρωσε τὰς ἀρετὰς αὐτῆς. Ὡς ἤκουσαν ταῦτα αἱ μονάζουσαι ἐθαύμασαν καὶ πανευλαβῶς αὐτὸν ἐπροσκύνησαν, λέγουσαι· ὄντως ὁ Θεὸς κατοικεῖ εἰς τὴν μακαρίαν ψυχήν σου καὶ σὲ φωτίζει καὶ σοῦ φανερώνει τὰ ἀπόκρυφα μυστήριά Του. Εὐθὺς λοιπὸν ἐγερθεὶς ἀπὸ τὸν θρόνον ὁ Ἅγιος, ἔλαβε θυμιατήριον, καὶ εὐλογήσας τὸν Θεὸν μὲ τὴν πρέπουσαν ὑμνῳδίαν, ἐχειροτόνησε τὴν μακαρίαν Εἰρήνην διάκονον τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας, ἠξεύρων ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ὅτι ἦτο καθαρωτάτη καὶ ἄμωμος. Εἶτα τὴν ἐσφράγισεν Ἡγουμένην, καὶ διδάσκων αὐτὴν πῶς νὰ πορεύεται, πῶς νὰ καθοδηγῇ καὶ νὰ κυβερνᾷ τὰς ἀδελφάς, ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ τὴν Εἰρήνην καὶ τὰς λοιπὰς μοναζούσας.

Διὰ νὰ δείξῃ δὲ ὁ συγγραφεὺς τοῦ βίου τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς Χρυσοβαλάντου [2] πόσην ἁγιότητα εἶχεν ὁ μέγας Μεθόδιος, διηγεῖται καὶ ταῦτα τὰ ἀξιάκουστα· λέγει λοιπόν, ὅτι τὴν ἡμέραν καθ’ ἣν ἑώρταζεν ἡ Ὁσία τὴν ἑορτὴν τοῦ μεγάλου Βασιλείου, κατὰ τὴν πρώτην φυλακὴν τῆς νυκτός, ἦλθε φωνὴ ἀοράτως εἰς τὴν Ὁσίαν λέγουσα: ὑπόδεξαι τὸν ναύκληρον ὅπου σοῦ φέρει τὰς ὀπώρας, τὰς ὁποίας τρώγουσα θέλεις λάβει εἰς τὴν ψυχήν σου μεγίστην εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν. Ὅθεν ἔστειλε δύο ἀδελφὰς εἰς τὴν θύραν διὰ νὰ εἰσαγάγουν ὅποιον ἔξω τῆς θύρας εὕρωσιν. Ἔρχεται λοιπὸν πρὸς τὴν Ὁσίαν ὁ ναύκληρος, καὶ βάλλει μετάνοιαν, κάμνουσα δὲ προσευχὴν ἡ Ὁσία, καὶ καθήσαντες, τὸν ἠρώτησε τὴν αἰτίαν τοῦ ἐρχομοῦ του, ὁ δὲ ναύκληρος ἀπεκρίθη: ναύτης εἶμαι, Ὁσία μου, ἀπὸ τὴν νῆσον τῆς Πάτμου· ἐπεβιβάσθην δὲ τοῦ πλοίου διὰ νὰ ἔλθω ἐδῶ εἰς τὴν βασιλεύουσαν.